Моќта на љубовта...

 

Моќта на љубовта 

Протагонист во оваа авантура на верата и хуманоста е посветениот мисионер на Заир, отец Козмас Григориатис.

Се наоѓаме во некое живописно село Заир (денешно Конго).

Тропската вегетација наоколу е во полн ек. Бананите овде, полни со овошје, ги виткаат гранките, а палмата покрај тревната колиба се гордее со својата сенка!

Замислен и огорчен, стар Заирец седи надвор од својата палата (колиба) и џвака шеќерна трска.

Но, зошто Христос не ме сака? жално прозборе. Што ако имам две жени и дваесет деца со нив? Сакам да станам христијанин! Да се ​​крстам како  Православен! „Не!“, му рече мисионерот, отец Козма. „Не! Христос не го сака ова!“.

Солзите се тркалаат по неговото збрчкано лице. Голема дилема!

Се бореше со големи дилеми во него. Дефинитивно сакаше да го прифати христијанството, Православието. Неговата желба гореше по она што го виде и слушна за оваа вистинска религија. Од друга страна, пак, многу ги сака двете свои сопруги и не може да одлучи од која од двете да се откаже.

Низ мислите му провејува категоричното негирање на мисионерот, кое е и неприкосновен закон на нашето Православие. И сега неутешно липа. Неговите усни несвесно првпат му шепнаа молитва на нашиот сладок Исус, кој, како што тргнаа работите, се наведна покрај него, ги послуша неговите молитви и побрза да му помогне.

Одеднаш срцето му светна, како бурата да престанала, а виорот почна да беснее. Вечерта околу огнот ги покани двете сопруги и сите негови деца на семеен совет. Им раскажал за своите мисли, за својата молитва, за желбата да се крсти во Православен христијанин и за страшната пречка што го спречила да ја оствари оваа цел.

Воздржувајќи се да ги задржи солзите, тој рече:

- Од што да се откажам? Невозможно е да одлучам.

Децата без зборови се собраа во нивното ќоше и ноќта заминаа да спијат некако горко. Каква среќа би имала оваа приказна? Старецот Заиринос цела ноќ се вртеше по своите тревни кревети. Неговите придружнички бдееле надвор од колибата, под светлината на месечината, не донесувајќи голема одлука кој од двете да замине.

Најмладата, потпрена под палмата, очајна и расплакана, лесно заспа и меѓу сон и привидение, ја виде блескавата форма на Распнатиот, оној дотогаш Непознат за неа Исус, кој слатко и одлучно и рече:

Научете во вашиот живот дека љубовта ќе значи жртва. Затоа ме гледате и на Крстот. Христијанството и Православието бараат од нас да ги распнеме нашите страсти, нашите погрешни желби. „Јас“ и „сакам“ мора да бидат подредени на „мора“. Оди си! Ти што го сакаш најмногу, оди си! Јас ќе бидам блиску до тебе! Ќе ги благословам твоите чекори! Јас ќе те заштитам! Голема ќе биде вашата награда за оваа жртва, дури и ако не ме познавате! И ти ќе бидеш блиску до мене еден ден... во Рајот...

Жермен се разбуди вознемирена. Одлучна скокна. Таа влезе во колибата, набрзина ги избриша солзите со црните, розени дланки и нежно го затресе својот сопруг.

- Заминувам, му рече таа, затоа што морам. Не можам да и одолеам на таа страшна моќ што ја испушта Христос што го сакаш и сакаш да станеш негов следбеник... си заминувам засекогаш! Да биде неговата волја, шепоти нејзината чиста, целосно бела душа.

Солзите радосници и тага ја придружуваа разделбата. Ги зела своите деца и исчезнала во шумата. Исчезна. Каква моќ на одлука! Каква величина! Колку скапоцен дар го положи во тоа време пред нозете на нашиот Христос, без да сфати, оваа жена, која го стегна своето срце и замина во непознатото, откажувајќи се од тивкиот семеен дом.

Радосен, старецот Заиринос со опуштено срце истрча кај нашиот мисионер и го извести за настаните. По покајанието и исповедта го прими Светото Крштение, а потоа се причести со Пречистите Тајни. Неговата голема желба се исполни. Духовно препороден, тој реши да живее според Божјиот закон.

Ден по крштевањето се одржа Православната венчавка. Радости и веселби за домородците во село Заир!

Но, советите Господови се неразбирливи! Три дена по неговото крштевање, нашиот Христос ненадејно го повика кај Него на небото. Се упокои во Господа! „Блажени се оние што умираат во Господа...“

Веста како бомба експлодира низ африканското село. Тој замина толку ненадејно... сосема неочекувано... Неверојатно. Сите беа импресионирани од таа слатка, мирна, насмеана форма на починатиот неопросветител. Ангелите ја зедоа во раце, на срам на демоните, таа прекрасна душа и ја одведоа на Божјиот престол, за да живее вечно во Царството Небесно. Дознавајќи за случката, втората сопруга се вратила со децата. И така, сега сите заедно се крстија како христијани и живееја среќно, следејќи го патот што им го нацртал нашиот Христос. Светата светлина што ја осветли таа голема ноќ на одлука над нивната колиба, никогаш не изгасна. Тоа стана нивен светилник на надеж и спас.

Извор: Мисионерско здружение „Свети Козма Етолски“