Страста е вистинско мочуриште, дрога, затвор

 Страста е вистинско мочуриште, дрога, затвор.

 Човекот е ослабен да го прави она што му е угодно на Бога и не може да се ослободи од оковите на погубните и расипувачки страсти. Сите ние имаме мали или големи страсти, отворени или тајни, познати и не многу познати, кои станале навика и се јавуваат неочекувано, истите страсти од кои сакаме да се ослободиме со зборови, но во исто време не преминуваме на храбри дела. Мора да се признае дека победата над овие непријатели само со сопствени сили е многу тешко да се постигне. Но, со помош на нестрасниот Христос, кој за нас претрпе страдање и смрт на крстот, ние опседнати од страсти, можеме да се ослободиме од нивното неподелено владеење.

Страста води до уништување: телото страда, душата боли со тоа. Овој бесмислен и неприроден стремеж на душата е непотребно и бескорисно дејствие, кое води до тага, страв, страст и задоволство, од кои произлегува љубовта кон парите, пијанството, безобразието, придружено со завист и лоша волја, што пак предизвикува конфузија и анксиозност. Сето ова го поттикнува човекот да се замисли себеси бесмртен веќе на оваа земја, го затемнува и го мачи.

Човек опседнат од страсти се мачи, страда, се грижи и беспокоен е. Еврипид вели дека страстите се гнасни и одвратни, а Платон забележал дека страста е потчинување на задоволството. Како резултат на тоа, излегува дека човекот контролиран од страста не е слободен, тој е роб на сопствените желби. Современите речници ја објаснуваат „страста“ како несвесна напнатост на сензации, ненаситна жед, огнена желба, инспирирана ревност, инстинктивни импулси, лута омраза, неограничена и ненаситна. Сето ова ни кажува многу и не потсетува на многу.

Страста е од самиот почеток декларација на човекот за неговата автономија од Бога. Бунтовникот од Еден, отпадникот Адам, правејќи го својот прв бунт, направи глупава грешка, послушајќи го подмолниот и лицемерен демон, кој ветуваше брзо и лесно обожение и блаженство, а не послушајќи се на својот Творец, Господ и Бог, кој јасно зборуваше за врска помеѓу трпение и љубов. Но, Адам брзаше и се покажа дека е премногу несериозен и невнимателен, верувајќи дека, можеби, може прекрасно да живее со своите планови за живот, како и со сопствените цели.

Страстите едноставно вријат во нас, тие веќе си направија гнездо, бидејќи одамна ги загреавме, разговараме за нив, се грижиме за нив, дури и ги сакаме, постојано ги оправдуваме, бидејќи ги сметаме за мали во споредба со што се случува во душите на другите и затоа постојано и систематски одолговлекуваме со нивното искоренување. Да бидеме искрени со себе: нели така стојат работите? Нашите страсти се многу значајни внатрешни движечки сили.

И уште од самиот почеток мора да се каже дека негувањето на страстите во нашата душа е облик на одрекување од Бога во нашиот живот, бидејќи страстите, како што веќе рековме, се богоборбени работи и се контролирани од демони. Негувањето на страстите значи и дека имаме опасно самозадоволство, опсесивен нарцизам, самообожение, а сето тоа ја лишува нашата душа од чувствителност, како што рече, ги отстранува „нервните завршетоци“ на душата, која повеќе не е животворна. сила, но се распаѓа и умира. Во оваа состојба, едно лице се впушта во нарцизам и, како резултат на тоа, самоизмама.

Тој го оправдува, па дури и оди дотаму што отворено го поддржува својот грев, а потоа се изолира и станува бескрајно осамен, дури доаѓа до тој степен што животот станува нерадосен и неподнослив... Сè завршува со обожавање на идолот на себе, уживање во чувството на неговиот грев, а тоа длабоко во себе го задоволува човекот. А отсуството на Бог повеќе станува „корисно“. Грешникот мисли дека живее слободно и не се потчинува на никаква контрола, не слуша ничии забелешки.

Заробеништвото на страстите е полно со болка. Човекот, заборавајќи на Бога, ја обожува материјата и себеси. Во овој случај, мора да се потсетиме на неискажливата несреќа на животот со грев. Оддалечувањето од Бога создава најдлабока осаменост, страшно одвојување од сè наоколу и неискажливо -  пустош. Човекот не се радува, не се задоволува со ништо, не се чувствува како единствена целина и не може никако да се смири.

Без Бог, сè е мрачно, бесмислено и заматено. Односите стануваат непријателски и неморални. Преовладува некакво лудило. Развратот владее. А човекот е привлечен да направи нешто што навистина воопшто не го сака, нешто за кое не е создаден и наменет. Така, наместо да се ослободи од оваа состојба која предизвикува болест, обично човекот почнува да се занимава со самооправдување и, всушност, да се исмева себеси. И доаѓа до таму што почнува да се судри со Самиот Бог, како Тој да е виновникот за таквата ситуација.

Христос доброволно пострада, а ние сме повикани доброволно да Го следиме и да ги распнеме нашите страсти, распнати заедно со нашиот Спасител. Потребно е да се искачите на ова прво скалило со сопствена волја, искрена желба и сета диспозиција. Во спротивно, ништо не се случува.
Оваа доброволност е главниот услов, сета наша волја мора да биде насочена кон поминување на овој подвиг.

Господ не е господар на луѓе со слаба волја, неслободни, бесцелни, туку Татко на своите возљубени синови, кој постојано го посакува нивното спасение. Тој сака да ги спаси сите и да ги доведе до спознание на вистината, но тие самите мора да ја посакуваат вистината и да работат за неа.

Монах Мојсеј Светогорец