Митрополит Сурошки Антониј Блум за Свети Серафим Саровски

 Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух.

 Денеска го празнуваме денот на Свети Серафим Саровски.  Во нашата Црква, во близина на неговата икона, има мало парче платно, на кое останала крвта на Свети Серафим.  Оваа трошка материја ни беше донесена од нашата далечна, долготрпелива, раскрвавена татковина.  Во Стариот Завет има приказна за долготрпеливиот Јов - како сатаната сакајќи да го испита најпрвин му го одзел целиот имот, му ги одзел децата, го оставил без покрив над главата, сиромав;  но неговото тело сепак остана недопрено од него - телото кое толку многу го негуваме, кон кое се однесуваме со таква грижа и ни доаѓа често темата на таквиот страв: како преку него, нема да страдаат … Но, го допре и сатаната, непријателот Божји: го допре неизлечива болест, одвратна, застрашувачка, која го лиши од саканите - и овде тој се спротивстави.  Само не допирајте го неговиот живот“, му заповеда Господ на својот противник…

Монахот Серафим изгубил сè по слободна волја;  се откажа од родниот дом, се откажа од сродството и племето, се одрече од родните краишта, не остана ништо друго освен Бог и молитва за манастир.  И таму се предаде на послушание;  внимателно, понизно, од Бога прифаќаше сè што Господ ќе му испрати, а од луѓето - сè што сакаа да го положат на неговите рамена.  Ја скрши својата самоволја, преку луѓето се предаде до крај на волјата Божја;  и отиде во шумата, во далечната пустина, за ништо да не го одвои од Бога, но и ништо да не му послужи како вештачка потпора, така што само благодатта му ја зацврсти слабоста, само верноста кон Бога му служеше како поддршка ... И 47  години живеел во различни подвизи на испосник, тишина и изолација.  Но, на овој пат се сретнал со искушението на вториот Јов: кога веќе бил лишен од сè, се соочил со прашањето да си го спаси животот, да го избегне страдањето.  Разбојници го нападнале, бил вооружен со секира, можел да се брани - но не сакал по никоја цена да си го спаси животот, туку повторно му го дал на Бога.  И оваа жртва Бог ја прифати;  бил претепан, ранет, а крвта му останала на облеката, чие парче можеме овде го видиме.  Му остана верен на Бога до крв;  Неговиот живот е сочуван од Господ…

 Така оди Руската Црква и вака оди нашиот народ - до крв… Да се ​​помолиме Свети Серафим да се сеќава на своите родни краишта - широка, долготрпелива Русија, за да ја подигне својата молитва за неа, за оние чиј живот, човечка суровост, лојалност ѝ ја одзеде вера од сè земно;  да се моли за оние чии тела ги допрело страдањето - во затвори, во зандани, во логори;  да се моли за оние над чија душа се обидуваат да добијат моќ, чија душа се обидуваат да ја уништат нивните прогонувачи;  така што тој, кој му беше верен на Бога до крв и подготвеност да умре, и кого Господ го спаси за долг и долготрпелив подвиг, да биде со оние кои - кревки, понекогаш слаби, исплашени, очајни - го носат подвигот во трпение и во страв, додека ја носеше својата непоколеблива вера и бестрашноста на својата посветеност кон Бога.  Нека Господ се сеќава на нас и на сите по молитвите на Свети Серафим.  И кога ќе ја погледнеме оваа капка од неговата крв, пред себе ќе го поставиме прашањето: до кој степен, колку сме подготвени да бидеме верни?

  Амин

Митрополит Сурошки Антониј Блум