Братската заедница на земните „ангели“, по небесните Светители...

 

 

Братската заедница на земните „ангели“, по небесните Светители!

 Тоа беше манастир, каде што сите монаси беа умрени од старост, освен еден, кој живееше таму како пустиник!

Овој монах бил целосно неписмен, но имал силна и едноставна вера! Додека ги вршеше своите служби, тој цврсто веруваше дека Христос и Светителите се живи и го придружуваат, затоа редовно им зборуваше, како што се зборува, со живите луѓе!

Еднаш, тој замина од манастирот на некоја служба во блиското село. За време на неговото отсуство, пак, разбојниците влегле и го украле она што го пронашле, го натовариле на нивните животни и си заминале.

Кога монахот се вратил и го видел голиот Манастир, многу се сожалил. Веднаш истрча кон Црквата, која беше посветена на Свети Никола, се приближи до иконата на патронот на манастирот, Свети Николај и почна да зборува со Светителот, како и самиот да беше присутен:

Мој Свети Никола, што се случи овде додека ме немаше? Дојдоа некои луѓе и го украдоа Манастирот, а вие ги погледнавте и не зборувавте? Што направи за да ги спречиш крадците? Гледам, значи, дека ништо не сте направиле, па бидејќи не го заштитивте Манастирот, ќе ве отстранам од оваа функција.

И веднаш ја тргна иконата на Светиот и ја стави на некоја карпа надвор од манастирот.

Не помина долго време и слушна силен удар на влезната врата. Ја отвори и што да се види. Тоа беа крадците со нивните животни натоварени со целата украдена роба, која ја вратија велејќи му на монахот:

Го украдовме Манастирот, но додека си одевме, нашите животни одеа нормално, во одреден момент застанаа и не тргнаа напред. Ги ударавме, ги влечевме, но тие одеднаш се вратија назад. Така завршивме овде. Изгледа дека Бог сакал украденото да се врати...

Монахот ги примил работите благодарејќи му на Бога! Веднаш потоа триумфално ја зеде иконата на Свети Никола и ја постави на нејзиното место извикувајќи:

Сега те признавам, Свети Никола! Ти си навистин патронот на Твојот манастир!!!