Нектариј стана светец, пишува игуменот од Парос

 Нектариј стана светец, пишува игуменот од Парос, од толку илјадници луѓе, епископи, свештеници, јеромонаси, монаси и мирјани. Зошто Бог, Кој ги љуби сите луѓе и сака сите да се спасат, сите да бидат Светители и Богови по благодат, не ја дава Својата благодат на другите, па и тие да станат Светители? Драги мои, Бог ги нуди Своите благослови на сите, ги дава бесплатно на сите. Но, бидејќи е праведен, не им ги дава на оние кои не се достојни за нив, туку само на оние кои ги заслужуваат. Ги дава на оние кои се борат да ги добијат, а не на рамнодушни и омаловажувачки луѓе. Ги дава на побожни луѓе кои се плашат од Него, го сакаат и ги пазат Неговите заповеди, а не на безбожните, гордите, неверните и оние кои отстапуваат од Неговите Божествени заповеди. Ги дава на оние кои постат, кои се умерени, кои се молат: „Небесните дарови се добиваат со пост, бдение и молитва“. Господ ги дава Своите дарови на оние кои ги поседуваат трите големи доблести: смирение, вера, љубов.

Овие три добродетели го украсиле Свети Нектариј и им го откриле на Светителите. На кого ќе гледам: „..на смирениот и паднатиот со дух и оној кој трепери пред Моето слово“ (Исаија 66:2). А Соломон вели дека: „ Бог им се спротивставува на гордите и е милостив кон понизните.“  „Господ го сврте погледот кон Богородица и вечна Дева Марија. Оти ја погледна, смиреноста на слугинката Своја…“ (Лука 1:48). Господ погледна на смирението на светите пророци, апостоли и сите свети и ги направи избрани садови и орудија на Светиот Дух.

Господ го видел смирението на Нектариј. И го направи Свет. Ја видел и неговата вистинска, силна и непоколеблива вера, која проникнала во сите негови списи во одбрана на Православната вера. Оваа вера го направи чудотворец. Оние кои веруваат, вели Господ, ќе бидат придружени со овие знаци: во мое име ќе истераат демони; ќе зборуваат со нови јазици; ќе земат змии; и ако испијат нешто смртоносно, тоа нема да им наштети; ќе положат рацете на болните и тие ќе оздрават (Марко 16:17-18).

На 2 септември 1953 година, по наредба на Светиот, гробот бил отворен. Остана само еден скелет. Господ сакал коските, моштите на Неговиот Светител да бидат поделени низ целиот свет како знак на благослов. Нека е благословено името Господово, зашто ние го добивме, благодарение на Мајка Магдалена, нашиот дел од овој благослов. На черепот беше ставена сребрена митра, а коските беа свиткани во голем реликвијар. Мирисот се прошири тој ден во целиот манастир и во целата област.

…Кога стигнавме во Егина на денот на Преображение Господово, го почувствувавме мирисот што доаѓа од и онака празниот гроб. Монахиња што нè придружуваше ни објасни дека тоа е знак на добриот прием што Светителот им го приреди на оние што со вера и благочестиво доаѓаа кај него. Тоа беше неверојатен мирис на темјан во комбинација со мирис на ванила, бел ирис - цело виножито од мириси.

Според Свети Симеон Нов Богослов, душата, откако се удостоила да учествува во Божјата благодат, го осветува целото свое тело, зашто таа го чува, присутна во сите нејзини членови. Како што благодатта на Светиот Дух ја поседува душата, така душата го поседува телото. Но, додека душата е соединета со телото, Светиот Дух не го воздигнува целото тело во име на сопствената слава, зашто е неопходно душата да ја манифестира својата волја до самиот крај на земниот живот. Кога ќе дојде смртта, а душата ќе се одвои од своето тело и, како победничка, ќе добие венец на славата како награда, тогаш благодатта на Светиот Дух ќе го завладее целото тело, како и душата. Тогаш посмртните останки на Светителите прават чуда и лекуваат болести.

Кога душата се одвојува од телото во моментот на смртта, таа целосно останува во Божественото, односно во благодатта Божја. Што се однесува до телото, тоа останува без душа, но со Бога, и покажува чуда на луѓето - божествена енергија. Душата и телото, откако ќе се ослободат од сите потреби, од сета гужва поврзана со нивното соединување, потполно стануваат Божји, а благодатта Божја дејствува и во едното и во другото, без да наиде на никакви пречки. Бог ги прави Свои во текот на нивниот живот, достојни за Бог кој живеел во овој свет кога тие биле обединети.

Затоа сè што доаѓа во допир со моштите добива одредена сила, благодат Божја, како што е јасно од Дела на апостолите: „ А Бог правеше не мали чудеса преку рацете Павлови ; така што донесуваа и полагаа крпи и убруси врз болните од неговата испотена снага и болестите ги напуштаа, злите духови излегуваа од нив “(Дела 19:11-12).