Не судете, за да не бидете судени...

 

Не судете, за да не бидете судени

 Не судете, за да не бидете судени;

оти, со каков суд судите, со таков ќе бидете судени; со каква мерка мерите, со таква и ќе ви се мери.

Зошто ја гледаш раската во окото на брата си, а гредата во своето око не ја чувствуваш?

 Или, како ќе кажеш на брата си – чекај да ти ја извадам раската од окото; а, пак, ете, во твоето око има греда?

Лицемере, извади ја прво гредата од твоето око, па тогаш ќе видиш како да ја извадиш раската од окото на брата си (Мт. 7, 1-5).

Голема и страшна е оваа Христова заповед. Сите ние, почнувајќи од мене, постојано меѓусебно се судиме и критикуваме и за тоа ќе му дадеме причина на Големиот суд на нашиот Господ и Бог Исус Христос. Тој ќе не суди затоа што и ние им судиме на другите, бараме да најдеме најмала мана кај ближниот додека не ги гледаме сопствените гревови и не сакаме да размислуваме за нив.

Светиот Апостол Павле во своето послание до Римјаните го вели следново:  И така, не можеш да се изговараш, о човеку, који да си ти, оти со каков суд судиш друг, со таков се осудуваш сам, бидејќи ти, кој судиш, го правиш истото.

 А знаеме дека Божјиот суд, навистина, паѓа врз оние, кои вршат такви работи. Зар мислиш, о човеку, дека ќе го избегнеш Божјиот суд ти, кој ги осудуваш оние, што прават такви работи, какви што правиш и сам? (Рим. 2, 1-3).

Голема вистина се наоѓа во овие зборови на Апостол Павле. Не ги забележуваме сопствените грешки и гревови, додека кај другите наоѓаме многу маани. Бараме да ги најдеме и кога ќе ги најдеме, одиме и ги шириме низ целиот свет.

Сега стана лоша навика, штом дознаеме нешто за соседот, да одиме да го шириме насекаде. Ни гори јазикот и брзаме да им кажеме на другите што видовме и слушнавме.

Забораваме дека ако им судиме на другите, Бог ќе не суди нас. Забораваме дека немаме право да му судиме на ближниот затоа што тоа не е наша работа туку Божја, кој е Врховен судија, кој единствено го знае срцето на човекот и може да донесе праведен суд.

Но, ние го критикуваме соседот и тоа многу пати со многу тешки зборови. Не мислиме дека нашиот брат можеби веќе се покајал и гревот му е простен, бидејќи длабоко се покаја.

 Затоа, пак, не судете ништо пред време, додека не дојде Господ, Кој ќе ги изнесе на видело тајните на мракот и ќе ги објави намерите на срцата; и тогаш пофалбата на секого ќе му биде од Бога (1 Кор. 4, 5).

Ние, сепак, секогаш брзаме да им судиме на другите и не го чекаме Христовиот суд. Ние сме судии на ближниот, а не на самите себе.

Еден мудар човек од Израел, синот на Шира, рече: Ако слушнеш нешто, нека умре во тебе; биди како гроб. Не плаши се! Нема да те раскине (Сир. 19, 10). Овие негови зборови се многу важни. Дали некогаш ги забораваме грешките на нашиот брат?

Кај нас умира лошата причина не, никогаш. Го шириме и на тој начин стануваме како мувите кои се движат насекаде и ја шират инфекцијата насекаде.

Не смееме да бидеме како муви, туку како пчели кои летаат од еден до друг цвет собирајќи мед. А медот мора да го собираме со тоа што ќе внимаваме само на доброто што постои во нашиот брат.

За оние кои го клеветат и критикуваат својот брат, псалмистот и пророк Давид рекол: грлото им е отворен гроб (Пс. 5, 9). Отвори гроб и ќе видиш какви нечистотии има во него и каква смрдеа. Истата смрдеа, духовна смрдеа, излегува од нашите усти кога го критикуваме ближниот.

Во истиот псалм што се чита во првиот час, пророкот вели: Ти ќе ги уништиш сите лажливци (Пс. 5, 6). Но, дали ги бркаме оние што пред нас го клеветат ближниот? Не, не ги исфрламе иако треба.

