Дојдете со страв Божји, вера и љубов...

 

Христовото присуство со континуирана Света Причест

Дојдете со страв Божји, вера и љубов.

Друг сладок и мирен начин на чистење на умот е постојаната Света Причест.

Тоа е она што вели химната од низата на Божественото Вознесение: Бог Телото и Бог го храни, Бог духот не го храни затоа... Овој збор, „го храни“ значи дека Телото и Крвта на Христос од кој се причестуваме е храната што ги чисти нечистите мисли и позитивно ги менува умовите кон побожност.

Оваа причина ни кажува дека учеството во Светите Тајни носи здравје на душата и телото на таен начин.

Постојаното присуство на Светата Причест тајно дава два благослови за справување со помислите, едниот е силата на отпорот, а другиот е Божествената љубов.

Христовото присуство во нас со постојана Света Причест го облекува верникот со ангелски оклоп за да може да ги издржи  стрелите на нечестивиот...

Сето тоа се случува во постоењето на христијанинот на мистичен начин, како што вели оваа молитва на Божественото Вонесение: Телото Божјо е тоа што го обожува и го храни, го обожува нивниот дух и го храни умот на Божествен начин.

Неговиот ум и срце се осветуваат и зајакнуваат и стекнуваат сила да се спротивстават.

А Свети Јован Златоуст вели:

Светата Причест е река посилна и пожестока од огнот, која, сепак, не гори, туку го обвива и го пали без пламен оној што ја зема оваа храна на ангелите во себе.

 Како што земаш злато и како што се топи во огнот, кога би можел и си ја натопил раката или јазикот во него, тогаш тоа веднаш би станало злато, така овде и уште повеќе Неговата крв ја позлати твојата душа Христова.

Со постојаното  Божествено заедништво се зајакнува волјата на верникот и тој е поддржан од Христос со „доминантен дух“ пред лизгавоста на помислите. Тој се спротивставува на искушението со сила што извира од неговото срце.

Веројатно треба да кажеме подобро дека Христос е Оној кој се бори и води борба и верникот се спасува се додека е во него. Тоа го остава да се бори и да се брани.

Во духовната практика се открива дека многу случаи на луѓе преку постојана Света Причест се излекувале од разни душевни болести.

Повторно, самиот Бог многу убаво зборува за крвта на јагнето што Евреите го помазаа на своите врати и беа спасени од ангелот уништувач и ја спротивставува на Крвта Христова, со која се причестуваме во Светата Евхаристија:

Гледате како таа бесчувствителна, безживотна крв ги спасувала луѓето кои имаат душа не затоа што била крв, туку затоа што ја симболизирала и пророкувала жртвата и крвта на Христос, а кога уништувачот ја видел крвта намачкана на вратите, не се осмелил да влезе внатре.

Така и сега, кога ѓаволот повеќе не ја гледа симболичната крв помазана на вратите, туку вистинската Христова Крв помазана на устата на верните, на вратата на храмот што го носи Христос, нема ли уште многу да се колеба?

Колку повеќе ѓаволот нема да побегне пред очите на ова Тело и Крв Христови?...

ѓаволот се плаши од Светата Причест. Тоа е она што го повредува и го растворува и слабее и се повлекува, кога е пред постојаните причестници на Светите Тајни.

Тоа е навистина тајниот лек кој ги лекува различните помисли кои како искушение се прилепуваат за умот и го заробуваат...

За ова прашање многу практично ни зборува Свети Кирил Ерусалимски:

Ако отровот на себичноста те натера да страдаш страшно како и секогаш, прими ја Светата Тајна и скромниот леб ќе ти даде мир. Ако љубомората ви го овене срцето со својот жежок ветер, земете го ангелскиот леб и вистинската љубов ќе запали во вас.

Ако мрзеливоста те обзеде и чувствуваш дека немаш желба да се молиш и да покажуваш љубов кон ближниот, закрепни се со Телото и Крвта Христови. Сигурно вашето срце ќе биде исполнето со љубов.

