Па зошто ни го дадоа овој апсурден живот?...

 

Па зошто ни го дадоа овој апсурден живот?

Откровението вели за Бога: Бог е љубов

Бог е светлина, а темнината во Него е ништо (I Јован 1:5).

Колку е тешко за нас луѓето да согледаме!

Тешко затоа што нашиот индивидуален живот и животот на светот околу нас веројатно го докажуваат спротивното.

Навистина, КАДЕ Е ОВАА СВЕТЛИНА НА ТАТКОВСКАТА ЉУБОВ, ако секој, речиси како да е до крајот на својот живот, извика со горчина на срцето заедно со Јов:  Зашто Он ги знае оние што лажат и го гледа беззаконието; ќе го остави ли без презир?

 Но и суетниот човек се опаметува; дивото осле на узда се покорува.

 Ако го насочиш срцето свое и ги подадеш рацете кон Него,

 ако порокот од раката своја го отфрлиш и не дозволиш беззаконие да престојува во твоите шатори,

 тогаш ќе го кренеш неизвалканото лице свое, ќе бидеш цврст и нема да се плашиш ( Јов 11-15).

Самиот Христос нè уверува дека Бог со љубов се грижи за целото создание и дека не заборава ниту една мала небесна птица, дека се грижи и за разубавување на дивите лилјани, всушност за луѓето Неговата понуда е неспоредливо поголема, до тој степен што „сите влакна на нашите глави се изброени.

Каде е тогаш промислата која посегнува кон најскромните работи и се грижи за најмалку?

Сите се гушиме од глетката на неконтролираната оргија на злото во светот.

Безброј животи, често во повој и многупати пред да се освестат, се опфатени со неверојатна суровост.

Па зошто ни го дадоа овој апсурден живот?

И ете, со жед душата бара да се сретне со Бога за да Му рече:

Зошто ми даде живот?

Доста ми е од страдање...

Ме покри темнината...

Зошто се криеш од мене?

Знам дека си љубезен, но како можеш да бидеш толку рамнодушен кон мојата трагедија?

Не можам да те разберам…

На земјата живееше човек, човек со неизгасната духовна жед, чие име беше Симеон.

Долго се молеше со непрестајно оплакување „помилуј ме“.

И Бог не го послуша. Поминаа месеци и месеци од таквата молитва, а силите на неговата душа беа исцрпени.

Стигна до очај и извика „Немилосрден Си“ .

И кога со овие зборови нешто се скрши во неговата очајна душа, тој одеднаш го виде живиот Христос.

Оган го исполни неговото срце и целото тело со таква сила што, ако го задржаше видот за момент подолго, ќе умреше.

Никогаш не можеше да го заборави неискажливо благиот, бескрајно љубовен, среќен и полн со трансцендентален мирен поглед Христов.

И во следните години од неговиот долг живот, тој нескромно сведочеше дека „Бог е љубов“ , бесконечна љубов која го надминува секое разбирање.

Свети Софрониј Сахаров