Да бидеме темјан меѓу јаглен...

 

.

Да бидеме темјан меѓу јаглен

„Без Бог се е дозволено“. Оваа фраза на Достоевски е закон на новиот поредок на нештата.

Таму сè почива. Во гроб без континуитет. Ова е сржта, почетокот и крајот на сето она што го доживуваме денес.

Живееме во општество кое го „уби“ Бога и стави пари на тронот на неговото егзистенцијално значење и задоволство на престолот.

Бидејќи нема Бог и нема живот после смртта, како да ги поминеме деновите овде? Нивниот одговор е едноставен. Живеј со сите задоволства во суперлативен степен, само немој да му пречиш на ближниот. Бидејќи имате малку време, зграпчете сè што можете додека не умрете за да можете да ги затворите очите задоволни. 

Моралот сега е мртов. Гревот стана мода и доблест, додека „навистина доблест“ е средновековност и екстремизам.

Размножувањето за хомосексуалните парови е „сирењето“. Откако ќе ја отворите оваа порта за институционализирање на сексуалната ориентација и размножување, зошто да не продолжите и со други институционализација? Можеби во иднина ќе видиме нешто слично за сточарството или педофилија?

Дали тогаш ни кажуваат дека бидејќи има луѓе кои имаат многу близок контакт со животни во нивните домови и спијат со нив, можеби дури и имаат секс, и ние треба да направиме нешто за нив?

Можеби во одреден момент ќе ни кажат дека 10-годишното дете сега е физички и психички зрело дете, па може да избере сексуален партнер од оваа возраст?

Ќе има ли правна институционализација меѓу луѓето и роботите во наредните години? Политички брак и еднаквост со предметите?

Дали сето ова ви изгледа чудно и апсурдно? Се надевам дека нема да ги видиме во иднина, но не ставам рака, не во оган, но не и во вода.

Ќе одиме напред само ако погледнеме назад. Напредокот да, но по корени, вредности и основи. Не е напредок во фантазии, задоволства, неморал и опскурност.

Ако може да се смета за прогресивно општество кое едноставно ќе законодави според фантазиите и желбите на граѓаните без никакви бариери.

Одиме кон општество на насилство и канибализам каде што ќе владеат крајности. Секој со својата група, своите желби и своите права. Како филм за „Лудиот Макс“.

Не им пречи Црквата, свештениците и владиците.

Христос им пречи. Овој однос на одговорност и слобода. Во тоа лежи проблемот.

 Нечистотија, нечистотија и гнилост секаде освен неколку исклучоци.

Во свет што мириса на пекол, наместо јаглен да станеме темјан. Наместо дрво, да станеме злато.

Единственото нешто од што генерално мораме да се плашиме во нашите животи сме ние самите. Ништо друго. На крајот на краиштата, за оние кои веруваат во Христа, искушенијата се венци, смртта е епизода, почеток и средба и овој живот е подготовка за покајание преку практицирање на љубов (Фил. 1:21).

Добро покајание и добра храброст на сите.

отец Спиридон Скутис