Што ќе дадеш, ќе добиеш, а што ќе посееш, ќе жнееш...

 

Што ќе дадеш, ќе добиеш, а што ќе посееш, ќе жнееш

Онаму каде што постои вистинска љубов, алчноста и зависта немаат место.

Секој кој лесно се спротивставува и предизвикува поделби и немири дури и со знамето на вистината оваа личност е далеку од љубов, далеку од Христа.

За жал, многу луѓе се однесуваат непријателски кон другите. Ги клеветат, дискредитираат, карактеризираат без да бидат присутни. Многупати и анонимно се обидуваат да шират лаги, само да предизвикаат конфузија и немири и болка во срцето.

Но, вистината е дека сè што прават е да ја докажуваат злобата што ја имаат во себе, сложеноста од која страдаат, потиснатите работи што ги имаат. Затоа се занимаваат со животот на другите особено со оние за кои сметаат дека во нешто се натпреваруваат со нив и не навлегуваат во сопствениот живот. Се плашат да се соочат со сопствениот неуспех, па измислуваат неуспеси во другите животи.

Се плашат да го признаат сопствениот грев, сопствените страсти и затоа се фокусираат на туѓите грешки ако не постојат ги замислуваат и се трудат колку што можат да ги разоткријат не за да им помогнат на луѓето, туку да ги повредат. Критериумот на овие луѓе не е да ги доведе луѓето до покајание, туку да им наштети, да ги жигосува, да ги осуди. Затоа што ако сакаа да им помогнат, ќе отидеа кај нив и ќе разговараа со нив. Но, бидејќи нивните умови се изопачени и заматени, тие зборуваат со сите освен со себе, тие се обраќаат на разни други освен на самиот човек.

Човекот кој врши таква страсна работа го допре духовното дно. Јасно. Колку и да прави покајанија, колку и да пости и молитви, колку и да ги „послуша“ своите духовници...ако не престане да биде непријател и да се спротивставува на другите луѓе, ништо не е постигнато. Тој не постигна ништо затоа што додека надворешно изгледа понизен и тивок, скромен и мирољубив во реалноста, тој е себичен и збунувач, развратен и злобен, со половина срце и ѓавол.

Ако откриете дека се однесувате непријателски кон некого, покајте се. Особено ако сметате дека вашето срце е опседнато со одредена личност, треба повеќе да се молите за неа отколку да се обидувате да ја повредите. Ако велиш дека си христијанин, докажи го тоа.

Христос никому не наштети, никого не дискредитираше, никому не се спротивстави, освен сите оние страсни и горди фарисеи кои ги контролираа другите и глумеа спасители и спасители на вистината.

Никој нема да се спаси затоа што се борел со својот брат.

Никој нема да биде спасен затоа што се борел со ѓаволот.

Кој простува и го сака својот брат е спасен.

Спасен е оној кој живее како што сака Христос, како што живеел Христос.

Се друго е „ајде да разговараме“.

Треба да престанеме да ги гледаме другите со завист, со омраза, со злоба, со емпатија, со омаловажување, со сомнеж, со лукавство. Ова однесување едноставно ја покажува нашата сопствена сложеност, нашата сопствена несигурност, сопственото чувство на инфериорност, нашата сопствена глупост, маленкост и „ситничарство“, нашата завист и нашата злоба, нашата алчност и нашата неблагодарност. Но, освен овие, единствено сигурно е дека не само што не се унапредуваме духовно, туку паѓаме во беспрекорната темнина на пропаст.

Нема љубов каде што владее зависта.

Нема Христос каде што преовладува самоправедноста и омаловажувањето на другите.

Не постои Вистина каде што нашата вистина се користи за да им наштети на другите, да клевети и да уништи и да фрла сомнеж.

Нема спас кога наместо да се трудиме да се излечиме од нашите страсти, се обидуваме да ја наметнеме нашата вистина на другите.

Не изигрувајте ничии спасители. Не знаеме ни да лазиме а сакаме да играме како тркачи.

Ако Бог го остави вашето сеќавање, љубовта го напушта вашето срце вели еден монах.

Не користете ја нашата љубов или интерес за да ги манифестирате страсните движења на нашите срца. Ова е најтрагичното нешто што може да ни се случи. Затоа што многумина од „преголем интерес“ ги повредиле луѓето и од „премногу љубов“ ги распнале.

Оној што ги испитува животите на другите со емпатија никогаш нема да добие прошка за своите злодела вели Свети Јован Златоуст.

И завршувам со она што го рекол Свети Пајсиј Светогорец:

„Да не каменуваме луѓе...“

 Не треба да се спротивставиме на нашите ближни, а камоли како христијани...

Наместо да ги каменувате другите, каменувајте ја вашата слика за себе, срушете ја нејзината ароганција, престанете со вашата опсесија, оставете ја вашата злоба.

Ако сакаш. Ако повторно не го сакате своето право, но знајте дека порано или подоцна ќе ги вкусите резултатите од вашиот избор...

Што ќе дадеш, ќе добиеш, а што ќе посееш, ќе жнееш.

Тоа што го нудите ќе ви биде понудено.

Дали понудивте бакнежи, прегратки и прошка? Ова е она што ќе го добиете.

Дали понудивте подлост, прободување и омраза? Ќе уживате во ова.

Небо си дал, рај ќе добиеш.

Пекол што си дал, пекол ќе добиеш во кој ќе уживаш…

Архимандрит Павлос Пападопулос