Замфира...

 

Замфира

Веќе седум години сум свештеник во капелата на затворите Прунку во Кишињев Република Молдавија. Бидејќи во исто време служам во мојата парохија, таму богослужам во среда и петок.

Мене ми помагаат некои затвореници како волонтери.Една од нивните задачи е да ги подготват затворениците кои ќе учествуваат на Литургијата следниот ден така што ќе им прочитат од една од книгите што ги имаме во нашата мала библиотека.

Но, сакам да ви кажам нешто што се случи во есента 2008 година!

Затворите Прунку се единствената затвор-болница во која се сместени и мажи и жени. Циганката Замфира исто така беше во ќелија на хируршкото одделение. Кога еден од волонтерите отишол во ќелијата да праша кој ќе учествува во службата следниот ден, Замфира му рекла:

Ќе дојдам, но не ми требаат твоите книги.

Замфира имаше околу 36 години, згодна и од она што го разбрав со „лесен морал“, беше во затвор од шеснаесетта за убиство на своето дете и за други тешки прекршоци.

Така, следниот ден Замфира дојде на служба во капелата.

На тој ден го читаме молбениот канон на Господ Исус Христос, Молитва на Дева Марија и канонот на Божественото Успение. Но, Замфира во задниот дел на храмот одговараше на секоја молитва со потсмев и правеше грди гестови. Се разбира, тоа ми пречеше и мене, како и на другите затвореници кои беа околу 35 години, мажи и жени. Никој не се осмели да ја опомене бидејќи имаше одреден „престиж“ во подземјето.

Иако имаше 36 години, таа беше високо во хиерархијата која сите затвореници апсолутно ја почитуваа.Таа приреди цело шоу, а некои од нив ги забавуваше со своите шеги. Пројдов до неа и ја прашав:

Како се викаш? Замфира, одговори таа

И реков да молчи. Добро, одговори таа, но продолжи истото.

По службата ги исповедав сите. На една жена – која живееше во иста ќелија со Замфира – и реков: Не можам да те исповедам тебе сега. Ќе го следиш правилото што ќе ти го дадам и ќе дојдеш за две недели да се причестиш.

Само Замфира не се исповеда...

Тогаш ја прашав: Ќе се исповедаш  ли?

- Не, нема да се исповедам, бидејќи ако признаам, ќе ти паднат влакната од носот.

- Тогаш зошто дојдовте во Црква, бидејќи ниту се исповедате, ниту се молите, ниту ја слушате Богослужбата, дојдовте на прошетка?

- Не, дојдов да видам колку си убав.

Таа одговори на сè многу брзо. Тогаш реков: Нека биде волјата Господова.

По две недели испратив доброволец кај жената на која и ставив правило и која живееше во иста ќелија со Замфира, за да ја потсети дека ќе се причести и да се подготви. .

Волонтерката отиде во ќелијата и и кажа свештеникот рече затоа што утре ќе се причестиш, подготви се и прочитај ја молитвата пред Светото Вознесение а Замфира веднаш скокнала, - Сакам и утре да одам во Црква.

Не, нема да одиш затоа што не седиш мирна, ѝ рекла волонтерката.

- Те молам, сакам да одам, инсистираше Замфира. Дајте ми книга да читам.

Таа ѝ го даде Псалтирот. Не знам што читала и колку читала, но следниот ден дојде една друга затвореничка и ме најде и ми рече: 

Отец, Замфира не е во ред во мислите.

- Што сакаш да кажеш? Прашав.

-Таа плачеше цела ноќ. Таа читаше и плачеше. Не знам што прочита, но многу плачеше.

Откако ги исповедав сите, отидов кај Замфира, таа клечеше во ќош, изгледаше како да плаче. Таа не кажа ништо.

- Дали сакаш да се исповедаш?

-Да отец, ќе се исповедам, но нема да признаам како сите други.

-Кажи ми како сакаш.

-Сакам да признаам на висок глас, пред сите!

И додека стоев свртен кон ликот на Христос, таа се сврте кон другите затвореници и почна јавно да се исповеда!

Исповедта траеше 45 минути. На секој грев плачеше, правеше метанија и велеше: Те молам, прости ми. Откако заврши си помислив дали да ја причестам? Според правилата на Свети Василиј морав да не и дозволам да се причести „триста“ години со такви тешки гревови што ги направила.

Она што успеав да дознаам е дека баба и ја крстила кога била млада, но таа никогаш не се причестила. Така би било прв пат.

Таа не јадеше ништо тоа утро. Размислував што би направил Христос по таквата исповед, молејќи се вака: Господи, ако недостојно ја примам, овој грев го земам на себе. Тие беа во таква состојба на радост што ретко ја среќавате кај христијаните кои живеат слободно во светот.

Вечерта ме повика чуварот: Татко, Замфира е мртва ми вели!

Во 9 часот навечер пристигнав во затворот и ја прашав затвореничка која зборувала со неа, што се случило и таа ми рече:

Татко, таа беше многу среќна што се причести. Од утрото се молеше на Бога, ми зборуваше за Бога, за покајанието, за верата и љубовта и плачеше за своите гревови. Околу осум навечер ми вели: Не се чувствувам добро, имам нешто.

Отиде во тоалет, се изми, ја облече својата најдобра облека и рече: Сега ќе умрам, дај ми свеќа ( во другите Православни земји кога некој ќе умре секогаш чуваат запалена свеќа до себе). Свеќата и ја донеле, таа ја свртела главата кон ѕидот и умрела!

Следниот ден лекарите одржаа совет,требала да биде оперирана, но не можеа да најдат причина за нејзината ненадејна смрт. Верувам дека Бог чека сите да се вратат кај Него и кога тоа ќе се направи и тие се очистат, тогаш Бог одлучува дали ќе ги земе до него.

Свештеник Виорел Козокару-Кисивос