Носењето вина е демонско искушение што ги парализира сите напори...

 

Носењето вина е демонско искушение што ги парализира сите напори

 Нашиот соживот со несовршени, збунети и вознемирени луѓе, какви што сме, понекогаш неизбежно нè доведува во конфликт.

 Ова води до однесување кое е штетно и предизвикува поделби.

 Во моменти на смиреност и самосвест се прашуваме за што сме виновни и колкава одговорност имаме.  Можеме да откриеме дека нашиот однос со одредена личност, со грубо однесување, беше беспрекорен со покажувањето трпение, толеранција, смирение и љубов.

 А сепак тој не отстапи, не ја сфати својата грешка.

 Старецот Емилијан Симонопетриски, зборувајќи со своите духовни чеда на длабоко прониклив начин, ја открива човечката патологија и го рекол следново:

 Кога некој се однесува лошо со вас, немојте да мислите дека нешто не е во ред со вас;  тој самиот има некој личен проблем.

 Неопходно е за нашата ментална рамнотежа, но и за нашата духовна зрелост, да ги знаеме нашите граници.

 Носењето вина е демонско искушение кое ги парализира сите напори бидејќи создава деструктивна состојба на жалење.

 Христијанинот кој ја знае својата слабост и има доверба во моќта на својот Небесен Отец, не се дави во ниту една своја грешка, ниту пак ги прикрива оправдувајќи ги.

 Не можеме секогаш да бидеме причина за лошото однесување на оние околу нас.  На нашиот духовен раст не му помага лажно да ги прифатиме нивните грешки како свои.

 Разбирањето дека тој има „нешто лично“ со тоа што „се однесува лошо со нас“ ни помага да не реагираме импулсивно и луто.  На овој начин полесно се справуваме со ситуацијата и поефикасно придонесуваме за обновување на добрите односи.

 Секако, потребни се разумност, мудрост и скромност за да не стоиме надмено и горделиво пред слабостите на ближниот.

 Исто како што постои опасност од очај во прифаќањето на товарот на вината со кој некој сака да нè оптоварува - од свои причини - така постои опасност од гордост во прифаќањето на помислата што ни кажува дека сме совршени и непорочни и дека не сме одговорни за ништо.

 Црквата со своите духовни отци и лекари нè штити од крајности и со вистинско смирение нè заштитува од чувството на инфериорност и гордост.

 Тогаш балансираме и стекнуваме мир во срцето, надежта и љубовта и стануваме, несвесно, точка што ја покажува убавината на рајот во несовршениот, збунетиот и вознемирениот свет.

 отец Андреас Агатоклеус