Не биди тажен за ништо и не грижи се за ништо...

 

 Не биди тажен за ништо и не грижи се за ништо...

... Во нашиот последен здив, сепак, да се зацврстиме со мислата дека е неопходно да се помине низ сите страдања на овој свет, за подлабоко да го запознаеме животот на Единородниот Син Божји на земјата и да станеме способни да го примиме Божествениот и Неговиот нераспадлив живот.

Ваквиот став на умот го намалува интензитетот на „бесмисленото страдање“, кое во својата ирационалност го прави уште понеподносливо силата на болката.

Самата болка во никој случај не е катастрофа. Не само што е можно, туку е неопходно да се смета страдањето како пат до вечното спознание на вистината, љубовта, одморот, мирот.

Ние сме изградени суштества и знаеме сè споредбено. Да немавме искуство на страдање, не би ја знаеле радоста на љубовта. И очигледно е дека колку се подлабоки нашите страдања, во нивната добра и разумна смисла, толку поцелосна ќе биде нашата љубов, толку подлабоко ќе биде спознанието за вечноста, толку поразумно ќе го примиме мирот Божји, толку поблиску ќе се појавиме пред Христос во Неговото Царство.

Го молам Бога да ти даде вистинска инспирација одозгора за овој пат, за кој јас во мојата глупост се осмелив да ти зборувам. Со истото барање се молам на Бога за себе. И вие се молите за мене на исто ниво со истиот дух. И така сите ќе бидеме едно во Христа.

Кога нашата душа ќе ја допре вечноста, тогаш многу од нашите страсти ќе исчезнат и ќе бидеме отстранети, далеку, од честопати бесмислената борба на луѓето. Христовиот мир не смее да ве остави.

Што ти треба? Се плашевте дека во старост нема да имате парче леб или покрив над глава? Но, ако, во секој случај, се задоволите со апсолутните потреби, односно ако имате куќа за престој, ако не ви недостига леб, ако телото ви е покриено, тогаш ова ќе ви биде доволно.

Слободата на умот од бесмислената световна дифузија и неговото продлабочување во теоријата на Божествениот свет, привлечноста кон горниот свет, носталгијата по него ќе ја сочинуваат непрестајната „радост“ на вашата душа. Тогаш староста станува величествена, кралска, дури и среде крајната материјална сиромаштија, вистинска круна на мудроста.

Без прекумерна напнатост, со природно движење на вашиот дух, погледнете низ вас на сета трагедија на светот, на целото човештво и со дух молете му се на Бога за целиот свет. Оваа лекција ја добив од мојот блажен Старец Светиот Силуан Атонски.

И кога молитвата ќе ти дојде за целиот свет, како и за себе, дури тогаш ќе ја разбереш големината на човекот во Бога, што значи да се биде личност, според ликот на Божествените Личности, а потоа смртта повеќе нема да те допира. Во тебе ќе изгрее вечната Светлина и ќе станеш Божјо дете.

Тогаш веќе нема да биде важно колку долго живееш на земјата, десет години или еден ден. Би било природно за нас сега да сфатиме дека нашиот дух во молитвата за целиот свет може да се заборави себеси, односно своето тело и да оди на начин на шесто тело , без да почувствуваме за време на оваа молитва некаков „шок“ на нејзиниот излез од телото.

Умот потопен во Бога, во чинот на оваа молитва, можеби нема да забележи дека пред неа се открива вечноста и повеќе не се познава себеси во границите на телото.

Но, на тој начин тој може или да остане во вечноста, или пак да се врати на овој свет. Кога нашиот дух ги напушта границите на овој земен свет, од привлечноста на земјата, тогаш тој сега влегува во универзалната сфера и е управуван од „законите“ на небесното инженерство.

Нејзиното движење може да добие брзина, пред која брзината на светлината е нула, како бавноста на желка. И ако нашиот дух е окупиран од Светиот Дух, тогаш преку овој Божествен Дух човекот ќе ја прими сличноста на Божествената сеприсутност и сезнаење.

Од житијата на Светиите, особено брилијантен пример за таков премин од смрт во живот, кога душата не сфаќа дали умрела или едноставно пред неа се отворила неизмерноста на молитвата, е Светиот Серафим. Вака го замислувам неговиот крај, кога стоеше на молитва.

Затоа, немојте да бидете тажни за ништо и не грижете се за ништо.

Не плашете се да останете болни во овој живот, дури и десет години или повеќе, не плашете се и да го напуштите овој живот, зашто оние што Го засакаа Христа не умираат, според Неговиот неоспорен збор.

Многупати им кажував на моите старци во Франција дека староста е најважниот период од нашиот живот, дека приближувањето кон крајот е некој триумфален процес, способен да го инспирира нашиот дух со надеж за соединување со Христос, слично на онаа желба што го изгоре Апостол Павле.

Секој феномен на животот во сите негови манифестации е во една или друга смисла збор Божји. И сите ние можевме постојано да црпиме нови знаења од нашиот контакт со животот.

Бог нè мачи со болести, ни дозволува да бидеме тагувани од една или друга негрижа на нашиот брат; на секое движење на нашиот дух, на нашата мисла, на нашето срце, Тој реагира на свој начин.

Како заклучок, Тој секогаш нè повикува целосно да Му го предадеме животот, безусловно, како единствен услов за целосно соединување со Него. „Ако не умреме, нема да живееме“.

И еве уште една страшна тајна: смртта... Моментот на смртта е нешто одбивно за секое суштество. Човечкиот дух е огорчен на оваа суровост и неправда.

Но, во овој момент постои голема тајна. Тоа е нашиот последен збор пред Него во нашата потрага по Неговата љубов. Во суштина, овој момент мора да биде за нас најважниот момент во целото наше земно постоење.

За неа мора да се подготвуваме цел живот. Ова е вистинско образование и автентично „образование“. Сите останати се ситни детали. Секој може да го изгради својот удобен живот, но разбирањето на Божјиот јазик им е дадено само на оние кои имаат вистинска љубов кон Бога.

Со еден збор, темата што те вознемири толку длабоко во моментов за мене е концентрирана во една поопшта позиција: да ги предадеме нашите животи. Да се ​​молиш за својот брат значи да пролееш крв рекол Свети Силуан Атонски, односно да го дадеш животот.

Извадоци од книгата на Свети Софрониј Сахаров, „Духовни поглавја“, издадена од манастирот Свети Претеча Есекс Англија 2021 година.