Мразам тишина кога е време за разговор...

 

Мразам тишина кога е време за разговор

Мразам тишина кога е време за разговор . Оваа фраза ја кажа големата Касијана, голема личност од Византиската историја и традиција, која црквата ја слави како Светица, кога запознала некои кои биле кукавици во периодот на иконоборството и одбиле да ги почитуваат Светите Икони.

Фразата на Светителката е шокантна. Молчењето е доблест, кога некој е наклеветен и оставен на Бога. Молчењето е доблест во критиката. Но, не е доблест кога има работи во кои разумот е неопходен. Молкот не одговара на злоупотребата на жените и децата. Молчењето не е соодветно кога некој е прогонуван поради своите идеи или верувања. Тишината не доликува кога оние што обожаваат идоли од секаков облик прават врева. Тишината не е соодветна кога некој ги влече луѓето надолу такви какви што се. А оној што трпи лошо однесување нека покаже долготрпеливост. Но, оние од нас кои сме сведоци пред лицето на злото, не смееме да се криеме, да бидеме плашливи, да одбиваме да ги браниме вистината и правдата.

Христос, кога слугата на првосвештеникот Ана, го удри за време на првото судење по Неговото апсење, побара од него да објасни зошто ја крена раката врз Него. „Зошто ме удираш?“, „Зошто ме удираш?“, го праша, покажувајќи ни пат на умереност и вистина. Тој не го возврати ударот. Но, тој не молчеше. Во некои моменти, пред Кајафа, Пилат, војниците кои го мачеа, оние кои се потсмеваа со Него кога беше на Крстот, Тој не зборуваше. Немаше смисла. Немаше да се убедат. Но, таму каде што требаше ни го покажа патот.

Денес е време да разговараме. Да протестираме против лагата што доминира во светот. За глупавите ветувања, дека животот оди на нула и мораме да уживаме во него колку што можеме фокусирани на себе. За образование, кога ја нема љубовта за центар. За неправдата кон најслабите, кои се чувствуваат како талог на свет во кој има се. За меритократијата, кога ќе ја сретнеме. Но главно за клима на атеизам, која не го почитува мислењето на верниците, туку ги смета за безначајни и дека немаат право да зборуваат.

Во оваа раздвижена атмосфера на времето, нема место за тишина. И една жена во историјата на Црквата ни го покажува патот. Со образование, подароци, храброст, љубов, решителност ни порачува дека е време за зборување. Молитвата е едно, а кукавичлукот е друго. Треба само да бидеме подготвени да жртвуваме привилегии, реални или замислени. Затоа што само тој што излегува напред, со свест и знаење, отвора патишта!

отец Темистоклис Мурцану