Сега срцата веќе не чукаат...

 

 

Сега срцата веќе не чукаат...

Сега срцата веќе не чукаат.

Можеби ги слушаме звуците од биолошкиот орган, но ритамот на љубовта не звучи. Сè отиде во пресметки и математички равенки.

Се заљубуваме, се венчаме, се дружиме, велиме „добро утро“ затоа што секогаш сакаме нешто од другиот без да даваме. Едноставно сакаме да задоволиме некои себични желби кои викаат да се нахраниме.

Времињата што ги критикував во мојот живот секогаш ќе бидат повеќе од извинување и „те сакам“. Ние сакаме убави зборови дури и ако се лажни. Но, ние ја достигнуваме светоста кога убавите зборови можеме да ги претвориме во дело и живот и се стремиме да се ослободиме од токсичноста што би можеле да ја имаме и да го отруеме другиот.

Секогаш е крив другиот што не е добро. Но, јас не ја испитувам сопствената позиција во нештата бидејќи потребни се храброст за да се видат моите рани.

Потребни се духовни храбрости за да се види колку сум се распнал, но и зошто го убив детето во себе.  

Можеби дишеме, но за жал не живееме. Ние плаќаме воена послушност на она што ни го кажува светот. Ги правиме работите едноставно за да ги направиме, а срцето отсуствува, го затворивме и му велиме да не зборува затоа што „не прави, не треба“.

Со ранети, уморни и неизлечени срца не можеме да направиме чекор.

 Што треба, што не, што е правилно за светот. Срцето останува на работ. Никој не му обрнува внимание и ако оди да зборува ја затвораме устата.

Во духовниот живот слободата не е заробена, не се заробува, туку секогаш се воспитува со почит кон личноста на човекот.  

За неколку години ќе биде чудо луѓето да се заљубат еден во друг. Да сретнеме две очи и да почувствуваме еден со друг желба да станеме едно тело, еден живот, едно единство, еден пат кон Царството Небесно. Двете срца нека чукаат како едно.

Пеколот лежи во фактот што луѓето престанаа да се заљубуваат еден во друг и да го крстат својот однос со Христос и се заљубија во себе.

Заборавивме да сакаме, одбиваме да се заљубиме и тоа нè тера да ги гледаме работите површно затоа што за да ја видиш суштината на нештата треба срце кое сака, а не мртво.

Живо е срце кое се заљубува во личност, Христос и целото создание. Живо е срце кое и да падне затоа што е рането, повторно се крева. Срцето што лажно чука со живи „треба“ и социолошки наредби е мртво срце.

Нашата молитва нека стане крик на љубов кон лицето Господово, а нашите пресметки осветување на нашето постоење.

Добра борба.

отец Спиридон Скутис