Светлината на Богојавление
Светлината на Богојавление
Браќа, со појавувањето на Господ Исус Христос во светот осамна светлина и се исполнија зборовите дека „народ што седеше во темнина виде голема светлина, врз оние што седеа во околината и во сенката на смртта осамна светлина".
Големата светлина што осамна со појавата на нашиот Господ и Бог и Спасител Исус Христос е светлината на Божествениот живот. Ако човештвото се прикриваше и беше во сенката на смртта, тогаш светлината што осамна е светлината на животот кој не познава смрт. Со други зборови, ова е светлината Божја, ова е Неговиот живот. Сонцето што ни грее во одреден момент ќе згасне. Сè што е создадено може да се изгасне. Но, Божјата светлина останува засекогаш. Ова е несоздадената светлина. Бог е светлина. Така Тој се појави на гората Тавор. Оваа светлина е она што секој од нас го бара. Тоа е она што го бара човештвото. Тоа е она што му треба на човештвото. Ни треба Божјата светлина, и ништо друго.
Можеби знаете дека очите се местото во човечкото тело каде личноста се манифестира. Значи, ако сакаме да резимираме некоја личност, ако сакаме да кажеме дека тој е нешто посебно, прикажуваме око. Кога сакаме да погледнеме во некоја личност, да ја запознаеме, да видиме што доаѓа од него, гледаме во неговите очи. Ништо друго во човечкото тело не претставува прозорец кон неговото битие за другите и за светот повеќе од очите. Очите се поврзани со светлината. Нашите очи се од природата на светлината, инаку не би виделе светлина. Исто така, Господ ни даде срце. Срцето, на библиски јазик, е внатрешното око. Господ ни го даде срцето - односно внатрешното око - за да ја видиме Неговата светлина, несоздадената светлина.
На човекот не му е дозволено само да ги гледа создадените нешта, туку и да го гледа несоздаденото.
Се разбира, дискусијата за светлината останува нејасна, за да знаеме дека ова срце има една основна функција-- се разбира, има многу функции, но тие се центрираат само околу една, а тоа е љубовта. Господ му го дал на човекот дарот на љубовта: да сака. Поради оваа причина, ако срцето е, во исто време, око на постоењето и она со кое го сакаме Бога и со кое ги сакаме другите, тогаш тоа значи дека оваа светлина е од природата на Божјата љубов. Можеме да го наречеме „светлината на Божествената љубов“. Ова е она што осамна. Апсолутно ништо не може да го задоволи човекот, да го исполни човекот, да го актуелизира човекот освен светлината на Божествената љубов. Кога ја читаме химната што Светиот Апостол Павле ја пее за љубовта во неговото прво Послание до Коринтјаните, поглавје тринаесет, можеме да бидеме опиени од Божественото вино. Тој вели дека остануваат три работи: верата, надежта и љубовта. Потоа тој вели:
Ова нè доведува до она што се вели во денешното Послание, каде што Апостол Павле им се обраќа на Ефесјаните и вели:Но, ако Господ Бог на секој од нас ни дава посебна благодат, тоа не е за него да ужива како што сака. Во светот, ако Бог ни даде интелигенција и можност да учиме, добиваме диплома,ако ни е даден успех да најдеме добра работа, доаѓаме да имаме пари, можеме да купиме куќа, формираме семејство, ги ставаме парите во банка, купуваме земја... мислиме дека Господ ни го дал сето ова да уживаме како сакаме и како сакаме. Ова не е вистина. Овде тој јасно кажува за благодатта дека Господ на секој од нас ни дава благодат за две меѓусебно поврзани цели. Се разбира, Господ сака секој од нас да биде изграден во благодат и раст. Има лична димензија на темата, без сомнение. Но, овој личен аспект е врзан за колективот. Без групата, апсолутно не можам да пораснам во благодат и раст.
