Што значи фразата: никој не може да дојде кај мене ако Отецот не го привлече кон мене?...

 

Што значи фразата: никој не може да дојде кај мене ако Отецот не го привлече кон мене?

  Се разбира, тоа не значи дека Бог ќе не фати за јака за да нè одведе кај Неговиот Син. Она што е потребно е да не го оставиме неискористен моментот кога ќе почнеме да се приклонуваме кон верата. Ова е знак дека небесниот Отец е привлечен кон нас. Но, исто така треба да вложиме некои напори.

И сега ќе ви го прочитам писмото на една млада девојка која раскажува како дошла до вера:

Родена сум и израсната во длабоко атеистичко семејство, во кое не само моите родители, кои беа членови на партијата од 1928 година, туку и баба ми не веруваа во Бог. Така од моето детство бев апсолутно убедена дека „Бог не постоел, никогаш не постоел, не можел да постои“ се што е поврзано со религијата: иконографија, религиозни наративи, не ме интересираше, ги игнорирав, не ни размислував за нив.

Во 1962 година, по грип, развив воспаление на арахноидната мембрана на мозокот. Во пролетта 1963 година бев речиси излечена, освен некои остатоци како што се силен нистагмус, нарушувања на говорот и рамнотежата и силни напади на главоболка кои достигнаа до степен на несвестица.

На 12 април 1963 година, силен потрес на мозокот повторно ме стави во кревет. Малку подоцна влегов во закрепнување, а потоа почнав да учам без ничија помош, иако докторите категорично ми забранија не само да читам, туку дури и да слушам радио и беа подготвени да ме класифицираат како инвалид од втор степен... Имав 20 години. Покрај студиите на институтот бев членка на хор и често одев на проби.

И одеднаш една ноќ (ова се случи на крајот на април 1963 година) ме разбуди слатка светлина. Кога ги отворив очите, се беше темно во собата. Главата на мојот кревет беше спроти прозорецот. И одеднаш, во левиот агол, малку повисоко од висината на човекот, се појави мека светлосна точка што фрлаше светли рефлексии. Оваа светлина нежно се шири во бранови што ја исполнуваат просторијата. Тоа беше живописно светло, но не заслепувачки бело. Напротив, беше многу слатко и топло и  во оваа светлина одеднаш се прикажа жена со пуштена руса коса, со син превез на главата. Таа беше половина свртена кон мене, ме гледаше со длабок, внимателен поглед и ми се смешка со сладост и нежност. И знаев дека е Пресветата Богородица!

Уште еднаш ќе забележам дека дотогаш никогаш не сум видела икони или други претстави на Богородица и дека не ме интересирала ниту една религија. Целата оваа сцена беше придружена не баш со песна или музика како што обично ја мислиме, туку со парадоксално мелодичен нежен звук. Потоа таа исчезна, звукот тивко избледе и светлината почна да се затемнува, додека повторно не стана светла точка и конечно исчезна. Почнав да се штипкам за да се уверам дека не спијам. Чувствував болка, па бев будна.

Утрото не му кажав ништо на моето семејство. Сè му кажав на мојот учител по пеење кој беше верник. Тој ме советуваше да одам во Црквата и да запалам свеќа на иконата на Пресветата Богородица. Јас му одговорив дека не гледам причина да ме „носат“ (тоа беа мои зборови) таму, но „ако сака, можеше да го направи тоа за мене“. Затоа му дадов рубља. По два-три часа ми кажа дека навистина запалил свеќа.

После тоа живеев со чувство дека не сум ја извршила должноста и со чувство на вина за тој пропуст. Мојата болест беше целосно излечена без да остави никаква трага. Ниту еден лекар денес не ми наоѓа ни најмал симптом на невролошко нарушување. И главоболките целосно исчезнаа, како и нистагмусот. Повторно го најдов чувството на рамнотежа и ова е феномен што не е забележан во медицинската пракса.

Многупати, после тоа, лекарите ме осудуваа затоа што, освен акутниот арахноидитис, морав да направам шест операции, страдам од срцето (акутна срцева слабост во комбинација со митрална стеноза), но секогаш кога ги слушав лекарските осудувачки одлуки, гром ми ја осветли мојата свест и огромна сила ме натера да се побунам за нивните зборови и со сигурност да кажам: „Ќе преживеам“. И јас сум уште жива. Но, чувството на неисполнета должност како и чувството на вина не исчезна. Неколку години подоцна, мојата газдарица рече: Треба да се крстиш. Јас ќе ти бидам кума. Веруваш во Бог, дури и ако не сакаш да си го признаеш тоа. Се крстив во 1973 година, десет години по овој настан

Сè уште ми е тешко овој настан да го наречам привидение на Пресветата Богородица затоа што мојата лоша логика не може да замисли (ниту се обидувам) зошто сум оценета за достојна за таква благодат.

Можам едноставно да ве уверам дека никогаш не играв двојна игра и дека моите грешки и моите гревови беа искрени. Не знам да лажам ниту сакам да знам.

22 јануари 1974 година

П. C: Но, чувството на неисполнета должност е секогаш живо во мене, можеби затоа што во 1963 година сакав да научам да ја пеам Божествена Литургија и да пеам во Црква и сè уште не го направив тоа.

Монах Дамаскин Григоријатски: ДУХОВНИ ДИЈАЛОЗИ СО РУСКИОТ СВЕШТЕНО ИСПОВЕДНИК ДИМИТРИ ДУДКО