За жал, дозволуваме нашите животи да се дефинираат со страв...

 

За жал, дозволуваме нашите животи да се дефинираат со страв

 Правиме работи поради страв, губиме работи поради страв.

 Се плашиме од загуба, неуспех.

 Се плашиме да сакаме, да се дадеме.

 Овој страв произлегува од нашата помисла „да не се повредиме“, поради што нашите односи со другите не се вистински односи, туку односи на тактики и калкулации.

 Ако не се соочиме со нашата чудност која толку години ја градевме во себе, ќе продолжиме да се уништуваме.  Дури и ако работите ни одат добро, самата помисла дека нешто може да тргне наопаку ќе не натера да се откажеме и да бидеме мизерни.

 За жал, се забележува феноменот дека многу луѓе се опседнати со синдромот да бидат обесправени, повредени.

 Кога сме навикнати да ни доминира помислата на нашата необичност, тогаш природно е постојано да флертуваме со изолација, напуштање, меланхолија, па дури и депресија.

 А тоа најмногу им се случува на луѓето кои немаат поголеми проблеми во животот.  И токму затоа што немаат проблеми, мазохистички измислуваат нешто за да ги натераат да страдаат.

 Кога „плачењето“ ќе стане навика, тоа значи дека од необичноста што нè поседува, сега и самите станавме чудни.  Затоа што навистина сите ние имаме чуда, но некои луѓе се чудни и во некои случаи тоа може да биде неповратна ситуација.

 Ако не го скршите вашето его, никогаш нема да можете да се ослободите од сите оние помисли кои ве прават да се чувствувате нефер и ги прават вашите односи со другите луѓе конкурентни.

 Само со понизност ќе дојде до прекин на калкулациите и ќе се развијат вистински меѓучовечки односи со другите во нашите животи, а единствен услов за да успееме во тоа е да немаме барања.

 Нашите стравови, нашата несигурност, нашата необичност не само што ја исцрпуваат радоста од нашите животи, ја исцрпуваат благоста и смиреноста од нашите срца, туку и постојано истураат вознемиреност на нашите лица и во нашите срца емпатија.

 Архимандрит Павлос Пападопулос