Душата на грешникот...

 

Душата на грешникот

Еден човек наследил големо богатство од својот татко. Но, целото наследено богатство го искористил за да изгради, поправи и да ја украси куќа. И тој живееше сам во оваа куќа.

Ниту отиде, ниту прими некој од добрите луѓе. Тој не даде ништо за себе, сè за куќата. Неизмиен, неисчешлан, во партали, скржав за себе и за другите, даваше се само за куќата во која живееше.

Со години неговите соседи не можеа да му го видат лицето. Но, неговата куќа однадвор била толку украсена што секој странец и случаен минувач се восхитувале.

Тој човек го слушаше секој збор на восхит за неговата куќа и тоа му беше единственото задоволство. Каков може да е тој што живее во таква палата!, се прашуваа минувачите.

Но, никој не го виде лицето на градителот. Конечно, кога потроши се за куќата што има, се доведе во очај од глад. Но, еден ден гром удрил во неговата куќа и ја изгорел.

И куќата ја зафати пламенот, а тој со мака избега излегувајќи на улица. Гледајќи го во градот, луѓето се исплашија, зашто беше како страшило: црн, сув, парталав, нечист. И сите го избегнуваа како некое чудовиште.

Во очај тргна по патот што водел надвор од градот, не знаејќи ни каде оди. Го пречекаа на пат некои цигани, и си рекоа: тој е погоден за нашата трговија!

И така циганите го фатија, уште повеќе го изобличија, му ги извадија очите, му ги скршија рацете и нозете и заминаа со него да просат по светот.

Тој човек ја претставува душата на грешникот. Големото богатство е голем Божји дар. Градењето, поправањето и украсувањето куќа значи грижа исклучиво за телото и телесниот живот.

Неуреден, парталав и немирен човек е занемарената, гола и немирна душа во телото. Молња е ненадејна смрт.

Луѓето во градот, кои го мразат како чудовиште, се ангели Божји, кои се гнаснат од душа на грешникот. Циганите значат црни демони, кои сакаат и го ловат својот вид.

Свети Николај Велимировиќ