Се разбира, дискусијата за светлината останува нејасна, за да знаеме дека ова срце има една основна функција-- се разбира, има многу функции, но тие се центрираат само околу една, а тоа е љубовта. Господ му го дал на човекот дарот на љубовта: да сака. Поради оваа причина, ако срцето е, во исто време, око на постоењето и она со кое го сакаме Бога и со кое ги сакаме другите, тогаш тоа значи дека оваа светлина е од природата на Божјата љубов. Можеме да го наречеме „светлината на Божествената љубов“. Ова е она што осамна. Апсолутно ништо не може да го задоволи човекот, да го исполни човекот, да го актуелизира човекот освен светлината на Божествената љубов. Кога ја читаме химната што Светиот Апостол Павле ја пее за љубовта во неговото прво Послание до Коринтјаните, поглавје тринаесет, можеме да бидеме опиени од Божественото вино. Тој вели дека остануваат три работи: верата, надежта и љубовта. Потоа тој вели:
Ова нè доведува до она што се вели во денешното Послание, каде што Апостол Павле им се обраќа на Ефесјаните и вели:Но, ако Господ Бог на секој од нас ни дава посебна благодат, тоа не е за него да ужива како што сака. Во светот, ако Бог ни даде интелигенција и можност да учиме, добиваме диплома,ако ни е даден успех да најдеме добра работа, доаѓаме да имаме пари, можеме да купиме куќа, формираме семејство, ги ставаме парите во банка, купуваме земја... мислиме дека Господ ни го дал сето ова да уживаме како сакаме и како сакаме. Ова не е вистина. Овде тој јасно кажува за благодатта дека Господ на секој од нас ни дава благодат за две меѓусебно поврзани цели. Се разбира, Господ сака секој од нас да биде изграден во благодат и раст. Има лична димензија на темата, без сомнение. Но, овој личен аспект е врзан за колективот. Без групата, апсолутно не можам да пораснам во благодат и раст.
Апсолутно никој не е остров. Никој никогаш не расте сам. Секој од нас расте во рамките на неговиот однос кон групата. Тоа што го има и што му го дава Бог не е негово. Напротив, тој треба да се смета за доверител на она што му го дава Господ Бог, за да може да им го даде она што Господ Бог му го дава на другите. Затоа, на друго место во своето Послание до Ефесјаните, Апостол Павле јасно кажува дека има луѓе кои Господ ги направил апостоли, други пророци, други евангелисти... која е целта на ова? Да се усовршат Светителите, за да можат Светителите да достигнат совршенство, полнота. Повикани сме кон полнота, до совршенство: „Бидете совршени како што е совршен вашиот Отец небесен“. Значи, за совршенството на Светителите и делото на службата. Тоа што го има и што му го дава Бог не е негово. Напротив, тој треба да се смета за доверител на она што му го дава Господ Бог, за да може да им го даде она што Господ Бог му го дава на другите.
Ние мора да ја користиме благодатта што ни ја дал Господ во службата за Христа, во службата на заедништвото, во службата на Христовата Црква: за делото на службата, тогаш, и за градењето на Христовото тело, за градењето на Црквата. Апсолутно ништо не ни е дадено освен ако не е за изградба на Христовата Црква, за делото на службата, за совршенство на Светителите. Со други зборови, ако некој од нас држи за себе нешто што Господ му го дал, и не сака никому да го даде, не сака да го сподели со никого, овој човек треба да се смета за проневерувач, крадец. Ние не поседуваме ништо. Сè што ни дава Господ добива вредност во рамките на љубовта, кога го бараме совршенството на Светиите, делото на службата, изградувањето на телото Христово. Ако не го користиме во оваа рамка, нема апсолутно никаква вредност. Еден човек си го потрошил животот штедејќи и бил многу скржав. Кога умре, неговите наследници го надминаа она што тој го собрал и открија дека сè што собрал изгнило и било изедено од црви. Немаше никаква вредност! Вредноста на лебот е во тоа што ќе се јаде и во гладниот што ќе се нахрани од него. Така е, ако лебот има вредност, тоа е затоа што е врзано за љубовта. Сè што не е врзано за љубовта останува апсолутно без вредност. Апсолутно нема никаква корист. Напротив, на Судниот ден ќе нè прашаат за она што ни е доверено затоа што сме го проневериле. Така, она што ни го дава Господ, станува или суд за нас или средство за спасение, за градење на Црквата, за градење на телото Христово, за работата на службата. Поради оваа причина, ние мора да се справиме со сè што Господ ни дава во оваа рамка. Тешко на секој на Судниот ден кој не ги третира Божјите дарови - без разлика дали се материјални, интелектуални или духовни дарови - во рамките на љубовта кон Бога и љубовта кон браќата!
