Извадок од книгата „Секој ден е дар од Бога. Дневник на непознат православен свештеник. 1900-тите на XX век“

 Извадок од книгата „Секој ден е дар од Бога. Дневник на непознат православен свештеник. 1900-тите на XX век“

Утешение

07 септември.

„Утешувајте го, утешувајте го Мојот народ, вели вашиот Бог“ (Иса. 40:1).

Колку радосно звучи зборот Утешение! Колку страдалниците го слушаат! Колку е потребна утеха во овој тажен свет! Во горните зборови се однесува на заробеници. Во нашево време ги има многу такви: скитници, кои пропаѓаат во туѓа земја, далеку од нивното родно засолниште и родната љубов. Многу заробеници, оковани од тага, оковани од грев или безнадежна потреба, паѓаат во својата беспомошност, сиромаштија, расипаност, безнадежност. И тогаш се слуша Божествениот глас: „Утешувајте го, утешувајте го Мојот народ!

Но, каква утеха е ова? Некои мислат дека тоа е слично на обична, човечка утеха: да се сожали, да се плаче со страдалниците, да се биде со нив во нивниот најгорчлив момент, тоа е сè. Но, Божјата утеха е поинаква. Своето учество и сочувство го покажува со кршење на оковите, ослободување на душата, ослободување од гревот, симнувајќи го товарот од неа и правејќи ја победник над тагата и искушението.

Утехата Божја има сама по себе сила која го скрши навидум неуништливото, но и ги обновува урнатините на душата и животот. Ниту едно заробеништво не може да ги издржи семоќните зраци на оваа утеха - неговите најсветли ѕвезди светат во најтемниот затвор, а нема ниту еден заробеник; во чие срце не би затропала утешителната Божја љубов.