Во болка, внимавајте на Божјата промисла...

 

   

Во болка, внимавајте на Божјата промисла

Господ дозволува, брате мој, да имаш проблем, болка, тешкотија, да поминеш низ нешто што може да те здроби до достигнувањата на твоето постоење. Ова е благослов, тоа е посета од Бога.

Како Бог да ти вели: Еве ме. Почекајте малку и обрнете внимание. Свртете се и погледнете ме. Не потонувајте во ниедна реалност. Сакам да ти дадам нешто. Што можам да ти дадам?

Моето јас! Да, сакам да ти ја дадам сета моја благодат и преку мојата благодат и да те направам Бог. Сакам да ти го правам тоа зошто сум Бог, затоа што те сакам, те сакам, затоа што си мое суштество и за тебе направив и правам сè.

Значи, додека она низ кое се поминува е посета на Бога, човекот не може да го види тоа така. Мисли дека не може да поднесе, мисли дека болката е преголема, дека тагите се многу, а страдањата големи и вели: Што да правам? Неможам. Но, не е така.

Самиот факт што те боли, си притиснат и напнат, самиот факт што имаш рана во себе, самиот факт што се доаѓа така што нема надеж, излез, поддршка или каква било утеха, токму тоа што сето ова се случува, не е знак туку доказ, брате мој, дека Господ е присутен, дека Бог те допира, дека Бог се занимава со тебе.

Тој те гледа, те познава, те разбира и сака да те помилува. Па почекајте малку, имајте малку трпение, потпрете се малку на Бога! Зошто имаш толку многу болки? Зошто се чувствуваш толку повредено, толку обесхрабрено? Зошто се чувствувате толку изгубено? Зошто; Не поради некоја друга причина, туку затоа што имате отпор во себе.

И овој отпор, како функционира. Да речеме има тврдина, тврдина, која ја напаѓа некој непријател. Сè додека тој што е внатре во тврдината дава отпор, тој што напаѓа ги засилува своите сили, ги зајакнува притисоците, ги зајакнува своите напади, за да ја скрши тврдината, да ги сруши ѕидови, врати и да влезе внатре за да ја заземе.

Ако има доза вистина таму, во примерот со тврдината, имаат доза вистина и метафорички: Такво нешто, односно, ако може да се каже, се случува меѓу Бога и душата.

Тој ја разбира, иако никој не ја разбира - иако нема оправдување да не го разбере, но во реалноста не сака да го разбере - таму длабоко во душата на човекот е неговото его, неговото самољубие, неговото самозадоволство. воопшто, целата автономија на човекот од Бога е како тврдина што не може да се предаде.

И додека чувствуваш се што ти дозволува Бог, христијанинот, на овој или оној начин - што се случува со другите е друга работа - токму за да се скршат вратите, да се отвори патот и да влезе Божјата благодат, ти одолеваш и велиш: Не можам! Неможам!

Не може; Толку подобро. Предајте му се на Бога, кажете му „да“ на Бога и – о чудо! – не само болката ќе се ублажи, не само ќе се олесни, туку малку по малку, како што почнуваш да филозофираш, како што ќе решиш малку да се спознаеш себеси, додека се уриваш, приземјуваш, се понизуваш и си расположен да разбереш што точно се случува, ќе видиш, малку, со твоите очи и ќе ја почувствуваш сета енергија на Божјата благодат во себе.

И тогаш сè што ти се случува ќе почне да се засладува, да станува небесно - токму затоа што е така - да биде Божја благодат, да биде Божја благодат, Божји допир, Божјо засладување.

Ќе почувствувате дека сето ова е Бог што се наведнува над вас во љубов. Воопшто нема да се чувствуваш како Бог да сака да те понизи или да те разоткрие или да те исцрпи, како што понекогаш прават моќните, кои се согласуваат да им помагаат на слабите, но со едната наклонетост и еден дух да го исцрпат другиот.

Господ станува плот, на некој начин и страда за сите, и сето тоа се прави за да те спаси, но ти ништо не разбираш, не си расположен за разбирање.

Остануваш таму, како што знаеш, бидејќи во тебе не царува Христос, благодатта Божја, тоа небесно, кое сè осветлува и поинаку го гледаш, туку царува старецот, царува падот; затоа ти и се однесуваш така во целата оваа ситуација стенкаш, страдаш, трпиш.

Понизете се и кажете: Јас сум под Бога. Јас сум под Божја промисла. Не може да биде дека Бог не ти направил добро. Бог не може да ја изгуби контролата и да тргне наопаку.

Изгледа дека треба да ме повреди. Изгледа треба да се присилувам. Изгледа ми треба ова и она, сите работи што ми се случуваат. Ако го кажеш тоа, гледаш на се поинаку.

Имајте малку трпение, но под Божја промисла, под оваа смисла дека Бог е присутен, дека гледа, дека знае, дека е Бог на љубовта и дека што и да прави, ќе го прави затоа што вие не разбирате поинаку  не добивате вести, ако тоа не ве боли повеќе.

Значи, колку побрзо се понизиш, колку побрзо се предадеш, толку побрзо ќе кажеш да, толку побрзо ќе дојде не само решението, не само населбата, туку тоа рајско засладување.

Човек се растажува, размислува и се прашува: Што станавме и како да не дозволуваме Бог да се разбере со нас, како да не сакаме да го разбереме Бога, како да не сакаме да го следиме, да се усогласиме на она што го прави, на она што го покажува и да влеземе во неговиот план и да одиме по патот што тој ни го отвора?

И така, не само што страдаме и сме несреќни, не само што не сме добри христијани, туку конечно некои наши трудови или некои работи што ги правиме, а тие би можеле да дадат многу повеќе и да ни користат многу повеќе, на крајот да останат неактивни.

Одиш, доаѓаш, пак христијанин и христијанин, правиш ова и она и она другото и едвај ќе грабнеш некоја утеха, човечка отколку Божествена.

Мораш да имаш храброст, брате мој, да дозволиш Бог по својата благодат да се всели длабоко во твојата душа, за да се сруши тврдината, да се заземе тврдината, за да се изврши Божјата работа, Божјата вистинска работа.

Нека тоа не е нешто што вашата имагинација може да го сфати или за кое можете само да размислувате, колку и да е јасен вашиот ум, но сето тоа е навистина дело на Божјата благодат, тоа е нешто небесно; нешто што не само што ви дава идеја за што е рајот, но што ќе направи да се чувствувате како да сте на небото и како небото да е во вас.

Отец Симеон Крагиопулос