Каде се појавува богохулењето и како се лечи?

 Каде се појавува богохулењето и како се лечи?

Зошто душата на човекот често во себе изговара некои гнасни и нечисти и смрдливи мисли и зборови, без да сака и без намера? Честопати дури и кажува некои атеистички и богохулни зборови против самиот Бог, но и Светите Тајни, за време на богослужбите и молитвите и на Светата Причест, до тој степен што многупати некои, од нетрпеливост и очај што тие им предизвикуваат безбожни и богохулни зборови, тие повеќе не се сметаат себеси за христијани. Други, пак, помислија да се убијат, верувајќи дека немаат надеж за спасение, според словото Господово кое вели дека кој хули на Светиот Дух нема да му биде простено ниту во овој, ниту во идниот живот (Мат. 12:31-32).

  На мнозина им се прикажува ваква помисла поради нивната гордост, бидејќи Бог му дозволува на сатаната да ги искушува, за да можат да се понизат и да дојдат до покајание со отфрлање на гордоста. Но, на другите, кои се побожни и го сакаат Бога, тоа е поради зависта на демоните. Затоа некои чесни и доблесни подвижници кои живеат во пустина спаѓаат во оваа пресметка. Најлошото нешто во оваа војна е што никој од оние кои се во искушение од неа не се осмелуваат отворено да ја кажат помислата на човечкиот слух, мислејќи дека ниту еден друг човек на светот нема такви клеветнички и богохулни помисли.

Со други зборови, кој друг грев и да направил човекот, зема храброст и му го признава на ближниот, но никогаш оваа помисла. Напротив, штом човекот ќе помисли на него, тој мисли дека веднаш или земјата ќе се отвори под него да го проголта, или ќе падне оган од небото да го изгори. Затоа и поради тоа некои се топат и измачуваат од прекумерна тага и очај.

Некои дури и ги стопеа своите тела со напорни послушанија и секакви маки, надевајќи се дека ќе се ослободат од оваа помисла, но не можеа да се ослободат. Бидејќи ова искушение не доаѓа со човечка волја, туку неволно, и се должи исклучиво на демонска енергија, затоа секој верник е беспрекорен и невин за тоа.

Односно, како е можно ние, на истиот Бог и да му се поклонуваме и да го хулиме? Дури и паганите не ги хулат боговите што ги обожаваат. Многу повеќе нема да го хулиме Господ, Кој нè создал и нè обезбедува, на кого му се поклонуваме и славиме, на кого се повикуваме, на кого го признаваме и исповедаме како наш единствен Бог и Господ, на кого му се поклонуваме со нашето тело и дух и непрестајно му стоиме од него, за кого се откажавме од куќите и земјите и татковците и мајките, браќата и роднините, пријателите, жените и децата, дури и од нашите тела, и се распнавме за сите задоволства и молитви и многу радост, и трпиме тешкотии, отуѓување, сиромаштија и други искушенија,

Па, како може нашиот единствен Бог, кого го сакаме и го обожаваме, да сака да го навредува и да го хули во исто време? Ова е сосема невозможно и неприфатливо. Затоа, причината за ова искушение не доаѓа од нас, туку од енергијата на демонот. Зашто, да дојдеше од нас, тогаш ќе ги кажевме овие зборови со наши усти; но сега повеќе гориме во оган отколку да изговараме такви хули.

Треба да размислиме и за следново. Секој грев зависи од нас и до него доаѓаме доброволно, послушајќи се на нашите страсти. Односно, додека доброволно ги прифаќаме лошите помисли, ги разгоруваме страстите, а потоа страстите нè водат кон постапки. Меѓутоа, ако сакаме да им се спротивставиме на помислите и да ги избркаме од себе, можеме да го сториме тоа, со Божја помош, користејќи против нив постојана молитва и други лекови против злото.

Но, овој уништувач, односно помислата на богохулењето, дури и да сакаме многу да се ослободиме од него и да Му се молиме на Бога против него и да се подложиме на секакви вежби и тешкотии, не можеме да го избркаме од нас, бидејќи се разбира, причината за тоа што ни е сосема туѓо и неволно и се должи исклучиво на енергијата на сатаната. Затоа сме непорочни од Бога.

Бог ќе бара од нас причина само за намерните страсти и за калкулациите што можеме да ги спречиме, а не да ги спречиме, а не и за оние што ни доаѓаат без наша волја. Зашто ѓаволот, како дух, невидено ги кажува овие безбожни зборови во ушите на нашата материјална душа, без нејзина волја; тоа го прави особено кога стоиме во молитва или клечиме пред Бога и бараме помош од него против овие помисли. Многупати дури и лошиот демон тоа го прави за време на литургијата или при примањето на страшните тајни, затоа што сака да нè одведе и да не спречи да се обратиме кон Бога и од животворно заедништво.

Така и ние, сега кога го научивме лукавството на лукавиот, воопшто да не го броиме ова искушение, туку штом ѓаволот ќе почне да зборува такви работи во нас, да му кажеме: „Нека се сврти твојата злоба на твојата глава, злобен и нечист ѓавол, и твојата богохулност нека падне на твоето чело. Зашто јас му се поклонувам на Господа, мојот Бог, и само Нему ќе му се поклонувам во сите денови на мојот живот. Но вие, за ова ваше богохулење, ќе бидете казнети уште построго, затоа што сте отпаднале од Бога и уште повеќе се осмелувате да го хулите“.

На овој начин, и на никој друг, не може да се победи демонот на богохулењето.

Свети Анастасиј Синаит