Пет правила на радост...

 

Пет правила на радост

Радоста се множи со делење

Прво правило: важно е да ја споделите радоста. Кога радоста е само за нас самите, тоа не е вистинска прослава. И како да се умножи радоста? Радоста се множи со делење. И ние можеме да станеме негови „предаватели“: да донесеме радост на нашите семејства, нашите пријатели, нашите познаници.

Да се ​​радуваме со сите сили

Второ правило: добро е да научиме да се радуваме за да се радува целата наша човечка природа, сите нејзини компоненти. Не треба да се радуваме само на телото: јадење, пиење и спиење. Ова ќе биде ѕверска радост, што полека ќе станете магаре, волк или некое друго животно. Можеш да станеш лав, но сепак животно.

За радост е добро да се биде трезвен, односно да го вклучи не само телото, туку и целиот состав на човекот, неговата душа и неговиот дух. Таквата радост е поиздржлива, таа секогаш може да живее во човекот.

Радоста, мои добри пријатели, мора да биде заедништво на вечна радост. И ако нешто ни дава радост, но разбираме дека не е вечно, не вреди да се држиме за таква радост. Можеме да го искористиме. Да речеме, убаво е да се јадат свежо испечени хамбургери. Повторно загреаните плескавици не се толку вкусни. Иако секогаш јадев подгреана храна. Но, неодамна ми кажаа дека загреаните плескавици не се најдобри. Човек мора да ги испече свежи и веднаш да ги јаде. Да ги ставите во фрижидер и потоа повторно да ги загреете не е исто.

Нема ништо лошо во радостите на брачниот живот, се додека тие радости подлежат на некои правила. Можеме да пиеме вино: виното го радува срцето на човекот, се додека не сте алкохоличар и немате приврзаност кон него. А сепак, радоста мора да ве опфати цела. Вашиот ум, вашата совест, вашиот дух, вашата душа мора да учествуваат во оваа радост.

Радоста на благодарноста е вечна радост!

Трето правило, најважно: нема ништо поубаво од Евхаристиската радост! Со ова сакам да кажам дека радоста треба да биде благодарност кон Бога. Како што ангелите го фалат и благодарат Бога, така и нам ни е важно да му благодариме на Бога. 

Се разбира, во овој збор спаѓа и учеството во Црковните тајни, пред сè во Светата Тајна Евхаристија. Да, денес отслуживме Божествена Литургија и нема поголема радост на светот од тоа. Колку е убаво да ја сфатиме оваа радост, да ја сакаме, да ја цениме, постојано да ја споделуваме оваа радост, да размислуваме за неа, да го молиме Бога, за Господ да ни помогне да ја разбереме оваа радост. Тоа е многу важно. Тоа е главната работа.

Кога имаш Евхаристиска радост, тогаш оваа радост е радост за секого, тогаш оваа радост е за целото твое битие, за човекот како целина: ги вкусуваш Крвта и Телото на Исус Христос, тие стануваат твое тело, твоја крв и стануваш соучесник на Светиот Дух во Причестувањето на Пречистите Тајни.

И, се разбира, оваа радост е вечна. Значи, се почитуваат овие три правила, кога вашата радост е Евхаристиска, кога ве соединува со Христа: читање на Светото Евангелие, молитва, живеење според заповедите, сето тоа ја умножува радоста.

Радоста што не е тестирана со тага сè уште не е вистинска

Четвртото правило е многу тешко, но помага да се одговори на прашањето зошто има толку многу таги во нашите животи. Како да се радуваме, кога Евангелието вели: „Блажени се ожалостените“? Па, дали понекогаш треба да плачеме? Но, како се случува „радувајте се секогаш“, кога Господ вели: „Во овој свет ќе имате таги“?

Најтешкото и најважното е ова: тагата, драги мои, е патот до радоста. Лишувањата не прават учесници во радоста. Господ нè ослободува од нешто, за да не се врзе нашата душа со тоа нешто и да стане целосен соучесник на Евхаристиската радост.

Не треба да се плашиме од ова. И, се разбира, радоста е поврзана и со тагата. Знаете дека кога се јавила Пресветата Богородица, кога го раширила Својот превез врз народот собран во Храмот, се молела со солзи. Пресветата Богородица се молеше со солзи!

Светителите, на пример, Свети Серафим Саровски, за кого секој човек беше „моја радост“, истовремено плачеше за гревовите на луѓето. Едниот се приклучува на другиот. Кога радоста е чиста, таа се соединува со покајание и молитва за другите кои сè уште не ја знаат оваа радост.

Зошто се неопходни неволји? Затоа што радоста непроверена со тага не е вистинска. Не е тестирана. Може да го нема, може да биде лажно, дури и имагинарно. Но, радоста испробана со тага, како доблест испробана со вежбање, е вистинска.

Радоста да не се критикува

Петтото и последно правило. За радоста да живее во нашата душа, мора да поставиме темел за неа. Без основа, радоста нема да биде вистинска. Не секогаш ќе можеме да ја имаме оваа радост во нас.

Дефинитивно мора да научиме да се обвинуваме себеси за сите неволји што ќе нè снајдат. Само ние самите и никој друг. А оваа навика на самопрекорување, односно да се прекоруваме себеси и да ги оправдуваме другите, е основата на вечната радост. 

Амин!

Екатерина Загулиева