Воздвижение на Светиот Крст - Свети Јован Шангајски

 Воздвижение на Светиот Крст - Свети Јован Шангајски 

Крстот, кој пред Христа беше инструмент за погубување и предизвикуваше страв и одвратност кон него, по Христовата смрт на Крстот стана орудие и знаме на нашето спасение. Со него Христос го здроби ѓаволот, од него слезе во пеколот и ослободувајќи ги оние што тапкаа таму, ги одведе во Царството Небесно. Сликата на Крстот е страшна за демоните и, како знак на Христос, ја почитуваат христијаните. Господ му го откри на небото на цар Константин, кој маршираше кон Рим за да се бори против мачителот кој ја презеде власта, и, откако изгради знаме во форма на Крст, цар Константин извојува целосна победа. Откако добил помош преку Крстот Господов, цар Константин ја молел својата мајка, кралицата Елена, да го најде најживотворниот Крст, а благочестивата Елена, одејќи во Ерусалим, по многу пребарувања, го нашла. Многу исцеленија и други чуда се направени и се прават, како од самиот Крст Христов, така и од неговиот лик. Со тоа Господ го штити својот народ од сите непријатели, видливи и невидливи. Православната црква свечено го слави пронаоѓањето на Крстот Господов, во исто време сеќавајќи се на појавувањето на крстот на небото на цар Константин. Во овие и други денови посветени на Светиот Крст, Му се молиме на Бога, Бог да ги даде Своите милости не само на поединечни луѓе, туку на целото христијанство, на целата Црква. За ова експресно говори тропарот на Крстот Господов, составен во 8 век, кога пријател на Свети Јован Дамаскин и Свeти Козма епископот Мајумски, го напишал целиот обред на службата на Воздвижение на Чесниот Крст:
"Спаси ги, Господи, луѓето Твои, и благослови го наследството Твое, победи на благоверниот народ наш над непријателите давајќи му, и со Крстот Твој заштити го Твоето жителство."
Почетокот на оваа молитва е земен од Пс. 27. Во Стариот Завет, зборот „луѓе“ ги означувал само оние кои ја исповедале вистинската вера, луѓе верни на Бога. „Имотот“ или „наследството“ било сè што всушност му припаѓало на Бога, Божја сопственост, која во Новиот завет е Црквата Христова. Молејќи се за спасение на Божјиот народ (христијаните), како од вечни маки, така и од земни несреќи, Го молиме Господа да „благослови“, да испрати благодат, Свои добри дарови на целата Црква и внатрешно да ја зајакне.
Молитвата за давање „победа на царот“, носителите на Врховната моќ, се заснова на Пс.143:10 и потсетува на победите, со Божја сила, на кралот Давид, како и на доделувањето победи преку Крстот Господов до цар Константин. Ваквото појавување на Крстот ги натерало кралевите, кои дотогаш биле прогонувачи на христијаните, бранители на Црквата од надворешните непријатели, „надворешни епископи“, според зборовите на Свети Цар Константин.
Црквата, внатрешно силна со Божјата благодат и оградена однадвор, за Православните христијани е „Божји град“, „Божја резиденција“, од која води патот кон Небесниот Ерусалим. Разни катастрофи го потресоа светот, народите исчезнаа, градовите и државите пропаднаа, но прогонуваната, па дури и внатрешно растурена Црква стои непоколеблива; зашто „портите на пеколот“ нема да надвладеат против него. Сега, кога напорите на светските владетели да воспостават ред на земјата се неплодни, единственото вистинско оружје на светот останува Оној за кого Црквата пее:

Крстот е чувар на целата Вселена, 

Крстот е украс на Црквата,

Крстот е сила на Царевите ,

Крстот е зацврстување на верните, Крстот е слава ангелите , 

Крстот е  рана за демоните.