Бог не ги препознава своите пријатели по нивните зборови, туку по нивните срца...

Бог не ги препознава своите пријатели по нивните зборови, туку по нивните срца

Еден човек шеташе во шумата. Сакаше да избере добро дрво, од кое ќе земе греди за покривот на својата куќа. Таму виде две дрвја, едното до другото. Едното беше исправено, мазно и високо, но неговата внатрешност, неговото јадро, беше гнило. Другото имаше нерамна површина и изгледаше грдо.

Но, неговата внатрешност беше силна. Човекот воздивна и рече: Што може да ми користи ова високо и право дрво, бидејќи неговата внатрешност е скапана и непогодна за греди?

Другото изгледа нерамно и грдо, но барем внатре е цврсто. Значи, ако вложам малку повеќе труд, можам да го обликувам и да го користам за греди во мојата куќа. И без да размисли повеќе, го избра тоа дрво, силното.

Бог ќе го стори истото за да разликува двајца луѓе кои се во неговиот храм. Тој нема да го избере оној кој изгледа праведен на површината, туку другиот, оној чиешто срце е исполнето со вистинската Божја праведност.

Гордите постојано ги креваат очите кон Бога. Но нивните срца се заглавени на земјата. Тие не му угодуваат на Бога.

Му се угодни на Бога понизните луѓе, кротките, на кои очите им се спуштени на земјата, а нивните срца се полни со небо.

Создателот претпочита луѓе кои пред Бога ги исповедаат своите гревови, а не своите добри дела...

Двајца мажи отидоа во светото место да се молат, едниот фарисеј, а другиот митник. Двајца, двајца грешници, отидоа во светилиштето да се помолат. Едниот бил фарисеј, а другиот митник.

Двајца, двајца грешници, со таа разлика што фарисејот не се гледал себеси како грешник, додека митарот го признал тоа.

Фарисејот припаѓал на највисоката општествена класа во тоа време, митарот на најпрезрените...

Фарисејот со гордоста и увереноста дека е праведен, односно духовно здрав, беше таков што не само што го бараше првото место од луѓето, за да можат сите да го видат, туку и од Бога. Тоа го барал не само кога учествувал на оброци и собири, туку дури и во храмот, за време на молитвата.

Само ова е доволно за да покаже колку бил духовно болен фарисејот, како болеста на неправедноста и ароганцијата го расипала...

Зошто си ја кажува оваа молитва? Зошто не се молеше гласно? Затоа што Бог повнимателно го слуша она што го кажува срцето, а не она што го изговараат усните. Што мисли и чувствува човек кога се моли, на Бога му е поважно од зборовите изговорени на јазикот.

Јазикот може да измами, но срцето не може.

Тоа јасно открива каков е човекот внатре, дали е црн или бел, дали е искрен или лицемерен...

Бог не ги препознава своите пријатели по нивните зборови, туку по нивните срца. Точно на ист начин како што не ја цени смоквата по лисјата, туку по плодовите.

Како треба да се моли вистинскиот молитвен човек? Еве како: И митникот, бидејќи беше далеку, не ни погледна кон небото, туку се удри во градите, велејќи: Боже, биди милостив кон мене грешникот.

Митникот стоеше далеку од олтарот и не сакаше ни да ги крене очите кон небото, туку си ги удира градите и рече: Боже, помилуј и биди милостив кон мене грешникот.

Вистинскиот молитвен човек не оди на фронт, на прво место во црквата. Каква потреба има тој да го прави ова? Бог го гледа во задниот дел на црквата исто како да стои пред. Вистинскиот молитвен човек е секогаш во вистинско покајание.

Човечкото покајание е празник за Бога, вели Свети Ефрем Сирин. Понизниот човек стои далеку. Тој ја чувствува својата безначајност пред Бога, се исполнува со смирение пред Неговата големина.

Свети Јован Крстител, најголемиот меѓу родените, исповедал со страв кога Христос му се приближил: Не можам да се наведнам и да му ја одврзам врвката од чевлите (Марко 1,7). Грешницата со солзи му ги изми Христовите нозе.

Вистинскиот молитвен човек е многу смирен, се чувствува среќен само со тоа што Бог му дозволува да се приближи до Неговите нозе...

Не постои грев на земјата што ќе остане незабележан од Бога. Вистинскиот молитвен човек тоа го знае и поради тоа е длабоко понизен, засрамено стои пред Бога. Затоа параболата вели, не сакале повеќе да погледнат кон небото...

Боже, биди милостив кон мене грешникот. Боже, смилувај се и помилуј ме грешниот. Така зборуваше митникот. Тој не ги наброја ниту неговите добри дела, ниту неговите лоши дела. Бог знае сè. А Бог не сака набројување на гревовите, туку смирение и покајание за сите нив. Боже, биди милостив кон мене грешникот.

Овие зборови кажуваат се. Боже, ти си докторот, а јас сум болната личност. Само Ти можеш да ме излечиш, јас само Тебе Ти припаѓам. Лекарот си Ти, исцелувањето е Твојата милост.

Кога болниот вели, биди милостив спрема мене грешникот, како со искрено покајание да вели: Докторе, дај ми го лекот на болниот. Никој друг на светот не може да ме излечи освен Тебе, Боже. Само ти згрешив и направив зло пред тебе.

Од мажите нема помош за мене, колку и да се праведни. Само Ти можеш да ми помогнеш. Ништо друго не може да ми помогне. Не мојот пост, ниту десетокот од моето богатство што го давам, ниту сите мои добри дела.

Само Твојата милост може да ми ги излечи раните како лек. Пофалбите на луѓето не можат да ми ги залечат раните, туку ги влошуваат. Само ти ја знаеш мојата болест, а ти го имаш и лекот.

Бесмислено ми е да одам на друго место или да се молам на некој друг. Ако ме отфрлите, целиот свет не може да ме спречи од уништување. Ти, само Ти, Господи, можеш, ако сакаш. Боже, прости ми, спаси ме. Боже, биди милостив кон мене грешникот...

Својата прекрасна парабола Господ ја завршува со следново учење: секој што се возвишува себеси ќе биде понизен, а кој се понизува ќе биде возвишен. Кој е возвишен, а кој понизен? Никој не може да се подигне колку влакно, освен ако Бог не го подигне.

Свети Николај Велимировиќ