Она што треба да го направиме е да си го скротиме јазикот. Сите сме виновни пред Бога и сите имаме многу гревови. Мораме да внимаваме на нашите гревови, а не на гревовите на нашиот ближен.

Псалмистот рекол: пред Тебе нема да се оправда ниту еден од живите

(Пс. 142, 2). Никој не е праведен пред Бога, сите сме виновни. Оние кои ги критикуваат другите често стануваат клеветници затоа што ги обвинуваат за нешто неосновано.

Вчера го празнувавме споменот на еден многу голем светител Свети Јован Милостив, патријарх Александриски. Тој, за да ги научи оние што сакале да ги критикуваат другите, еднаш ја раскажал следната приказна. Во еден многу голем град, во Тир, некогаш живеел монах, живеела и една проститутка по име Порфирија.

Еден ден кога овој монах одел по улицата, Порфирија му пришла и му рекла: Свети оче, спаси ме како што некогаш Христос спасил проститутка. Тој Свет монах ја фатил за рака и ја извел надвор од градот.

Ја одведе во женски манастир за да може таму да и се очисти душата со солзите на покајанието. На патот нашле бебе кое го оставиле неговите родители и Порфирија го однела да го одгледа.

Кога тоа стана познато, некои луѓе кои многу сакаа да ја критикуваат својата сосетка почнаа да ја клеветат Порфирија, велејќи ѝ: Браво, Порфирија, убаво дете направи со монахот. А монахот беше презрен и омаловажен.

Но, монахот непрестајно се молел за Порфирија и за себе.

Време беше да замине во друг свет и кога беше на смртна постела побара да му донесат кадилница со запален јаглен. Ги зеде јаглените и ги стави на градите.

Огнот не го допрел ниту неговото тело, ниту облеката. Тогаш монахот рече: Ти што ја критикуваше Порфирија и мене, знаеш дека сум невин. Телесниот грев не ме допре како што овој оган не ме допре сега.

Овој пример не е доволен за оние кои сакаат да ги критикуваат другите. Тие не престануваат со своите зли дела. Тешко на нив, како што им судат на својот ближен, така ќе бидат судени од Бога.

Сопствениот наш голем Светител, Свети Димитриј, митрополит Ростовски, кога се осврнува на осудата го вели следново: Не гледај на туѓите гревови, туку гледај ја својата злоба. Затоа што нема да давате причина за другите туку само за себе. Нема потреба да се гледаат другите, како живее секој и какви гревови прави.

Вие си се грижите за себе. Дали му угодувате на Бога? Дали вашиот живот наликува на животите на Светите? Дали и вие го следите патот што го следеа во нивните животи? Дали вашата работа е пријатна пред Бога?

Човекот кој ги критикува другите е како злобно огледало, кое иако ги рефлектира другите, не се гледа себеси. Исто така е како нечиста бања која ги мие другите додека останува тој е неизмиен.

Така е и тој што ги суди другите. Тој го гледа она што секој го јаде, пие и греши, но не се гледа себеси. Во својот ближен гледа и најмал грев.

Но, сопствениот грев, колку и да е голем, за него е како да не постои. Тој сака никој да не го знае неговиот грев и да не каже ништо за него. Додека тој самиот ги клевети другите, ги суди и критикува.

Зарем ликот што го дал Свети Димитриј не е наш? Светиот овде секако зборува за нас, а особено за оние на кои критиката и клеветата им станаа живот и кои се далеку од она што го кажува Исус.

Тие се луѓе кои сакаат да ја извадат раската од окото на својот брат додека тие самите имаат греда во своето око. Да не бидеме како нив.

Да се ​​грижиме за себе и да побараме Божја помош во оваа тешка борба против страста на критиката. Да не судиме за да не бидеме судени и ние од Единиот Единствен и Вечен Судија, нашиот Господ Исус Христос, Чија чест е по Неговиот Отец и Светиот и Животворен Дух. 

Амин

Свети Лука Кримски