За да се покае душата мора да се разбуди. Таму во ова будење се случува чудото на покајанието...

 

За да се покае душата мора да се разбуди. Таму во ова будење се случува чудото на покајанието

Нема повисоко нешто од она што се нарекува покајание и исповед. Оваа тајна е принесување на Божјата љубов кон човекот.

На овој совршен начин човекот се ослободува од злото. Одиме, се исповедаме, чувствуваме помирување по Бога, радоста доаѓа во нас, вината заминува. Во Православието нема ќорсокак. Нема ќорсокак, бидејќи таму е исповедникот, кој има благодат да простува. Духовното е голема работа! ... Секој ден мислам дека грешам, но посакувам се што ми се случува да направам молитва и да не го затворам во себе.

Гревот го прави човекот многу збунет психички. Конфузијата никогаш не исчезнува. Само со Христовата светлина е можно расплеткувањето. Христос го прави првиот потег. „Дојдете кај мене сите што се трудите...“. Тогаш ние луѓето ја прифаќаме оваа светлина со нашата добра намера, која ја изразуваме со нашата љубов кон Него, со молитва, со Светите Тајни.

За да се покае, душата мора да се разбуди. Таму во ова будење се случува чудото на покајанието. И тука лежи изборот на човекот. Будењето, сепак, не е само кај човекот. Човекот сам не може. Бог интервенира. Потоа доаѓа Божествената благодат. Без благодат човекот не може да се покае. Божјата љубов ќе направи сè. Може да се лекува болест или нешто друго, зависи да се доведе човекот до покајание. Така, покајанието преку Божествената благодат е постигнато. Едноставно и нежно ќе направиме потег кон Бога и од таму ќе дојде благодатта.

Може да ми кажеш: „Тогаш по благодат сè е можно“. Ова е добра точка. Овде се случува токму тоа што го велам. Не можеме да го сакаме Бога ако Бог не не сака нас. … Така е и со покајанието. Не можеме да се покаеме ако Господ не ни даде покајание. И тоа важи за се. Со други зборови, Светото Писмо е вистинито: „Без мене не можете ништо да направите“ . Ако нема услови Христос да престојува во нас, покајанието не доаѓа. Условите се смирение, љубов, молитва, покајание, труд за Христа. Ако чувството не е чисто, ако нема едноставност, ако душата е себична, Божествената благодат не доаѓа.

Се случува тогаш да одиме на исповед, но да не чувствуваме олеснување.

Покајанието е многу деликатна работа. Вистинското покајание ќе донесе осветување. Покајанието нè осветува. Само човекот не е одговорен за своите злодела. Грешките, гревовите и страстите не се само лични искуства на исповедникот. Секое човечко суштество ги земало во себе искуствата на своите родители, а особено на неговата мајка, односно како живеела неговата мајка, кога била бремена со него, дали била вознемирена, што правела, дали нејзиниот нервен систем бил уморен, дали беше среќна, ако таа беше тажна, ако имаше меланхолија. Па, целиот нејзин нервен систем влијаеше на нервниот систем на нејзиниот фетус. Значи, кога детето ќе се роди и ќе порасне, тоа ги зема и искуствата на својата мајка, т.е. друга личност.

Но, постои една тајна. Има некој начин да се ослободи човекот од ова зло. На овој начин е општа исповед, која се прави по милоста Божја.

Често ја користев оваа општа исповед и видов чуда на неа. Во моментот кога му кажуваш на исповедникот доаѓа Божествената благодат и те ослободува од сите лоши искуства и рани и душевни трауми и вина затоа што во моментот кога му кажуваш, исповедникот жестоко се моли на Господа за твое ослободување.

Следев сè што ми кажа не само со внимание, туку во нејзиниот умствен свет го „видов“ ефектот на молитвата. Ја гледав во нејзината душа и „видов“ дека милоста минува низ неа, исто како што ја гледав. Затоа што во духовното има благодат, а во свештеникот има благодат. Дали го разбираш тоа? Односно, додека лицето се исповеда, свештеникот се моли за него. Во исто време, благодатта доаѓа и го ослободува од душевните трауми што го мачеле со години, без да ја знае нивната причина. О, јас многу верувам во овие!

Сите духовни исповедници ја имаат оваа благодат и кога сакаат ја испраќаат како канали!!

Свети Порфириј Кавсокаливит