Значи, "Поради оваа причина, Бог им дава поголема чест на малите делови и на оние кои имаат скромен дар: она што е понизно во очите на луѓето е многу важно во очите на Бога. Со други зборови, ако некој има сад висок два метри и пречник од метар и половина, но не е потпрен со камен, тој паѓа и се крши. Сите си требаме еден на друг. Апсолутно никој од нас нема потреба од други. Никој од нас не е самодоволен. Меѓутоа, многу е важно во меѓусебната работа да ги мотивираме туѓите дарови, да им помогнеме да ја покажат својата дарба. Има луѓе кои мислат дека немаат дарови, но ако ги третираме со добрина, нежност, љубов, трпение... Ако ги прегрнеме, ако сме посветени на нив, ако ги прифатиме , ако им обрнеме внимание и бидеме во чекор со нив, нивниот дар станува јасен, се појавува и расте. Исто како семињата кои за да растат, мораме да ги ставиме во земја и да ги негуваме додека не пораснат целосно, така и ние мораме да го негуваме семето на Божјата благодат во секој наш брат опкружувајќи го со оваа љубов, со оваа посветеност, со оваа грижа, за да му се отвори срцето, да се радува, да расте семето на Божествената благодат во него. Потоа, кога ќе порасне и ќе роди плод, на многумина ќе им се даде да јадат од него. Што е семе од магдонос? Ништо! Но, ако го чуваме, ни дава не една, туку многу китки магдонос. Колку што ставаме во земјата, толку повеќе жнееме. Колку имаме корист од тоа? Според лекарите, магдоносот е многу важен. Луѓето се вакви. Треба да се грижиме за нив за да растат овие дарови кои се заспани во нив. Потоа, се радуваат и растат во благодат и раст. Преку нив и Црквата расте и процветува и светителите се усовршуваат, се врши службеното дело и се изградува телото Христово!
Затоа, браќа, ние се справуваме со оваа светлина меѓу нас, се справуваме со Божјите благодати во овој дух. Божјите дарови се мои и твои за совршенство на телото Христово и, на крајот, за слава Божја! Апсолутно никој не поседува ништо. Мораме, секој ден, да го поврзуваме она што го имаме со љубовта кон Бога, со љубовта кон нашите браќа. Тогаш животот станува поубав. Што значи да имам илјада долари во џебот кога не ги користам, а човек што го знам дека е сиромашен доаѓа да проси затоа што му треба лек за дијабетес за жена му, каква вредност има тоа што го имам во мојот џеб? Многумина од нас трошат малку или многу на работи кои немаат вредност... Колку овие пари стануваат важни ако ги поврзете со љубовта кон Бога и љубовта кон своите браќа, со љубовта кон оваа личност! Ова е нешто огромно! Со други зборови, она што Господ Бог дозволи да ми се даде, станува орудие на љубовта, орудие за поврзување меѓу луѓето, орудие за растење во благодатта и растот, во нашиот однос со Бога. Ова е нешто навистина огромно! Секој од нас има нешто да понуди. Ниту една личност не е лишена од дарови. Некој може да даде насмевка, чаша вода, прашање или да подаде рака за да поддржи некој друг... прашањето не е дали некој има малку или многу. Таа вдовица што ја виде Господ, која стави две безвредни лепти во кутијата за принесување во храмот, Господ рече за оваа жена дека таа ставила повеќе од сите што ставале пари во кутијата. Тоа е затоа што човек може да искористи малку и многу за љубовта кон Бога, за љубовта кон другите. Кога нема апсолутно ништо, може да им служи на луѓето многу повеќе од оние кои имаат натрупани пари. На пример, оние луѓе кои живеат во пустина, кои се нарекуваат „подвижници“, тие не поседуваат ништо. Кога Петар и Јован, Господовите ученици отидоа во храмот, на портата видоа една личност која просеше. Тој ги замоли да му дадат нешто, па тие му рекоа: немаме пари, но што имаме ќе ти дадеме - во името на Господа Исуса Христа, стани и оди - а тој стана и одеше! тој беше фатен.
