Што не ни дава да кренеме глава...

 

Што не ни дава да кренеме глава...

Што и да сака човек од световните работи, тоа му го оптоварува умот и го врзува и не го остава да крене глава.

Во оваа состојба со силата и рамнотежата на злобата се испитува целиот човечки род, христијани од градовите и планините, манастирите, полињата или пустините, затоа што човекот, искушуван од сопствената лична волја, сака нешто или страст а љубовта му е врзана за тоа, затоа и не му се принесува се на Бога.

Друг го сака имотот,

друг златото или среброто,

друг стомакот или телесните желби,

друг световната мудрост за слава на луѓето,

друга силата, славата и почестите,

друг гневот,

друг туѓиот имот,

друг ревноста,

друг по цел ден да се занесе во хедонизам,

друг да се залажува со трудољубиви помисли,

друг да се прави учител на законот за човечка слава,

друг да се препушта на љубезност и небрежност,

друг да се препушта приврзан за убавината и

земните грижи,

другиот го сака спиењето или непристојноста.

Која негова страст храбро не се бори, тоа е она што го сака, а таа страст го врзува и тежи и му станува пречка и синџир, за да не му се вознесе умот кон Бога.

Душата која навистина има свој нагон кон Бога, ја привлекува целата своја љубов кон Него, и се врзува слободно, според својата сила, за Него, и оттаму добива помош од благодатта и се одрекува себеси и не ги следи нејзините волји, умот целосно се принесува на словото Господово.

Ако некој го љуби Господа и неговите заповеди, оттаму му се помага и ослободува, а Господовите заповеди му стануваат лесни, бидејќи целата своја љубов Му ја посветува Нему.

Свети Макариј Велики