БЕСЕДА ЗА ДЕНОТ НА ОТСЕКУВАЊЕ НА ГЛАВАТА НА СВЕТИ ЈОВАН КРСТИТЕЛ - Свети Лука Кримски

 БЕСЕДА ЗА ДЕНОТ НА ОТСЕКУВАЊЕ НА ГЛАВАТА НА СВЕТИ ЈОВАН КРСТИТЕЛ - Свети Лука Кримски

Најсрамната дамка во историјата на човештвото беше оној страшен ден кога Пресветата глава на Свети Јован Крстител и Крстител Господов, најголемиот од родените од жени, според словото на нашиот Господ Исус Христос, падна под меч на џелатот. Главата му паднала и ја донеле на ѓаволската гозба, и ја дале на девојката која играла, а таа ја однела кај мајка си, ученичката на сезлобниот ѓавол - Иродијада. И самиот ѓавол уживаше во спектаклот како овој негов проклет ученик, со злобна насмевка, со игла го боцкал јазикот на отсечената глава на Претечата...
Но, радоста на ѓаволот беше многу помрачена од фактот дека садот на кој лежеше отсечената глава на Претечата беше исполнета со крв, а ѓаволот неволно го вдишуваше од оваа крв што го наполни садот со Божествената арома на душата на Претечата душата е во крвта, според словото на Светото писмо (5. Мој. . 12, 23).
И овој Христов мирис се вознесе од крвта на најсветите маченици високо, високо, над небесата. Тие го вдишуваа и се радуваа со голема радост што толку славно и со неискажлива големина заврши извонредниот живот на Ангелот во тело на Јован, кој го подготви патот на нашиот Господ и Спасител Исус Христос.
Во првите три века од христијанската историја, десетици илјади Христови маченици го продолжија подвигот на Претечата Господов. Поради злобата на ѓаволот, кој не можеше да ја трпи проповедта на воплотениот и распнат Божји Син, тие беа подложени на најстрашни мачења и најсурови смртни случаи. И заедно со течението на нивната крв, на небото се вознесе и мирисот Христов, со кој беа исполнети нивните души, и постојано го мачеше ѓаволот.
Помина времето кога мачениците Христови, изгорени од вера и љубов кон нашиот Господ Исус Христос, се жртвуваа за Него. Нема повеќе такви жртви.
Но, уште порано, со доаѓањето во светот на Синот Божји, кој зеде човечко тело, престанаа сите други жртви, оние жртви што народот на Израел ги правеше со цели милениуми. Зошто заврши?
За да одговориме на ова прашање, треба да ви го објасниме значењето на старозаветните жртви, дадени од самиот Бог преку големиот пророк Мојсеј. И Самиот Бог преку устата на пророкот Исаија и псалмистот Давид го вели ова:
„Зашто ми се многуте ваши жртви – вели Господ. Презаситен сум од сепаленици на овни и од маснотија на згоен добиток; крв од телиња, од јагниња и јариња не сакам.“ (Исаија 1, 11).
 "Зар Јас да јадам јунешко месо и да пијам крв јарешка?„(Пс. 49:13).
Овие жртви не му биле потребни на Самиот Бог, бидејќи Апостол Павле, во своето послание до Евреите, вели: „... бидејќи не е можно телешката и јарешката крв да ги премавне гревовите.“ (Евр. 10, 4). Ако е така, ако на Бог не му требале жртви сепаленици, тогаш Господ Бог не барал животински жртви за Себе. Овие жртви беа неопходни за самите луѓе кои ги направија. Овие жртви им беа неопходни на луѓето за постојано потсетување на нивните гревови и покајание за нив.
Но, крвта на жртвените животни имаше друго, многу важно значење, бидејќи ја претставуваше најсветата и најскапоцената Крв на Вечниот Божји Син, кој се воплоти за спасение на светот. Ова значење на прототипот на Крстот Христов беше изгубено со крвта на жртвените животни откако Самиот Спасител дојде во светот. А жртвите како потсетување на гревовите и покајанието беа заменети со големата тајна исповед.

Па што? Зарем сега не ни требаат жртви?
О не! О не! Дури и илјада години пред Христа, големиот пророк и псалмист Давид разбрал дека постои друга форма на жртва на Бога, неспоредливо поугодна за Него од сепалениците на животните. Во својот педесетти псалм, тој напиша скапоцени зборови за нас: „Жртва за Бога е духот скрушен, срцето скрушено и смирено Бог не ќе го презре.“ (Пс. 50, 17).

Сите ние, малото стадо Христово, секогаш да се сеќаваме дека токму оваа жртва - длабокото смирение на срцето и неуморната скрушеност ја посакува Бог од нас. Да се потсетиме и дека постои уште една жртва богоугодна - жртвата да Му се принесува вечна пофалба, според зборовите на истиот Псалмист: „Кој принесува жртва благодарствена, тој Ме прославува, и кој го следи Мојот пат, нему ќе му го соопштам Божјото спасение.“ (Пс. 49, 23).
Бог од нас очекува не само молитвени молби за нашите потреби, туку и вечна пофалба за Неговите неизмерни добри дела кон нас.
За да ви го запомниме ова подобро, сега со една уста и со едно срце да пееме пофална песна на нашиот Бог.
(Сите пеат „Фалете го името Господово, фалете ги слугите Господови...“)