За самосвеста...

За самосвеста

Запознавање со Православната вера.

Самосвеста, т.е. да се познаваме себеси, е важна и неопходна. Тоа е мерка што човекот постепено ја стекнува, по Божјата благодат и човечкото послушание, што му овозможува да распознае одредени работи, прво во себе, а потоа и во своите ближни.

Тој на дело го учи она што го вели Господ: без мене не можете ништо да направите  (Јован 15:5).

Ги учи своите слабости, учи да му оддава слава на Бога. Тој ја доживува Божјата долготрпеливост во својот живот, неговата милост, неговото простување.

Тој престанува да се фали со себе и го доживува фактот дека Бог не го сака затоа што човекот е „добар“ и прави сè „совршено“ , туку едноставно затоа што Бог е љубов“(1. Јован 4:16) .

Тогаш тој разбира не само духовно туку искуствено со целото свое битие, дека е скапоцен пред „очите“ на Бога.

Тогаш тој престанува да биде строг со грешките на другите и се обидува да се однесува со нив како што Бог се однесува кон него.

Самосвеста не е нешто што се стекнува за миг. Таа постојано се гради и е пропорционална со свесноста за Бога. Колку повеќе човек се приближува до Бога, толку повеќе се познава себеси.

Следува краток извадок од искуството на Свети Максим Исповедник:

Кој ја познал слабоста на човечката природа, тој добил и знаење за Божествената сила, а овој човек знаејќи дека сите негови дела биле извршени со силата Божја и дека таа продолжува да сфаќа дека другите повторно веруваат во неа, таа никогаш не презира ниту еден од луѓето.

Затоа што знае дека, како што му помогнал и го ослободил од многу страшни страсти, така има моќ да им помогне на сите кога сака, а пред се на оние кои се борат за него, иако секако од одредени неоткриени причини не ослободува сите луѓе од страстите одеднаш, но како добар и човекољубив лекар ги исцелува сите што прибегнуваат кон него во вистинско време .

 Свети Максим Исповедник