Колку е убаво таму...

 

Колку е убаво таму...

Двајца многу тешко болни мажи беа во иста болничка соба.

На еден му било дозволено да седи еден час попладне, бидејќи тоа помогнало течноста да истече од белите дробови.

Неговиот кревет беше веднаш до прозорецот од собата.

Другиот човек мораше да лежи мирно цело време, а преградата меѓу креветите го спречуваше да погледне низ прозорецот.

Мажите на крајот разговараа бескрајно.

Тие зборуваа за своите сопруги, за нивните семејства, за домовите, за нивната работа, за службата во војска, дури и кога одеа на одмор. Секоја вечер, човекот на кој му било дозволено да седи, му кажувал на својот цимер се што видел од прозорецот на собата.

Човекот кој беше во принудна неподвижност почнуваше да сфаќа дека живее за овие неповторливи попладневни часови кога неговата љубов кон животот растеше и оживеа од сета активност и бои на надворешниот свет.

Прозорецот гледаше во парк со прекрасно езеро. Таму пливаа патки и лебеди, а децата си играа со мали модели на чамци во водата.

Младите парови чекореа рака под рака меѓу прекрасните цвеќиња кои ги имаа боите на виножитото.

Огромни стари дрвја благодатно стоеја на земјата и во далечината се гледаше прекрасен поглед на градскиот облакодер. Додека човекот покрај прозорецот ги објаснуваше сите овие убави детали, човекот во соседниот кревет си го замислуваше сето она што го слуша.

Едно попладне човекот покрај прозорецот опишуваше парада што поминува. И покрај тоа што човекот во соседниот кревет не можеше да го слушне звукот на бендот, тој можеше да ги види само танцувачките кловнови, шарените плови и прекрасно украсените коли и коњи во окото на неговиот ум.

Поминаа денови. Човекот кој не можеше да гледа низ прозорецот почна да дозволува во него да растат семиња на омраза. Колку и да ги ценеше описите на својот цимер, тој одвнатре посакуваше токму тој да го гледа погледот од прозорецот.

Почна да не го сака својот цимер и најпосле копнежот да биде покрај прозорецот го доведе во очај.

Едно утро, додека двајцата цимери одамна престанале да разговараат, за време на посетата медицинската сестра го пронашла човекот покрај прозорецот мртов во собата. Тој умрел мирно во сон. Нажалост ги повикала медицинските сестри и го извадиле неговото тело.

Другиот маж побара да го преместат во креветот до прозорецот. Медицинската сестра многу доброволно го премести и се погрижи да му биде удобно.

Полека болно се потпре на лактот за да стане и да погледне надвор.

Најпосле ќе може да го види надворешниот свет и сите негови активности.

Она што го виде беше празен ѕид!

Ја повикал медицинската сестра и ја прашал:

Како можеше мојот цимер да го види сето тоа што ми го опиша? Како можеше да ми зборува за толку убавина и толку многу детали, кога она што се гледа од овој прозорец е стар и валкан ѕид?

А медицинската сестра му одговорила:

Боже... не знаеше ли дека твојот поранешен цимер е слеп? Не можеше ни да го види ѕидот, можеби сакаше да те охрабри.

Ако живееме живот на измачување за она што го имаат другите, веројатно ќе ја пропуштиме радоста да го добиеме она што другите сакаат да ни го дадат.