Оној што не поседува ништо, кој не сака ништо, затоа што знае дека сè „слегува“ одозгора, од Господа, кога бара - затоа што ја полага својата целосна доверба во Бога - Господ Бог му дава што сака. Апостол Павле ја става дискусијата во убава рамка. Тој вели: ние сме сиромашни, но правиме многу богати! Ние не поседуваме ништо. Како е тоа?! Затоа што го добиваме она што го даваме од Отецот на светлината, кој ги поседува небото и земјата! Во секој случај, важно е да знаеме дека ако Синот Божји се воплоти и се јави во Јордан и Небесниот Отец сведочеше за Него, велејќи: „Овој е мојот возљубен Син, ако тоа е она што му се случи на Господ Исус, тоа е затоа што Господ Исус сака секој од нас да биде сакан син. Човекот станува возљубен син ако научи да учествува во Божјата љубов и да раздели сè што поседува за Христовата Црква, за Божјите сакани, за сиромашните: Тој подели и им даде на сиромасите, зашто Неговата праведност трае вечно. Ова е начинот на кој се појавуваме за Бога, во Божјото око. Во тој момент влегуваме, во дух и во вистина, влегуваме по благодат во Божјата светлина и исто така стануваме светли.
Амин
Архимандрит Тома (Битар)
игумен на манастирот Свети Силуан Светогорец
Ние мора да ја користиме благодатта што ни ја дал Господ во службата за Христа, во службата на заедништвото, во службата на Христовата Црква: за делото на службата, тогаш, и за градењето на Христовото тело, за градењето на Црквата. Апсолутно ништо не ни е дадено освен ако не е за изградба на Христовата Црква, за делото на службата, за совршенство на Светителите. Со други зборови, ако некој од нас држи за себе нешто што Господ му го дал, и не сака никому да го даде, не сака да го сподели со никого, овој човек треба да се смета за проневерувач, крадец. Ние не поседуваме ништо. Сè што ни дава Господ добива вредност во рамките на љубовта, кога го бараме совршенството на Светиите, делото на службата, изградувањето на телото Христово. Ако не го користиме во оваа рамка, нема апсолутно никаква вредност. Еден човек си го потрошил животот штедејќи и бил многу скржав. Кога умре, неговите наследници го надминаа она што тој го собрал и открија дека сè што собрал изгнило и било изедено од црви. Немаше никаква вредност! Вредноста на лебот е во тоа што ќе се јаде и во гладниот што ќе се нахрани од него. Така е, ако лебот има вредност, тоа е затоа што е врзано за љубовта. Сè што не е врзано за љубовта останува апсолутно без вредност. Апсолутно нема никаква корист. Напротив, на Судниот ден ќе нè прашаат за она што ни е доверено затоа што сме го проневериле. Така, она што ни го дава Господ, станува или суд за нас или средство за спасение, за градење на Црквата, за градење на телото Христово, за работата на службата. Поради оваа причина, ние мора да се справиме со сè што Господ ни дава во оваа рамка. Тешко на секој на Судниот ден кој не ги третира Божјите дарови - без разлика дали се материјални, интелектуални или духовни дарови - во рамките на љубовта кон Бога и љубовта кон браќата!
Значи, "Поради оваа причина, Бог им дава поголема чест на малите делови и на оние кои имаат скромен дар: она што е понизно во очите на луѓето е многу важно во очите на Бога. Со други зборови, ако некој има сад висок два метри и пречник од метар и половина, но не е потпрен со камен, тој паѓа и се крши. Сите си требаме еден на друг. Апсолутно никој од нас нема потреба од други. Никој од нас не е самодоволен. Меѓутоа, многу е важно во меѓусебната работа да ги мотивираме туѓите дарови, да им помогнеме да ја покажат својата дарба. Има луѓе кои мислат дека немаат дарови, но ако ги третираме со добрина, нежност, љубов, трпение... Ако ги прегрнеме, ако сме посветени на нив, ако ги прифатиме , ако им обрнеме внимание и бидеме во чекор со нив, нивниот дар станува јасен, се појавува и расте. Исто како семињата кои за да растат, мораме да ги ставиме во земја и да ги негуваме додека не пораснат целосно, така и ние мораме да го негуваме семето на Божјата благодат во секој наш брат опкружувајќи го со оваа љубов, со оваа посветеност, со оваа грижа, за да му се отвори срцето, да се радува, да расте семето на Божествената благодат во него. Потоа, кога ќе порасне и ќе роди плод, на многумина ќе им се даде да јадат од него. Што е семе од магдонос? Ништо! Но, ако го чуваме, ни дава не една, туку многу китки магдонос. Колку што ставаме во земјата, толку повеќе жнееме. Колку имаме корист од тоа? Според лекарите, магдоносот е многу важен. Луѓето се вакви. Треба да се грижиме за нив за да растат овие дарови кои се заспани во нив. Потоа, се радуваат и растат во благодат и раст. Преку нив и Црквата расте и процветува и светителите се усовршуваат, се врши службеното дело и се изградува телото Христово!
