Таквите души ќе ни судат на Судниот ден...

 

Таквите души ќе ни судат на Судниот ден...

 Потресната приказна што блажениот архимандрит Теодоропулос ја раскажува за да ни покаже дека можеме да најдеме Светител покрај нашите соседи, но никогаш не треба да ги судиме луѓето по изгледот,нивниот материјален статус и нивното образовно ниво, тие немаат никаква врска со духовниот статус и просветлувањето на Светиот Дух што можеби го имаат.

 Во моментов имам пример за многу едноставна жена од луѓето кои еднаш ги сретнав на исповед пред многу години.

 Ниту ја познавав, ниту ја познавам.  И да ја видам на улица, нема да се сеќавам на неа.  Се наближуваше накај седумдесеттите.  Можеби Бог ја повикал сега.

 Откако се исповеда, не се сеќавам како дојде, ја прашав дали работи.

 Не, отец престанав.  Не можам повеќе да работам.

 - А како живееш?  Дали имаш пензија?

 Не, немам ниту пензија.

 Ме погледа сомнително, кутрата и ми вели:

 Ти си духовен, ќе ти кажам;  но тоа никаде нема да го кажете! Нашата парохија изгради нова Црква.  Голема и убава.  Во него се направени многу работи и останал само иконостасот.  Свештениците рекоа, еднаш, двапати и три пати, дека сега ќе почнеме со акција за собирање средства за изградба на иконостас во дрво.  Како девојче цел живот работев како „слугинка“ и од добиените пари направив куќа.  Живеев во соба, а останатото го изнајмив и така живеев.

 Одам и го наоѓам старешината на храмот и му велам:

 Отец мој, колку треба за да се направи иконостас?

 Кажи ми:

 -Милион ипол драхми (пари од тоа време, се разбира).

 Отец мој, слушај, му велам.  Имам куќа ќе ја продадам.  Ги имам овие пари.  Но дали Црковниот собор се обврзува да ми дава илјада и пол месечно колку што добивам од киријата доживотно, додека сум жива?

 Но слушај: никој нема да знае!  Само јас и ти!

 - Такво нешто не може да се направи, бидејќи за да одлучи Црковниот собор, прво треба да дознае.  Како ќе донесе таква одлука?  Затоа, не можам да го чувам во тајност.

 -Добро.  Но, ќе ги натерате црковните советници, еден по еден, пред иконата Христова, да ви ветат дека нема да кажат никому.  Никој да не дознае во парохијата!

 Добро, ти го ветувам тоа!

 Навистина, куќата се продаде и стана иконостас.  Живеам и со тоа што ми го дава Црквата.  Мене, некои од Црковниот собор ми велат: Еј кутра! Ти го направи тоа,  дозволи  сега да го ставиме твоето име како ктитор?

 „Не, не!, им велам, затоа што ќе ја загубам платата ако вие направите нешто такво!

 Сега одам во Црква, го гледам иконостасот и плачам од радост и велам:

 Ти благодарам, Христе мој, што јас, кутра жена, „слугинка“, која ништо не заслужува, ѓубре, да го направи тоа толку убаво во Твојот храм!  Господи мој, им ги дадов моите пари да направат иконостас во Твојот храм.  Немам ништо друго!И тоа го гледам и душата ми се радува!

 Бев толку шокиран од примерот на оваа жена што реков:

На колку од нас свештениците ќе ни суди оваа млада жена на Судниот ден?!“  Многупати го шириме нашето име и пишуваме: „иконостасот (или храмот) е направен на ова, на ова и на она“, а списоците на другите дарители почнуваат од долу.  Поласкани сме што знаеме дека сме дале ова или она.  Повторувам;  некои такви души, такви чисти души, „кои светот не беше достоен да ги има“ ( Евр. 11,38), ќе ни судат на Судниот ден!

Архимандрит Епифаниј Теодоропулос