Протоереј Андреј Ткачев за причестувањето

Кога некој е во неволја, тоа може да биде знак на достојна заедница. Да го ставиме вака: тоа не ве остава како што бевте.

Најлошо е кога се причестуваш, а ништо не се менува: ниту на добро ниту на полошо.  Тогаш е очигледно дека тука нешто не е како што треба: сте се измешале со огнот, сте го вкусиле огнот и ништо не се сменило.
Кога сте го вкусиле овој оган, очигледно, нешто мора да се смени на подобро или на полошо, егзистенцијално сфатена страна.  Болните оздравуваат, здравите се разболуваат.  Кој беше во расправија ќе се помири, кој беше во мир ќе се кара.
Не треба да се плашите од ова.  Мораме да одиме на причест, а сите последици од тоа се дело на Бога.Мораме да знаеме дека имаме одредено внатрешно духовно растројство, а Господ, доаѓајќи кај нас низ вратите на нашите отворени усти, влегува внатре и започнува да го прави  редот таму.
Кога после долга збрка се става ред, нешто се фрла, нешто се измие, нешто се гребе, исчисти.  Така се случува со луѓето кои, откако се причестија, одеднаш почувствуваа бура од гревови како се крева одвнатре.
Од каде е?  Христос влезе и ги разбранува твоите нечисти води, полни со секаква тиња.  Доаѓа таму како непријател на секоја нечистотија, Христос не сака да живее со вашата нечистотија.  Сето тоа почнува да го прочистува преку разни болести и неволји.
Но, не треба да ги гледате болестите и саканите, туку да разберете дека во вас се случуваат одредени процеси, има борба.  Фала му на Бога, ќе беше полошо да не се случеше ништо. 

Протоереј Андреј Ткачев