Ако забележиме дека повеќе сме поврзани со нашиот духовен отец или со манастирот отколку со Христос, тогаш има проблем...

 

Ако забележиме дека повеќе сме поврзани со нашиот духовен отец или со манастирот отколку со Христос, тогаш има проблем

 Ако некој ве обвини за нешто што не сте го направиле, радувајте се.  Бидете среќни затоа што ви е дадена можност да се понизите.

 Ако некој ве провери дали сте направиле нешто, бидете среќни.

 Радувај се затоа што ти е дадена можност да се вразумиш и да се покаеш.

 Без смирение и покајание, ништо не може да се постигне во нашиот духовен напредок во Христа.

 Колку и да зборуваме за љубовта како голема доблест, вистината е дека не можеме да ја внесеме во нашите животи без став на смирение и покајание.

 „Сакајте се еден со друг“ кажа Христос претпоставува прво да живееме понизно, спремни да го земеме Крстот на неправдата и непочитувањето и второ дека имаме живо покајание во нашите животи, односно дека сме подготвени да ги препознаеме нашите грешки и да се обидеме да се промениме на подобро.

 Луѓето лесно се задржуваат на некои Христови зборови.  Тие ги цицаат без да сфатат дека зад овие Христови зборови се крие тајниот внатрешен напор на човекот да негува други доблести.

 Дури и љубовта како доблест, за да стане совршена и пријатна, треба да биде проткаена со проникливост.

 Во духовниот живот сè е поврзано.  Ниту една доблест сама по себе не може да го преобрази човекот и да го одведе во заднината на благодатта.

 И секако, и да имаме многу добродетели во нашиот живот, тие не можат духовно да вродат со плод без нашето учество во Тајните на нашата Црква.

 Добродетелен човек без светотаински живот е добар човек, но тој не е Христов човек.  Сите наши духовни напори го имаат Христос како извор и цел.  Ако нашите напори се автономни од Христа, тогаш во најдобар случај ќе завршиме како хуманисти.

 Христос е сè, нашиот однос со Него.  Без Него ништо нема вредност, сè е ограничено во нашиот простор-време.  Само со соединување со Богочовекот нашиот секојдневен подвиг се отвора во вечноста и преминува од расипаност во нераспадливост.

 Затоа во нашиот духовен напор, целта не е поврзување со луѓе и ситуации, туку со Богочовекот, Спасителот Христос.  Ако забележиме дека повеќе сме поврзани со духовниот отец или со манастирот отколку со Христос, тогаш има проблем.  Ако сфатиме дека постот, добрите дела, скромноста ни станаа цел, но тие се одвоени од присуството на Христос, тогаш треба да го ревидираме нашиот пристап.

 Нашиот живот има смисла само кога е со Христа, и за Христа.  Тогаш и само тогаш сè добива длабока и вистинска смисла.

 Затоа доаѓаме во Црквата да Го најдеме Христа, ништо помалку.

Тоа ни го нуди Црквата, Христа.

 Не доаѓаме во Црквата за да најдеме утеха, мир и тишина.

 Затоа што тогаш создавате опасност да ни стане цел сама по себе да стекнеме сопствен мир, емотивно да се тешиме, површно да се помириме.

 Ако бараме само една брза утеха, таа ќе дојде и ќе си оди.  Но, ако Го бараме Христа и Тој дојде во нашите животи, тогаш во нашето срце ќе се роди цврста и слатка утеха од неговото присуство што никој не може да ни ја украде.

 Нашата цел е Христос.  Ако Го ставиме во центарот на нашиот живот, тогаш и во војна живееме мирно, а во затвор се чувствуваме слободни, дури и во тага доживуваме радост.

 Христос доаѓа и менува сè.  И сега човекот не се задржува на чувства и надворешни настани.  Човекот е просветлен и сега го разбира неразбирливото и сега се движи во овој живот низ призмата на своите цели.

 Архимандрит Павлос Пападопулос