Сè оставив во Божји раце. Запомнете добро дека што и да се случи во вашиот живот, никогаш не губете ја својата надеж во Господа...

 

Сè оставив во Божји раце. Запомнете добро дека што и да се случи во вашиот живот, никогаш не губете ја својата надеж во Господа

Отец  Гаврил често го молел Бога да го заштити од искушението, како што е спомнато во неделната молитва,  „не воведувај нè во искушение“ , но во исто време  барал од Господа да го зајакне во искушенијата за да може неговата вера да се усоврши.

На тој начин Светителите чувствуваат дека Бог не ги напушта.  Тој велеше: Ако не паднеш, како ќе станеш? И ако не се понизиш, како ќе се воздигнеш?

Во меѓувреме, за нов патријарх на Грузија, по смртта на Мелхиседек во 1960 година, беше избран Ефрем Втори, кој многу го сакаше отец Гаврил и очигледен беше неговиот обид да го унапреди во хиерархијата. Меѓутоа, имало неколкумина кои се обиделе да го одведат кај патријархот, под обвинение дека живеел во својата ќелија со жени. Блажениот потоа сам тргнал до куќата на отец Гаврил, каде ги сретнал мајка му и сестра му. На крајот, патријархот со љубов му рекол: Отец Гаврил, во ред е што сме обвинети. Ова е нашата судбина. И тој замина.

Државните власти, гледајќи дека не можат ништо да направат за да го спречат делото на Светиот монах, уште повеќе се разбесниле. Така еден ден го повикаа патријархот Ефрем заедно со некои владици и ги обвинија дека по нивна наредба отец Гаврил го запалил портретот на Ленин. Од непозната причина и под тежината на какви закани, патријархот побара од отец Гаврил да ја урне црквата, со изговор дека времињата не се соодветни и дека кога ќе се променат повторно ќе ја изгради со Божја помош.

Отец Гаврил потоа го срушил само предниот ѕид и потоа ја изградил повеќе внатре. И му пишал на патријархот: Јас послушав! Но, времињата се сменија и затоа повторно градам. Тогаш патријархот преку писмо му наредил веднаш да ја запре зградата. Но Светителот продолжил, а на второто барање на патријархот одговорил: Прво сруши ја својата соба, која ја имаш полна со икони, давајќи ми пример, а потоа и јас ќе го срушам мојот храм.

Некое време подоцна, кога патријархот служеше во храмот Сиони, не дозволи Отец Гаврил да се причести. Блажени, зошто не ме причестувате мене? Какво злосторство направив? Кажи ми!. По Богослужбата, дојди да разговараме, одговори патријархот.

Потоа му соопштил дека му е одземено правото да причестува и да служи во кој било храм. Така Светителот, откако се се поклони во храмовите, се враќаше во Црквичката што ја изгради со своите Свети раце. Ова правило го поднесуваше непоколебливо , колку и да му беше болно - само Господ знае... Поради оваа забрана, Старецот присуствуваше на Богослужбата заедно со својата парохија и се причестуваше како лаик. Често бил повикуван во Советот за безбедност, од каде се враќал тешко измачуван и претепан ...

Тогаш Отец Гаврил повторно почна да се преправа како јуродив. Станал просјак и парите што ги собрал ги давал на сиромашните.

Откако вака поминаа неколку години, една недела Светителот седна на скалите на храмот Сиони и просеше. Штом заврши Божествената Литургија и патријархот излезе од црквата, го здогледа Отец Гаврил и малку загрижено го прашаа луѓето околу него: Навистина, нема друг излез? Во црквата не го пуштате да влезе! Кој е неговиот излез?“

Тогаш патријархот Ефрем II изгледаше длабоко трогнат, но сè уште не го укина правилото. Изгледаше како еден век кога на Отец Гаврил му беше забрането да  општи и да работи. Во 1972 година, пред празникот Светихоблоба,  Отец Гаврил пешачел од Тбилиси до Мцета. Тој самиот раскажува:  Сè оставив во Божји раце.  Таа ноќ, кога останав во Светиховели и се поклонив, во пресрет на празникот,  видов видение: Наеднаш ме кренаа и како да летам, слетав директно на Светиот Олтар. Таму беше и патријархот, а околу него свештениците. Требаше да започне Литургијата, а тие се подготвуваа. Во тој момент, Дева Марија пристигна со Господ Исус Христос и го прекина патријархот велејќи: Само од него ќе ги примам светите дарови, покажувајќи кон мене.

Тогаш разбрав дека и  Спасителот и Пресветата Богородица ме смируваат  и мислев дека на празникот Светичовлоба дефинитивно ќе ме причестат. Утрото, пред да започне Божествената Литургија, ме известија дека патријархот ме бара. Отидов. Патријархот ме погледна замислено. Како да видел и тој видение, но не ми го откри. Само ме праша дали сум подготвен за Света Причест. Потоа повика свештеник и му нареди да ме облече, за да влезам во Светилиштето и да служам.

Верниците кои во тоа време беа во храмот плачеа од радост. Кога Светителот го раскажал сето тоа, појаснил: Сето ова не ви го кажувам затоа што сум некој. Но,  сакам  добро да запомниш дека што и да се случи во твојот живот, никогаш не губете ја својата надеж во Господа . А тој продолжи: По завршувањето на Литургијата, патријархот ме праша дали сакам да ме постави за намесник во женскиот манастир Самтавро, каде што тогаш се наоѓаше Богословското училиште. Се согласив. Но, тој ми рече прво да го прашам митрополитот Илија 2 затоа што манастирот бил под негова јурисдикција. Кога му кажав на митрополитот, тој се воодушеви и веднаш се согласи. Со милост Господова и со благослов на двајца патријарси сум поставен во овој манастир.

Истата година патријархот Ефрем II заспа и Светиот синод на негово место го постави митрополитот Давид V. Така ја симнаа фотографијата на поранешниот патријарх од старото богословско училиште и ја заменија со онаа на новата. Отец Гаврил потоа ја зел и ја сместил во својата ќелија. Тој беше патријарх и заслужува почит, коментира тој. Оттогаш, отец Гаврил служел Литургии во Самтавро и ги исповедал оние што живееле во близина на областа. Во 1977 година и патријархот Давид му се посвети на Господа, а на негово место беше поставен Илија II.

Бидејќи отец Гаврил бил поставен во Самтавро таму останал до крајот на својот живот – прво во мала и бедна дрвена колиба, а потоа во кулата Миријан, која дотогаш манастирот ја користел како магацин.

Свети Гаврил Грузиски