Слово за митникот и фарисејот - Свети Лука Кримски

Слово за митникот и фарисејот - Свети Лука Кримски 

Ничкум ќе паднат гордите погледи човечки, и она, што е високо кај луѓето, ќе се понизи; а само Господ ќе стои високо во тој ден.;Зашто иде денот на Господа Саваот против сe што е гордо и надуено и против сe што е превознесено, – и тоа ќе биде понизено; против сите кедри ливански, високи и величествени, и против сите дабови васански; против сите високи гори и против сите ритчиња што се издигаат; против секоја висока кула и против секоја цврста ѕидина,... ;И ќе падне човечкото величие, она што е високо кај луѓето ќе се понизи; само Господ ќе стои високо во тој ден,“ ( Иса. 2:11–15; 17 ).

О, колку му е одвратно на Бога сè што се возвишува, сè што се гордее!

Во неверојатно моќниот говор на пророкот Исаија, дури и високите планини, дури и кедрите на Либан и дабовите на Васански, високи, високи, возвишени, иако немаат душа и не можат да бидат возвишени, сепак тие се мразени од Бога, како симбол на сè што е возвишено.

Гордите погледи на човекот ќе паднат, човечката величина ќе падне, а возвишените работи на човекот ќе бидат понижени; и само Господ ќе биде возвишен во тој ден. Гордиот човек е одвратен, одвратен на Бога, зашто вака вели Он: Јас живеам на небесната височина и во светилиштето, но сум со оние што имаат скрушено срце и смирен дух, за да го оживувам духот на смирените и да ги ожувувам срцата на скрушените (Иса. 57:15 ).

О Господи, Господи! Живеете на небесните височини и во исто време во срцата на смирените и скрушените. Тие ти се драги, ги сакаш, ги сметаш за свои деца. Ти ја испраќаш Својата благодат кон нив во неизмерно изобилство, зашто вака велиш: ...на смирениот и паднатиот со дух и на оној што трепери пред Моето слово ( Иса. 66:2 ).

Тој само ги гледа со презир, но Бог им се спротивставува на гордите, а само на смирените им дава благодат. Тој се спротивставува на оние, вели пророкот, кои не се понижиле пред Неговата неизмерна големина, кои ја отфрлаат Неговата заштита, Неговата промисла, кои велат: ние не сме деца, ние самите ќе го најдеме патот на животот. Да не се поклонуваме никому, зашто не сме робови.

Не робови?! О не! Тие се робови, бедни робови: робови на гордоста и суетата, робови на телесните похоти, робови на страстите.

Нема Бог со нив, зашто Тој живее само со скрушените и смирените и само нив им ја дава Својата благодат.

Но Господ никогаш не ги слуша гордите, арогантните, колку и да Му се молат; Тој не слуша, исто како што не го слушна гордиот фарисеј, чијашто целата молитва се состоеше само од набројување на неговите доблести и заслуги пред Бога. Дали и самиот се фалиш пред Бога, дали се гордееш со своите заслуги, со својата праведност? О несреќен!

Научете од големиот Апостол Павле, кој за себе вели: Со благодатта на Бога сум тоа што сум, и Неговата благодат, која е во мене, не остана празна, но повеќе се потрудив од сите нив; само не јас, туку Божјата благодат, која е со мене. ( 1. Кор. 15:10 ).

Сите свои трудови, сите свои неизмерни и најголеми заслуги ги припишува не на себе, туку само на Божјата благодат.

О несреќници, кои се фалите пред Бога, не се сеќавате ли на зборовите на Самиот наш Спасител: ,, Па така и вие, кога исполните сe, што ви е заповедано, речете: Ние сме слуги негодни, оти го извршивме она, што бевме должни да го извршиме.“ ( Лука 17, 10 ).

Колку луѓе го велат тоа? Колку луѓе се толку скромни? О, не, има многу повеќе горди отколку понизни.

На што се гордеат? Тие се горди на својата интелигенција, сила и моќ, заборавајќи на своите гревови, ставајќи ги во ништо. Нека се сеќаваат на зборовите на праведниот Јов: Никој не е праведен и никој не е чист до еден ден од својот живот.

Сите се нечисти, сите се виновни, сите мора да бидат понизни во свеста за својата нечистотија.

Нека се сеќаваат на другите зборови на праведниот Јов: Тој не им верува на своите слуги и гледа недостатоци во Своите ангели.

Гледа недостатоци во ангелите, но што да каже за нас, проклетите, полни со грешна нечистотија, полни со надменост и возвишеност.

На крајот на краиштата, сите Светии, големите Светители, се сметаа себеси за грешници и недостојни пред Бога - искрено, искрено се сметаа за такви. Зашто тие постојано ги испитуваа своите срца и во него со своите остри очи ја гледаа секоја, дури и најмалата, нечистотија и се ужаснуваа ако пронајдат таква нечистотија. Тие бараа - и искрено се понижија пред Бога и се сметаа себеси за грешници и недостојни.

