Пред часот на смртта...

 

Пред часот на смртта...

Неодамна прашав еден старец што би сакал да му даде Бог во овој час. Ставајќи ја раката на градите, ми одговори:

-Смрт и само смрт!

-И дали веруваш во живот после смртта?

- Токму затоа што верувам, посакувам смрт што е можно побрзо, рекол старецот.

Неверниците се плашат од смртта, бидејќи тврдат дека смртта е целосно изумирање на животот.

Многу верници се плашат од смртта затоа што мислат дека не ги завршиле своите обврски на овој свет, не им оставиле на своите деца доволно или не го завршиле она што го започнале.

Дури и некои Свети луѓе се плашеле во моментот на смртта. Кога ангелите дојдоа да му ја земаат душата на Свети Сисој, тој ангелски човек се молеше да биде оставен уште малку во овој живот да се покае и да се подготви за следниот живот.

Така, Светителите не се плашеа од смртта туку од Божјиот суд по смртта.

Без верба во другиот, небесниот живот, стравот станува јаже околу вратот со кое смртта го повлекува осудениот за грлото.

Животот за неверникот не е ништо повеќе од ветерот на смртта, ветар кој дува и ја разнесува пепелта и ги прави мртви. Ако неверникот размислувал рационално до крај, би морал да признае дека животот всушност не постои.

За него смртта е неговата единствена вера, неговата единствена вечна сила! Смртта е единствениот Бог.

За нас христијаните смртта е крај на училиштето, знак на отпуштање на воен рок, мост за враќање во татковината. Во суштина, самата смрт не е ништо за оние кои веруваат во Христа.

Тој и рече на Марта: „Јас сум Воскресението и животот. Кој верува во Мене, и да умре, ќе живее...“ (Јован 11, 25-26). На кого ќе веруваме ако не на Христос?

Не можете да им верувате на луѓето дури и кога ќе ви го кажат своето име, уште помалку кога ќе кажат: ќе ви платам утре, а уште помалку кога зборуваат за работи длабоки и високи.

Освен Синот Божји, никој ништо не знае, ниту за смртта, ниту за тоа што не чека по смртта. Ги знаеше и ни ги откри и ги покажа. Победата ја проголта смртта(1. Кор. 15,54), според зборовите на Апостолот.

Значи, зошто треба да се плашиме од она што е наследено од Христовото Воскресение? Стравот од смртта не се прилепува за оние кои се приврзани за Христа, Победникот на смртта и Давателот на животот.

Но, тоа останува свесен и оправдан страв. Тоа е стравот што дури и душите на Светите го чувствуваа пред смртта. Ова не е страв од смртта, туку да не се биде подготвен за бесмртен живот, тоа е страв поради нечистотијата на душата.

Затоа што нечистите нема да го видат Бога и вистинскиот живот во Царството Небесно.

Свети Николај Велимировиќ