Затоа, браќа, ние се справуваме со оваа светлина меѓу нас, се справуваме со Божјите благодати во овој дух. Божјите дарови се мои и твои за совршенство на телото Христово и, на крајот, за слава Божја! Апсолутно никој не поседува ништо. Мораме, секој ден, да го поврзуваме она што го имаме со љубовта кон Бога, со љубовта кон нашите браќа. Тогаш животот станува поубав. Што значи да имам илјада долари во џебот кога не ги користам, а човек што го знам дека е сиромашен доаѓа да проси затоа што му треба лек за дијабетес за жена му, каква вредност има тоа што го имам во мојот џеб? Многумина од нас трошат малку или многу на работи кои немаат вредност... Колку овие пари стануваат важни ако ги поврзете со љубовта кон Бога и љубовта кон своите браќа, со љубовта кон оваа личност! Ова е нешто огромно! Со други зборови, она што Господ Бог дозволи да ми се даде, станува орудие на љубовта, орудие за поврзување меѓу луѓето, орудие за растење во благодатта и растот, во нашиот однос со Бога. Ова е нешто навистина огромно! Секој од нас има нешто да понуди. Ниту една личност не е лишена од дарови. Некој може да даде насмевка, чаша вода, прашање или да подаде рака за да поддржи некој друг... прашањето не е дали некој има малку или многу. Таа вдовица што ја виде Господ, која стави две безвредни лепти во кутијата за принесување во храмот, Господ рече за оваа жена дека таа ставила повеќе од сите што ставале пари во кутијата. Тоа е затоа што човек може да искористи малку и многу за љубовта кон Бога, за љубовта кон другите. Кога нема апсолутно ништо, може да им служи на луѓето многу повеќе од оние кои имаат натрупани пари. На пример, оние луѓе кои живеат во пустина, кои се нарекуваат „подвижници“, тие не поседуваат ништо. Кога Петар и Јован, Господовите ученици отидоа во храмот, на портата видоа една личност која просеше. Тој ги замоли да му дадат нешто, па тие му рекоа: немаме пари, но што имаме ќе ти дадеме - во името на Господа Исуса Христа, стани и оди - а тој стана и одеше! тој беше фатен.
Оној што не поседува ништо, кој не сака ништо, затоа што знае дека сè „слегува“ одозгора, од Господа, кога бара - затоа што ја полага својата целосна доверба во Бога - Господ Бог му дава што сака. Апостол Павле ја става дискусијата во убава рамка. Тој вели: ние сме сиромашни, но правиме многу богати! Ние не поседуваме ништо. Како е тоа?! Затоа што го добиваме она што го даваме од Отецот на светлината, кој ги поседува небото и земјата! Во секој случај, важно е да знаеме дека ако Синот Божји се воплоти и се јави во Јордан и Небесниот Отец сведочеше за Него, велејќи: „Овој е мојот возљубен Син, ако тоа е она што му се случи на Господ Исус, тоа е затоа што Господ Исус сака секој од нас да биде сакан син. Човекот станува возљубен син ако научи да учествува во Божјата љубов и да раздели сè што поседува за Христовата Црква, за Божјите сакани, за сиромашните: Тој подели и им даде на сиромасите, зашто Неговата праведност трае вечно. Ова е начинот на кој се појавуваме за Бога, во Божјото око. Во тој момент влегуваме, во дух и во вистина, влегуваме по благодат во Божјата светлина и исто така стануваме светли.
Амин
Архимандрит Тома (Битар)
игумен на манастирот Свети Силуан Светогорец
Comments
Post a Comment
Напиши коментар