Дали сме подготвени да го слушнеме Божјото Не во нашите животи?...

 

Дали сме подготвени да го слушнеме Божјото Не во нашите животи?

Божјото Не не како негирање на злото туку како педагогија, исцеление и спасение.

Многу пати се молиме и го повикуваме Бога барајќи од Него работи во нашите животи и очекуваме да ги направи. Меѓутоа, барањата може да се извршат во време кога тој ќе одлучи.

Ова е едната страна на паричката. Понекогаш го уценуваме, го испрашуваме, дури и го обвинуваме.

"Зошто јас; Зошто да го трпам ова, зошто работите да не излезат како што сум замислил? Зошто и јас да не го сфатам тоа? Зошто не можам да го имам животот на тоа и тоа, го сакам тоа зошто не ми го даваш итн.

Бог шепоти: За твое спасение сè е направено. Она што го дозволува Бог, го дозволува и за нашето спасение. Да не си игра со нас или да не мачи како тиранин.

Колку сме подготвени да му се поклониме на Божјото Не по наше барање?

Еднаш една жена отиде кај еден старец таа имаше тешка болест. Кога ја виде, и рече:

Знам каква болест имате, можам да ве излечам, но тоа не е во ваша корист.

Старецот знаеше нешто преку духовната состојба во која се наоѓаше за спасение на оваа душа.

Друг пат, еден млад човек отиде во женски манастир да се помоли. Имаше агресивен рак и лекарите му рекоа дека „деновите му се малку“.

Монахињите дознале за маката на младиот човек. Старицата му пријде на младиот човек и му рекла да дојде да се поклони на моштите што ги имаат овде во манастирот за да го моли Бога да го исцели. А момчето одговорило:

Мојата добра старице... Не дојдов овде да оздравам. Дојдов да се подготвам за претстојното патување, дојдов да им се поклонам на Светиите и да ги молам да ме земат со себе, дојдов да ве молам да посакате Бог да ми прости, да ме помилува.

Дојдов денес, затоа што можеби нема да можам повторно да дојдам…

На старицата и се поклони и ја бакна раката. Таа му ја бакна раката. Тие се упатија кон храмот. И двајцата одеа во тишина. По некое време го напушти манастирот со мирен поглед на лицето.

Тој го напушти овој живот по неколку дена. Човек кој, како што кажа неговото семејство, никогаш не побарал од Бога да го излечи, само да го однесе кај Него. Ракот го гледаше како благослов, загубата како добивка, болката како лек, смртта како живот.

Тој не молеше за ништо, само за спасение преку подготовка на својата душа. Ако се молеше, ќе ја добиеше Божјата тишина како одговор, но оваа тишина беше најголемиот благослов.

Во вакви тешки животни ситуации, да не бараме одговори. Многупати најдобриот одговор е Божјото молчење на нашето барање и сето тоа од љубов и милосрдие.

Барањето за молитва ако не е проткаено со жед за спасение, тогаш станува богохулење пред Бога, рекол еден старец.

Бог не е врховно суштество кое ги задоволува световните и себичните волји. Бог како наш татко очекува од нас да му ги понудиме нашите гревови и да одиме по патот на покајанието за да станеме она што е тој по природа и да станеме ние по благодат.

Да му пристапиме на Господа не како „животи“ на световни барања туку како гладни за спасение и вечност.

„Господи Исусе Христе, помилуј ме“ како што знаеш Господи, јас едноставно ќе се поклонам на Твојата волја преку тешкотијата на мојата слабост.

Но, дури и во болка ќе кажам: Му благодарам на Бога во сè, бидејќи знам дека ти си мојот Татко и дека се што правиш е направено од твојата љубов кон мене. Ти благодарам Господи.

Прифати ја мојата слабост не како недостаток на вера, туку како болка од раните на страстите на кои им треба лекар и само ти го знаеш мојот лек. Сето ова е во вашата голема прегратка. Господи ми требаш…

Божјето НЕ значи ДА за вечноста и спасението…

Солзата што паѓа од НАШЕТО срце како тага од Божјото одбивање на нашата молба, да знаеме со сигурност дека ќе заврши со насмевката на Воскресението. Ова е нашето големо очекување и копнеж…

отец Спиридон Скутис