Ангелот, кромидот и старицата...

 

Ангелот, кромидот и старицата

Еднаш имаше една старица која никогаш не направила ништо добро во својот живот.

Кога умрела, нејзиниот Ангел ја однел пред Божјиот престол, но во книгата на нејзините дела немало добрина и затоа нејзиниот пат бил до пеколот.

Нејзиниот Ангел беше незамисливо вознемирен. Побара во најскриените белешки од сечија книга, можеби ќе најде некое добро дело и ќе го натера Бога кој е полн со љубов да ја однесе во Рајот.

Пребарувајќи, открил дека еднаш кога старицата ја копала својата градина, дошол еден просјак и побарал милостина. Старицата не сакала ништо да даде, но просјакот бил многу упорен.

Потоа, откако се налутила, старицата извадила див кромид и го фрлила кон просјакот, за да се ослободи од неговото присуство.

Ангелот се израдувал и му кажал на Бога за случката. Бог му кажа на Ангелот: Земи див кромид и ако старицата може да се држи за него и да излезе од пеколот, тогаш одведи ја во Рајот.

Ангелот беше пресреќен, зеде див кромид и се симна во пеколот. Прашал каде е старицата и и се заблагодарил. Старицата се воодушеви и го грабна младото кромитче што го држеше Ангелот и почна да излегува од пеколот.

Тогаш се случи следниот парадокс. На нозете на старицата почнаа да се обесуваат и други луѓе врзани во пеколот за да побегнат од местото на маките. Но старицата почна да ги турка викајќи: Моја е младата главица, кај мене немате место! 

Ангелот ја молел да покаже љубов, но старицата не била убедена. Ги клоцаше другите души и викаше! Тогаш се искида младиот кромид и старицата и сите други души се вратија во пеколот.

Тажниот ангел се врати во рајот и се подготви за ново патување на земјата во близина на нова душа.  Го придружуваше надежта дека оваа душа ќе може да покаже малку љубов, се додека држи див кромид.

На крајот на краиштата, Рајот се освојува за толку малку (Ф. Достоевски, Браќата Карамазови).

Извор: Интернет