Господи, слушни ја мојата молитва, прифати ја мојата молитва во твојата вистина, слушни ме во својата правда...

 

Господи, слушни ја мојата молитва, прифати ја мојата молитва во твојата вистина, слушни ме во својата правда...

Има еден псалм, 142,  во вечерната, во малото осветување, евхаристијата, молитвата.

Овој псалм започнува вака:  Господи, услиши ја молитвата моја, чуј го молењето мое поради Твојата вистина; услиши ме поради Твојата правда и не стапувај во суд со Твојот слуга, зашто пред Тебе нема да се оправда ниту еден од живите. Псалмистот го моли Бога да ја чуе неговата молитва, да ја послуша неговата молба, бидејќи е доверлив и праведен, и да не влегува во процес на суд, бидејќи пред него никој не може да се смета за праведен.

Вистината што ја изразува овој псалм, дека пред Бога никој не е праведен и свет, е изразена на многу места во Светото Писмо. Спомнуваме неколку.  „Господ од небото слезе врз синовите човечки за да види дали Го бараат или Го бараат Бога.  Сите се застранија, сите станаа лоши, нема кој да прави добро, нема дури ниеден (Пс. 13 и 52). Господи, ако гледаш на беззаконијата, – тогаш кој ќе се одржи, Господи? (Псалм 129,3).

Претходно беше објавена книга со наслов  „Патот на подвижниците“  каде што авторот Тито Колиандер изразува мислење дека во Православието нема побожни, туку покајници и непокајани. Неговото мислење е многу точно, за повеќето од нас, засновано на Светото Писмо што го споменавме погоре, и тоа треба да стане мислење на сите нас.

Да се ​​потсетиме на Давид, човекот кој пишувал псалми и се смета за побожен цар и човек кого Бог го нашол според неговото срце и кој ќе ја изврши сета Божја волја (Дела 13,22). Давид не обрна внимание и виде една жена, Витсавеа, сопругата на офицерот на Хетеецот Урија, како се капе во нејзината градина, ја посака, ја направи своја и го испрати нејзиниот сопруг офицер на најопасниот дел од израелската битка каде погина.  Затоа, Божјиот човек е прељубник и убиец. Меѓутоа, кога пророкот Натан го проверил и ги сфатил неговите гревови, тогаш неговото покајание станало пословично. Има многу пасуси што можеме да ги цитираме од Библијата, но ќе се задоволиме само со еден. Од скрб ми се помрачи окото мое, остарев поради сите мои непријатели (Пс. 6,7). Се измори од стенкање и секоја вечер со солзи си ги мие душекот и креветот! Тоа го направи Свети Јован Златоуст да му завидува и во толкувањето на овој псалм да каже дека „другите сакаат да имаат кревети од злато и сребро, а јас сакам постелата Давидова да се капам во солзи на покајание“. Следствено, Бог го нашол по неговото срце, не поради неговиот живот, туку поради неговото шокантно и непремостливо покајание.

Да се ​​потсетиме и на дванаесетте Апостоли. Јуда го предаде Христа, Петар го негираше, сите освен Јован, Богословот и Евангелистот, го напуштија. Јуда признал дека: Згрешив, оти предадов невина крв (Матеј 27:4), но не побарал милост. Теоретски тој го призна својот грев, но не продолжи со покајанието како Петар и другите ученици. Така, тој остана таму каде што остана, додека другите ученици станаа Апостоли и сведоци на Христос.

Да се ​​потсетиме на митникот и фарисејот, на блудниот, на блудниците кои се приближуваа до Христа, на разбојникот на Крстот и на многу други.

Многумина веруваат дека тоа се случило пред Педесетница, но црковната историја нè уверува дека и по Педесетница  „ако Господ го почитува беззаконието, дали ќе им се потчини?“ . Конфликти меѓу Светите Апостоли и отците на Црквата и амбиции меѓу патријарсите и патријаршиите, поддршка и унапредување на недостојно свештенство или просечност да се искачи на високи црковни престоли, дослух со световната власт и големите интереси и многу повеќе.

Следствено, само решавачкото и потресно покајание  „во типот и местото Давидово“  нè враќа пред Бога, зашто ја активира неговата милост, ни ја дарува неговата прошка и неговата благодат и светост колку што е можно повеќе. Од друга страна, по падот на човекот. Сите ние станавме како нечист човек, и секоја наша правда – како извалкана облека (Исаија 64:6).