Жедни срца и горливи молитви од деца кои ги сметаме за „диви или лоши“, но всушност се вистински цвеќиња...

 

Жедни срца и горливи молитви од деца кои ги сметаме за „диви или лоши“, но всушност се вистински цвеќиња.

Ние ги сметаме за завршени многупати социолошки, но тие се прославени во очите на Бога и секогаш поканети во Неговото Царство, бидејќи во тоа време на молитва изникува дијамантот на Божествената благодат што е во сржта на човечкото срце. Гледаш срца пусти, но во нив цветаат рози. Мали деца, момчиња и девојчиња да го бараат свештеникот да разговараат со него, да ја најдат вистината што ја бара нивната душа. Ги има и овие млади луѓе. Ова се чуда.

Да те побара оваа дете и да каже: Сакам да разговараме отец, нешто ме мачи и сакам да ти кажам. Да, ова дете! дете на кафетеријата, со обетката на увото или на веѓата. Со тетоважата на заборавена љубов и слушалките со рок и трап на крајот.

Деца кои поминуваат надвор од Храмот и велат: Јас сум беден, не сум способен да влезам таму, но внатре во нив Христос ги има в раце и ги чека.

Ја гледаме обвивката и ги означуваме луѓето, додека Бог ја плете внатрешноста со златната благодат на покајанието.  

Разговараш со група млади луѓе во кафуле и чувствуваш дека трпезата со кафе станува црквичка со присуство на Христос, затоа што да не заборавиме: зашто, каде се двајца или тројца собрани во Мое име, таму сум и Јас посреде нив (Матеј 18:20). 

Една од грешките што ги правиме е што одиме во Црква, можеби покриваме нешто и ја облековме мантијата на религиозниот човек, но забораваме дека ако ставите колонска вода во ѓубре, мирисот нема да се смени, но може да стане полошо . Одиме во Црква да се соблечеме, да ја откриеме нашата нечистотија и да не ја прикриваме за да не ја влошиме состојбата.

Имајте теолошка дискусија со младите каква што не сте ја замислиле ниту во вашите најлуди соништа. А сепак во ова кал, крштевањето зборува внатрешно. Молитва можеби на баба,та на мајката клекната пред иконите да не моли за невести, младоженци, работа и пари, туку за покајание и Царство небесно. Кандидат Светител во потрага по духовно засолниште! Ова се чуда...

Ставаме етикети и многу пати не го прифаќаме покајанието на другиот. Па, како доаѓа во Црквата синот на овој и оној човек? Што сака тој овде? Колку пати дури и со калкулации се соочуваме со вакви помисли?

Оваа свеќа во срцето која сè уште не е изгасната се обновува со некоја молитва. И тогаш почнува да го осветлува човечкото срце, така што светот мириса на вистина. И ова „лошо момче“ за светот почнува да го гледа заборавеното богатство во себе и оди кај исповедникот да го исполира и повторно да блесне. Тоа се покајанија! Од оние што се завршени за светот, но од оние зајакнати за Бога... Тоа те тера да го гледаш Божјото присуство како „глас на суптилно ветре“ за жедните души.

Се сеќавам на едно дете кое отиде на Исповед и ми рече дека ништо не зборува, туку плаче, а јас му реков дека твоите солзи кажуваат се. Овие капки зборуваа од болното срце кое го сака, но не знае како.

А од друга страна, да гледаш луѓе кои доаѓаат во Црквата постојано се занимаваат со заговори, што прави секој свештеник и архиереј во својот живот, но во нивните срца овие луѓе никогаш не потонале да видат што има таму.

Дивата убавина на контрастите, луѓе кои се во храмот 30 години и ништо не разбираат, а доаѓа девојка облечена во кратко здолниште или искинати фармерки за кои некои би размислувале дека е грев да му се поклони на Христос и да препознаат во себе дека Тој е Алфа и Омега, почеток и крај, љубител на вселената. За светот таа ќе биде лошата девојка, но на небото ќе биде поканета како ореол што го чека крунисувањето на светоста.

Колку пати можеби сме избркале такви  дури и да не стават цвет на иконата?

Внатре во Црквата ја доживуваме суровоста на светот и убавината на небото во исто време.

Пред да се запрашаме зошто младите не доаѓаат во Црквата, да се запрашаме дали сме ги отвориле рацете за овие деца кои се наши деца, наши браќа и деца Божји.

Сметаме дека оние што се „внатре“ во Црквата се и Божји избраници. И ние сме болни зрнца песок. Овој…

Бог постои таму каде што не се гледа. Се крие и свети во мугамарата на тишината. Нешто како сонце. Изгрејсонцето не прави врева, не зборува како бранот или ветерот. Едноставно појавувајќи се во Неговиот сјај и топлина, Неговото семоќно присуство е доволно.

Така работи Христос... доаѓа кога ќе го повикаат изнемоштените и жедните. Додека кога ќе биде предизвикан од себичните и фарисеите, тој се одвраќа бидејќи просторот е затворен за НЕГО.

Колку е убава различноста на човечките личности како камењата на карпа. Сите различни, различни и убави и обединети заедно го красат пејзажот...

Едно дете еднаш ми раскажуваше за вознемиреноста што ја имаше поради неговиот концерт на музички инструменти. Трескавично се подготвуваше... Му реков да се подготви и за уште еден концерт, рајскиот концерт кој никогаш нема да престане со својата небесна мелодија и кога ќе отидеш таму нема да престанат светлата и сјајот, туку ќе владеат засекогаш. Добро без крај.

Еј, отец мој, го замислувам Рајот како голема забава на која ќе има насмеани поранешни проститутки, разбојници, губитници и Христос со насмевка ќе им го сервира најдобриот рајски нектар и сите ќе бидат во радост. Не се навредувајте од описот на „чудна младост“ но признавам дека тоа е најубавиот опис што сум го слушнал за рајот од срцето на едно младо измачено дете. Да се ​​потсетиме на поканата во параболата за Големата вечера: Еден човек приготви голема вечера и покани мнозина; и кога беше време за вечера, го прати слугата свој да им каже на поканетите: Дојдете, оти сè е готово!

 И почнаа сите, како договорени, да откажуваат; првиот му рече: Купив нива и ќе треба да одам да ја видам; те молам, извини ме!

Вториот рече: Купив пет чифта волови и одам да ги пробам; те молам – извини ме!

Третиот рече: Се оженив и затоа не можам да дојдам.

 Кога се врати слугата, му го кажа тоа на својот господар. Тогаш се расрди домаќинот на куќата и му рече на својот слуга: Отиди бргу по раскрсниците и улиците градски и доведи ги тука бедните, слабите, хромите и слепите!

 И рече слугата: Господаре, направив како што ми заповеда и уште има место.

 И му рече господарот на слугата: Излези по патиштата и оградите и убеди ги да дојдат, за да се наполни мојот дом!

 Зашто, ви велам: никој од поканетите нема да вкуси од вечерата Моја. Оти мнозина се поканети, но малкумина се избрани (Лука 14:16-24).

Да тргнеме од доброто расположение за промени, од мало движење, мал чекор.

Да не заборавиме, драги мои, дека Рајот го отвори разбојникот со спомен. Завршен и жеден крик ги отвори НЕБЕСКИТЕ ВРАТИ. Не осудувајте никого драги мои затоа што не го знаеме последниот крик на нашиот брат но и последниот збор Божји.

Добра борба

отец Спиридон Скутис