Не се спознававме себеси... Спознавањето на себеси раѓа смирение...

Не се спознававме себеси... Спознавањето на себеси раѓа смирение

 Ние самите не се знаевме.  Ако се спознавме, нашата душа ќе се радува и смирено ќе се моли за Божја милост.  Самоспознанието раѓа понизност.

 Зашто, колку повеќе човек се познава себеси, толку повеќе се отвораат очите на неговата душа и појасно ја гледа својата голема слабост.  Ја знае сопствената беда и неблагодарност, како и големото господство и милосрдие Божјо, па се распаѓа во себе, многу се понизува и многу Го љуби Бога.

 Кога некој друг ќе те понизи и ти го прифатиш тоа, тогаш имаш вистинско понизување, бидејќи вистинското понизување е понизување на дело, а не на зборови.  Еднаш Свети Козма Етолски ги прашал собраните околу него: Кој од вас нема гордост? „Јас“, рекол некој. Дојди овде ти што немаш гордост, му вели тој.  Пресечете половина од вашите мустаќи и тргнете во вртелешка.  О, не можам да го сторам тоа, одговори тој.  Па, тогаш немаш понизност, му вели Светиот.  Тоа што сакаше Светителот да каже дека е потребно практично смирение.

 Кога човек ќе се види себеси под сите, долу, долу..., оттаму се искачува до Рајот.  Но, што треба да правиме?  Се споредуваме со другите и заклучуваме дека сме супериорни од нив.  И јас сум подобар од него, велиме, и од другиот... не сум како него...  Но, штом мислиме дека другиот е инфериорен од нас, не можеме да си помогнеме.

 Човек може да знае само едно: дека не е во добра духовна состојба.  И да има, не го гледа, бидејќи и тогаш ја гледа само сопствената грешност.  Зашто, кој се стреми кон духовен напредок, никогаш не го гледа својот напредок, туку само своите падови.  Смирените и невидливи Христови херои се најпаметните на светот, затоа што успеваат да го чуваат своето духовно богатство во Божјата ризница.  Затоа чувствуваме голема радост кога живееме во темнина, бидејќи тогаш ќе го видиме лицето Божјо во следниот живот и ќе го почувствуваме Неговото присуство до нас и во овој живот.

 Кога има понизување, ѓаволот не може да ја отфрли душата.  Смирените не паѓаат, затоа што одат ниско. Старецот Авакум, кога се подвизуваше во пустината Вигла, што му стана!  Еден ден кога се молел со бројаница на камен, наеднаш му се јави ѓаволот како ангел на светлината.  Авакум, му рече тој, Бог ме испрати да те однесам во рајот, бидејќи сега стана ангел, дојди да летаме.  Но, ти имаш крилја, му вели старецот Авакум, како јас да летам? И таканаречениот ангел му вели: И ти имаш крилја, но не можеш да ги видиш.  Тогаш Старецот Авакум се прекрсти и рече: Господи мој, како да летам?  Веднаш таканаречениот ангел се претвори во чудна црна коза со крилја налик на лилјак и исчезна.

 Гледате ли како со смирение можеме да ги разбереме стапиците на ѓаволот.

 Свети Пајсиј Светогорец