Но, сè додека луѓето остануваат како диви ѕверови, не смееме да очекуваме мир на земјата...


 


Но, сè додека луѓето остануваат како диви ѕверови, не смееме да очекуваме мир на земјата




Сега сум стар, но уште од најраното детство добивав впечатоци на мир и светлина. Од почетокот на Руско-Јапонската војна (1904-1905) до нашите денови го гледам целото човештво потопено во братоубиствени војни,и сè уште нема светлина на хоризонтот. Напротив, невидени црни облаци го покрија небото, спремни да предизвикаат апокалиптична бура... А јас, гледајќи ја оваа ѕверска ситуација од младоста, бев подготвен да излезам на улиците и плоштадите со запален фенер, како Диоген, да барам човек... Но, гледајќи го Христос, се радував за ова прекрасно откритие и никогаш не можам да го заборавам овој настан во историјата на нашиот свет. Всушност, само тој, Христос, е исто така совршен Човек. Но, сите ние го поминуваме периодот на нашето земно талкање со повикот да му личиме. Човекот вистински започнува да постои од моментот кога ќе се реализира себеси како син на вечниот Отец и со оваа свест ја изговара молитвата „Оче наш“. Но, ние сè уште не сме ја почувствувале целосно оваа вредност на човекот и затоа го заобиколуваме патот на нашето формирање, на нашето растење во Светиот Дух. Без Христа не може да се оправда човештвото... И на тој начин Христос, во исто време и Бог и Човек, го оправдува Бога пред светот, покажувајќи му ја на светот бескрајната љубов на Отецот, додека го оправдува и човекот пред Бога, покажувајќи му на Бог Отецот вистинската форма на човекот. Меѓутоа, ова оправдување не е „легално“, како што мислат многу христијани, туку од сосема поинаков редослед во исто време Бог и Човекот, тој го оправдува Бога пред светот, откривајќи му ја на светот бескрајната љубов на Отецот, додека го оправдува и човекот пред Бога, покажувајќи му на Бога Отецот вистинската форма на Човекот. 

По толку години непрестајно речиси меѓусебно уништување на луѓето на земјата, за што сите тие постојано се оправдуваат пред себе, невозможно е да се очекува дека ќе се осмелат да погледнат кон висината на Небото и да го наречат Бога свој Татко. Во наше време „денационализацијата“ на светот доби страшни размери. Побегнувањето од автентичната христијанска вера стана универзален феномен. Зборот што го карактеризира нашиот век е „отпадение“.

Затоа, се плашам дека само зголемувањето на несреќите сега може да ги доведе луѓето до оние страдања кои ќе изгледаат навистина критични и кои повторно ќе ја разбудат во нив способноста да ја согледаат нивната примарна природа според Божјиот лик. Тогаш на земјата ќе владее мир. Но, сè додека луѓето остануваат како диви ѕверови, не смееме да очекуваме мир на земјата. Сите напори на каналите на дипломатијата и други слични средства да се спречи катастрофата на војната се залудни. Духовната преродба на човекот е првенствено неопходно, неопходна е „хуманизација“ на овој ѕверски свет.

Разбирате дека моите записи се само мали навестувања, кратки извадоци од сликата што ми е претставена на ум, особено во часовите на Литургијата, на оваа вечна жртва за гревовите на целиот свет. Се разбира, би сакал да разговарам со вас со часови на овие витални теми, но тоа не ни е дадено во наше време.

Сепак, ви посакувам се најдобро, меѓу кои е здравје, но пред се и пред се инспирација одозгора, достојно да ја поминете староста што започнува, а која е најблагословениот период од нашиот живот на Земјата. Сите мали и скромни нешта се повлекуваат, исчезнуваат природно, а мислата за друг поредок на Битието станува непрестајна, поради приближувањето на триумфалниот момент на нашето заминување одовде. Сè уште не знаеме што ќе биде со нас, бидејќи нашето искуство не е доволно за целосно да се процени оваа работа. Знаеме само дека Христос Воскресна и во Него сите ќе Воскреснеме.

Кога тоа целосно ќе се оствари, како реализација на Божјото создание, тогаш на сите нас, со повеќе од „математичка“ веродостојност, ќе ни се открие сè што постои во светот, а нашето знаење ќе го добие оној апсолутен карактер кон кој Светиот Дух е со човекот низ вековите.


Свети Софрониј Сахаров 


Comments