Љубомората може да дојде дури и од љубов, но тоа е многу себична емоција...

 

Љубомората може да дојде дури и од љубов, но тоа е многу себична емоција

Љубомората може да дојде дури и од љубов, но тоа е многу себична емоција. За да може човекот да има духовен живот, да има светлина во својот живот, мора да има совршена комуникација со својата околина.

Штом го нема ова едноставно, природно, удобно напуштање и предавање на себеси на другиот, а со тоа и искуството на другиот како интимен член, тој не може да го има Бога. Затоа душата се помрачува кога ќе се разниша нејзиниот однос со Бога.

Друг облик на нашиот однос со луѓето, кој го нарушува мирот и единството, е љубомората во сите сетила.

Љубоморен сум на некого од љубов, го сметам за мој и неразделно сум соединет со него. Ова соединување не е во телото Христово, тоа е потчинетост на телото Христово на човечкиот однос. Тоа е и целосна прељубничка внатрешна енергија.

Ако ја земеме љубомората во смисла дека и завидувам на оваа личност и ја одбивам, тогаш љубомората е израз на внатрешна слабост, како и на ненормална љубов.

Односно, го сакам на себичен и ексклузивен начин, верувам дека имам права во неговиот живот и дека има обврски кон мене, дека мора да ми даде отчет каде оди и што прави.

Затоа, љубомората е нарушување во нашите односи поради вишок на внатрешна ментална енергија. Љубомората е секое свртување кон друг, кое тргнува од нешто прекумерно, од ревност, од жар, од вриење.

Затоа ревноста може да биде мојот интерес, мојата љубов, мојата грижа да го спасам, да му помогнам да излезе од гревот, да стане Божјо дете. Оваа ревност е неприроден внатрешен оргазам, неприроден духовен собир.

Старец Емилијан Симонопетриски