Екуменизмот не е ништо повеќе од лажни Христоси, лажни месии, лажни пророци

 Екуменизмот не е ништо повеќе од лажни Христоси, лажни месии, лажни пророци

Во екуменизмот сите слабости, отстапувања, грешки доаѓаат од злоупотребата на Светиот Дух.
Во овој случај се бараат најстроги ограничувања и предвидливост на Отците. Светиот Дух се дава само на Црквата на Богочовекот, како награда за верата во Богочовекот. Доказ
за тоа е Педесетница. Не се дава надвор од Црквата, надвор од Богочовекот. Сите отстапувања не се ништо друго освен човечки заблуди. Ова е Апостолската традиција и аманет.
На крајот на краиштата, вака се правдаат сите западни „цркви“ и секти, сето тоа му го наплатуваат на Светиот Дух.
Тие постапуваат „според човекот“ на следниов начин: наместо методот на Спасителот - повторното раѓање на внатрешниот човек - тие одат по патот на европскиот хуманизам, стремејќи се да ја преобразат личноста, преку општеството, а не преку патот на Спасителот, кој се состои во спасението на човекот, преку Бога, а не преку општеството.
Во современиот екуменизам сè се заснова на следнава позиција, на хуманистичката максима: Црквата не е една, туку многу. Црквата како да е распарчена. Но, Црквата не може да се подели. Човек може само да падне од него и да не биде отсечен. Во својата суштина, Црквата е богочовечка организација,
Богочовечко тело, Лице на Богочовекот и затоа е секогаш едно, во сите светови едно. Во ова лежи нејзината универзалност. Современиот екуменизам не е ништо повеќе од
лажни Христоси, лажни месии, лажни пророци, полн со разновидност на вери, олиготеизам и целосно отсуство. Проблематиката на современиот екуменизам е чисто секуларна, политичка и во својата суштина комунистичко-папистичка. Сè се сведува на „социјални“ вредности, па дури и земни и минливи.
Не постои Богочовечки фокус, или проблематично во Евангелието: не се бара „најпрво Царството Божјо“ и Неговата правда, туку царството на овој свет и сè што е од него.