Кој бил посвет, повозвишен од Бога, кој бил најголемиот Светител, ако не нашиот блажен отец Свети Јован Златоуст ? И секоја вечер во неговата неверојатна молитва ги читаме овие зборови: спомни Си за мене - грешниот,бесрамниот и нечист слуга Твој -во Царството Твое.

Оној кој за нас е пример за сета светост, пример за исполнување на целиот Христов закон се нарече бесрамен и нечист.

Зошто Господ најнапред бара од нас понизност?

Зошто заповедал за смирението: Блажени се сиромашните по дух, зашто меѓу нив е Царството Небесно“?

Зошто оваа света заповед е ставена на прво место меѓу деветте блаженства? Затоа што без исполнување на оваа заповед, исполнувањето на остатокот од законот не вреди ништо. Сите наши добри дела малку му се угодни на Бога ако не се проткаени со светото смирение.

Зошто ни е потребно да бидеме понизни, зошто нашиот голем Бог го бара ова на прво место? Затоа што Тој бара од нас да трепериме пред Неговиот збор со скрушено и понизно срце.

Мораме да бидеме проткаени со таква неизмерна почит и восхит кон величината Божја што мораме да размислуваме за Него со трепет , а не со гордост, со смирение, со скрушено срце.

И само тогаш ќе ги чуе нашите молитви, исто како што ја слушна скромната молитва на несреќниот, презрен цариник, кој стоеше на влезот во црквата , се удира по гради и постојано ги повторуваше зборовите: Боже, биди милостив спрема мене грешниот!

Беше грешник, цел народ го мразеше затоа што неправилно собираше даноци и собираше премногу за своја корист.

Но и овој грешник, кој со трепет, со страв Божји, удирајќи се во гради, ги повторуваше истите зборови: Боже, биди милостив спрема мене грешниот, Господ го оправда многу повеќе од самоправедниот фарисеј кој само се воздигна со своите заслуги, со своите доблести.

Затоа сите да бидеме понизни и со трепет пред словото Божјо. Никогаш во нашите молитви нека нема ни трага од никакво воздигнување пред Бога, некаква пофалба на нашите доблести.

Нека секогаш, на секоја молитва, во нашите срца, во нашите мисли, не само еднаш, туку секогаш се сеќаваме на нашите гревови, од кои секој има безброј број, кои се толку гнасни пред Бога.

Ако при секоја молитва секогаш се сеќаваме на нашите гревови и ако, кажувајќи ја големата Исусова молитва: Господи Исусе Христе, Сине Божји, помилуј ме мене грешникот, веднаш, веднаш ќе се потсетиме и постојано ќе ги имаме на ум сите наши гревови. , а особено најтешките, најгнасните гревови, ако непоколебливо се сеќаваме на нашите гревови, тогаш малку по малку солзи на покајание ќе почнат да ни капат од очите. И кога Господ ќе ги даде овие солзи, тогаш ќе дојде светото смирение, кралицата на сите добродетели.

Само не заборавајте, не откажувајте се да размислувате за вашите гревови, само немојте да мислите дека е доволно да отидете на исповед и да му ги откриете своите гревови на исповедникот, а потоа веднаш да ги заборавите, како што прават многумина. Само да не заборават, само да се сеќаваат секогаш, само да ги знаат зборовите Божји објавени преку пророкот Исаија и еден друг голем пророк - Еремија. Вака вели пророкот Исаија: А Јас, Јас Сам ги бришам твоите престапи заради Самиот Себе и гревовите твои нема да ги спомнам. ( Ис. 43:25 ).

Тој нема да се сеќава, Тој простил, но вие запомнете, секогаш запомнете, секогаш барајте прошка. Запомнете го ова: Се сеќавате.

Сети се на зборовите на големиот Еремија: врати се, отстапнице, ќерко Израилева – вели Господ. Јас нема да го излијам врз вас Мојот гнев; зашто Јас сум милостив, – вели Господ – нема вечно да негодувам;

Признај ја само вината своја: зашто отстапи ти од Твојот Господ Бог... ( Ерем. 3:12–13 ).

Знај, секогаш знај го своето беззаконие, сеќавај се на твоите беззаконија, дури и ако Господ не го одврати Своето лице, дури и ако те смилуваше.

Затоа нашиот Господ Исус Христос, во кратка и впечатливо моќна парабола за митникот и фарисејот, нè учи дека нашите молитви треба да бидат молитви за смирение и покајание. Никогаш не ја заборавајте оваа света парабола. Не заборавајте ги зборовите од Давидовиот Псалм што ги слушате секој ден на шестиот псалм: Жртвата пред Бога е смирен дух; срце понизно и смирено Ти, Боже, не отфрлуваш.

18 февруари 1951 година