Голем Боже, Татко Небесен, Спознај ме непознатиот...

 

Голем Боже, Татко Небесен, Спознај ме непознатиот

Уште на првиот ден од кампот слушнав нешто што ме шокираше. Тоа беше кратка реченица. Господ те бара! 

Знаеш, Боже мој, колку ми беше мило што го слушнав тоа! И јас те барам и мило ми е, бидејќи сега кога ме бараш и ти мене, сигурно е дека ќе се сретнеме.

Ти, Боже мој, си мојот Татко. Ме познаваш толку добро како Сезнаен што си. Јас сум Твое дете и Ти си мојот Создател.

Ти ме познаваш подобро отколку што јас се познавам себеси. Но, колку е чудно! Татко мој, чувствувам дека си голем странец за мене. Прости ми што ти го кажав ова, но сакам да бидам искрен со тебе…

Ме создадовте, ме обдаривте со дарови, ме повикавте кај себе, ми ги исполнивте рацете со толку многу дарови, ме сакаше со љубов каква што нема на светот и секогаш ме имаше блиску до Тебе придружувајќи ме и имај ме на дланка да живеам.

И јас... се чувствувам како странец за Тебе. Се плашам од Тебе. Јас сум мало, безвредно, недостојно, слабо суштество, со толку ограничени можности...

Не можам со мојот сиромашен ум да ја замислам големината на Твоето Божество, значењето и вредноста, значењето и големината на Твојата жртва. Прости ми, Господи!

Не сакам да мислиш дека Твојата жртва за мене е залудна. Од длабочините на моето срце. Ви благодарам што се жртвувавте за мене. Но, понекогаш сте толку неразбирливи!

Велат дека ако душата Те најде, ништо друго не и треба. И не се држи до земните работи. Се одвојува од нив. Навистина, има луѓе кои живеат вака? И дали се исполнуваат со Светиот Дух и стануваат богоносци?

И ако се приближат до Тебе и Те сакаат, Боже мој, можно ли е после толку силна привлечност повторно да се вратат на земјата, да ги продолжат своите тривијални, секојдневни активности.

Како е тоа можно, кога умот и срцето се заробени? И како стравот од Тебе и нашето чувство на недостојност и грешност се помирува со копнежот и страста за соединување со Тебе?

Како е можно да станеме едно со Тебе Боже, Кого се плашиме и во исто време Те сакаме? Со Тебе, кого го познаваме и во исто време Те игнорираме? Со Тебе каде си огнот што гори и заедно свежината на нашата душа?

Кога би разбрале што се случува во Светата Тајна Евхаристија, ако ја сфатиме во сета своја слава, дали нашиот ум би можел да остане на своето место? Дали е можно да се живее како нормални луѓе по нашата заедница со вас?

Моите родители, моите браќа и сестри, моите пријатели, моите ментори, не ми е тешко да ги сакам. Ги гледам, ги допирам, разговарам со нив, ги чувствувам блиску до мене. Со Тебе воопшто не е исто и жал ми е за тоа...

Боже мој, знам дека ме сакаш толку многу. А како ќе го примиш моето писмо и ќе ми одговориш? Те молам, не престанувај да ме бараш. Твојата милост нека ме гони.

И јас почнав и те барам. И кога ќе те најдам и ќе Ти возвратам, о, тогаш! За ништо на светот, не дозволувај да ја оставам Твојата прегратка...

Твоето дете

Извор:Интернет