Исповедно отпуштање. . .

 Исповедно отпуштање. . .

Кога одиме на исповед, нека почувствуваме дека стоиме пред самиот Христос.
Потребен е храбар став! Јасно! Не половично, ни јас не знаев изговори. Пред оваа отворена прегратка со крвави раце на Крстот нема место за половина зборови. Ја преземам целосната одговорност за моите постапки. Само така ќе можеме вистински да се излечиме. Кога ќе го направиме нашиот грев, но од 100% до 90% ќе го фрлиме на трети лица, тогаш трњето ќе остане во нас дури и ако сме откупени во петрахелилот. Неколку едноставни зборови со одговорност и ќе бидете ослободени. „Оче, грев до небото и пред тебе“. Тогаш сите тегови си заминуваат и вие сте подготвени да летате. Подготвени сте повторно да се искачите по скалите до рајот.
За жал, повеќето луѓе признаваат 5%, 50% озборуваат за другите, 30% имаат проблем со Бог кој не им покажува услуги, а 15% бараат самооправдување и аплауз.. Конечно другиот признава 20 години и резултатот е дека можеби станал уште полош, бидејќи не само што не е излечен туку тоне во калта што сам ја направил и сето тоа му се допаѓа! На овој начин, наместо да биде онтолошки настан на соединување и молитва, Светата Причест едноставно станува формален религиозен процес. Тој ја отвора устата за Христа, но срцето можеби му припаѓа на ѓаволот. Повеќето луѓе на крајот сакаат да следат надградена верзија на себе наместо личноста на Христос. Ние му се поклонуваме на имагинарното јас како Бог и го храниме што и да бара од нас. Поробување!!..Што е сепак покајание? Распушти се пред Христовите нозе и донеси одлука да го следиш дури и додека лазиш низ твоите рани.
На крајот на краиштата, ние сме самите заробеници. Ние ги измамивме нашите најдлабоки јас со очекувања, фантазии, соништа и суети. Ние сме во ќелија затворена и фрустрирани. Ги имаме клучевите, но не сакаме да излеземе! Ни се допаѓа долу во подрумот затоа што се плашиме од Светлината! Потребна е одговорност да се скршат оковите, не е лесно. За среќа, благодатта Божја на човекот му ја дава убавината на едноставноста и тој нема потреба да бара ништо, туку само лицето Христово и Царството Божјо. Сите останати што да прават, бидејќи нема да ја поминат Смртта.
Да Го молиме Христа, да ги покрстиме нашите животи....

отец Спиридон Скутис