Конечно, ако се чувствувате во искушение да извршите неморално дело, ох! тогаш, особено тогаш! прими ја најголемата од тајните и Сесветото тело Христово ќе те направи чист и целосно бел како крин.

Со постојаното присуство на Господ, искушението венее и го смирува срцето на човекот. Подобро е кога е во искушение, наместо да се искорне ова дрво со раце и да се мачи без резултат, подобро е да се исуши со љубов кон Христос и Неговото постојано присуство.

Христовата љубов ја победува љубовта кон светот, „љубовта љубовта победува“ ...

Христијанин е оној кој го заплеткува својот живот во голема љубов кон Бога, а не во страв и вознемиреност за гревот и вината. Тој не се бори толку со искушенијата и ѓаволот, затоа што ги презира и е рамнодушен кон нивната војна, туку се бори со цел, повеќе да го сака Христа.

Оваа Божествена љубов доаѓа првенствено со постојаната света Причест на Светите Господови Тело и Крв. Овој Христос, во нас, има само моќ целосно да ги овене искушенијата.

Евреите, секогаш кога ќе го погледнеа лицето на Мојсеј кога тој слегуваше од Синај, беа заслепени и не можеа да се соочат со него, бидејќи светеше како сонце.

Така, вели Свети Јован Златоуст: А демоните се заслепуваат, треперат и избегнуваат да го видат лицето на оној што се причестува, зашто во тоа време од устата излетува Божествен оган, чудесна работа за ангелите, страшна за ѓаволот.

Постојаната Света Причест со годините што минуваат станува небесен лек на душевниот мир и ангелската промена на човекот. Божествената љубов е воспоставена во неговото срце. Телото и Крвта Христови стануваат вакцина на неговата душа...

И како што едно диво дрво не може да се смени колку и да го резбаме, колку и да го полеваме, освен ако не го инокулираме, така и човекот, диво дрво со страсти и слабости, е накалемен и преобразен со небесните тајни, Телото и Крвта Христова.

Негувањето на душата и нејзиното смирување од искушенијата на умот и срцето се врши на таен начин и навреме од страна на земјоделецот Христос. 

Постојаната Света Причест носи вистинско осветување и апатија на искушенијата...

На крајот на краиштата, христијанин е само оној кој живее постојано во покајание и центриран во телото Христово со постојана Света Причест. Но, континуираната Света Причест не може да се применува на утилитарен начин, ниту на принуден начин, бидејќи никогаш нема да има корист.

Светата Причест не е лек против депресија, кој се зема со принуда и од потреба во тешкотии, магично чекајќи чудо, туку тоа е нашето сесрдно соединување со самиот Бог, кој живее во нас и ние сме центрирани во Телото на Господа.

Верникот кој живее во Црквата со постојана Света Причест станува Богоносец и Христоносец, и ближен Христов, а тоа со време го дава својот плод: очистувањето на умот и срцето...

Таму каде што живее Христос, владее вечна радост и мир. Учеството во Светата Тајна со подготвување на желбите на Светата Причест доведува до свесност за гревовите и до Божествена љубов и потрага по Божјата милост.

Стравот Божји и Божјата желба се најдобриот начин да се подготви срцето за Божјата Причест.

И овде кога велиме страв од Бога, не мислиме на ужасот на човекот како да е пред неумолив господар кој ќе го казни и здроби и како принуден роб се плаши од него, туку тоа значи свесност за неговите гревови во покајание и по солзи, како и слатката љубов и прошка Божја.

Кога човекот во своето срце

ја обработува тајната на покајанието како

и тајната на Божествената молитва и љубов, тогаш Светите Тајни и Лебот на животот стануваат начин на прочистување на умот...

Христовото присуство со континуирана Света Причест

Архиепископот Севастијан Топалис

Покајанието и душевното здравје според Свети Јован Златоуст