Што не е во ред сепак?...

 

Што не е во ред сепак?

 Додека сè оди добро во нашите животи, во нашите односи со луѓето и со Бога, доаѓа денот кога ја губиме таа благодат, одеднаш или постепено.

 Најчесто не разбираме што ни се случува.

 Сè одеше толку добро и сега сè е толку болно.  Желбата за молитва се намалува, молитвата станува сува и макотрпна, духовното внимание се опушта.

 Нашите односи со другите се комплицирани: ги осудуваме и критикуваме наместо да ги гледаме нашите лични грешки.  Нашето срце останува затворено, закоравено.

 Душата се вознемирува, помрачува, станува плен на страстите и помисли што ја опкружуваат. Постоењето не се стреми да се издигне до Бога, туку тоне во секојдневниот живот или световните страсти, и е ограничено на рутински постапки, среде секојдневните потреби и грижи.  Нашето трпение пред неволјите и болката слабее.

 Значи, за целата оваа ситуација загубата на Божјата благодат е одговорна само за нас, нашето погрешно самољубие.  Колку што егото расте во нас, тоа го зафаќа просторот на нашето битие, така што на крајот нема повеќе место за Бога.

 Затоа, ние сме одговорни за загубата на оваа Благодат.  Оваа одговорност бара будност, бара внимание, бидејќи ништожноста, една мисла за суетата е доволна за да ја остави душата без светлината на Духот.

 Гордоста демне во нашите срца, дури и кога сме во средината на духовните потфати.  Последна карактеристика на егото е неговата способност да изопачи сè во предмети од индивидуална употреба и корист.

 Можно е да се молите, да учествувате во Божествената Литургија, да го проучувате Светото Писмо и Отците на Црквата, но ова ваше однесување доаѓа или од обид да го разубавите „излогот“ на вашето его со познати озборувања, или од обидот да го направите Бог ваша сопственост!  Во овие случаи живееме во целосна духовна илузија.

 Страстите на гордоста и гревот се како облаци кои ја кријат светлината на благодатта и Божествената милост.  Но, зад облаците сонцето сјае не помалку.

 Затоа никогаш не смееме да ја изгубиме храброста и никогаш да не ја ослабнеме нашата борба за и ние да ја вкусиме вечната Светлина на тројното Божество.

 Свети Силуан Атонски