Но, колкумина од нас „неизвалканите“ се зависници од духовни дроги...

 

Но, колкумина од нас „неизвалканите“ се зависници од духовни дроги

 Завчера дојде девојка, корисничка на дрога, жив скелет, со насолзени очи.

Пред некое време дојде во храмот викајќи и заканувајќи се. Таа ме пцуеше затоа што не и дадов колку пари сакаше. Таа пцуеше, замавна и си замина. Ова се случи два-три пати.

Завчера, пак, дојде една променета жена. Нема викање. Без дрскост. Понизно ме чекаше. Чекаше таа да побара прошка. Сакам да ми простиш отец за тогаш... ми рече.

Ваквото нејзино однесување толку долго ја јадеше (однесување кое беше резултат на нејзината зависност). А сепак сега најде храброст да дојде и да го каже тоа. Ова го покажува човекот кој духовно не се предал, кој се уште се бори.

Но, по простувањето дојде уште едно признание. Болката од сензуалните задоволства ја свитка, не можам повеќе... ми рече...не можам да издржам. Нејзините црти на лицето беа безизразни. Можев да забележам дека плаче од солзите што и течеа од очите.

Побара да се исповеда за прв пат. Побара да се помири со Бога по толку години војна. Војна чиј противник не беше Бог, туку нејзиното јас.

Нејзиното тело беше толку кревко, нејзиното лице остаре од погрешни избори. А сепак, за неколку минути што разговаравме, видов како се појави убавица. Убавицата која ја криела со години. Убавината на покајанието, младоста на надежта. Закажавме термин за исповед. Таа замина со мала бројаница што и ја дадов меѓу нејзините тенки прсти. Малку се смири.

Колку такви херојски -напатени- души има чии избори на младоста ги прогонуваат, но не им се предаваат, „не се откажуваат“. Зад таквите луѓе секако се кријат страсти и себичност, но во исто време има и души кои барале малку утеха, љубов, интерес... И токму затоа што не го нашле, го барале на погрешни места, на погрешни начини, од погрешни луѓе.

Затоа секогаш треба да бидеме подготвени да ги прегрнеме таквите луѓе, да ги ислушаме, да се интересираме за нив, да не им ја затвораме вратата на срцето, да не ги омаловажуваме, да не ги гледаме со „пола око“. ". Затоа што и тие се чисти овци, исто како нас. Нивниот сопствен промискуитет е можеби повидлив, посилно екстернализиран, но тоа не ги прави погрешни од нас кои можеби криеме поголеми страсти од нив, поголеми беззаконија и неправди.

Можеби земаат дрога и тоа се покажува во нивните тела. Но, колкумина од нас „неизвалканите“ се зависници од духовни дроги кои не само што го загадуваат телото туку главно водат до нашата духовна смрт? Зависник од среброљубие, од ненаситност, од мода, од телесност, од човекољубивост, од клеветење, со клевета, од злоба, од богохулење, од лажење, од лакомост, од лицемерие, од гнев, од одвратност , неверство, од самољубие...

Како тогаш да ги критикуваме кога сè уште живееме зависни од големата идеја за себе?

Како е можно овие луѓе „лесно“ да ги испишеме од нашето општество кога сме полоши „уживатели“ на страстите?

Ние сме за жалење ако мислиме дека сме подобри од нив.

Да имавме понизност тогаш ќе ги гледавме со снисходење и разбирање, подготвени да им помогнеме и не подготвени да им викаме, да ги критикуваме и да ги ставиме на маргините на општеството, сметајќи ги дека не се „достојни“ да живеат меѓу нас...

Навистина, многу од овие луѓе не ја сакаат нашата помош. Нивниот избор и вистина е дека не можеме многу во овие случаи но, да се запрашаме, дали на сите им нудиме помош? дали го правиме тоа што можеме како поединци и како општество? дали имаме проникливост, трпение, грижа и љубов потребни за да им помогнеме на овие страдални сочовечки суштества? дали имаме храброст да бидеме блиску до нив? дали имаме понизност да се справиме со нив?

Секој нека си ја направи својата самоконтрола. Сепак, од завчера сум прилично вознемирен и се фатив себеси како не се грижам за овие луѓе, мислејќи дека се „достојни за нивниот избор“...

Но, ова е антихристова помисла. Тоа е помисла која произлегува од заблудата дека сум супериорен од нив, подобар од нив, подостоен за нив...

А токму оваа помисла докажува колку сум „мал“ и страстен...

Кога другиот ќе го „фати дното“ му требаат раце да му помогнат да се подигне, раце да го гушкаат и галат, а не раце кои контролирано ќе мавтаат кон него и ќе го потсетуваат на грешките што ги направил; затоа што таа е најнехумана акција.

Тој сака да покажеме милост... за да добиеме и ние по наша страна, бидејќи инаку тешко вас.

Архимандрит Павлос Пападопулос