Беседа на Велика Сабота

Се случува по долга и болна болест човек да умре; а неговиот ковчег стои во црквата и, гледајќи го, нè исполнува такво чувство на мир и радост: поминаа болните денови, поминаа страдањата, заврши ужасот на смртта, постепеното оддалечување од другите од минатото, кога човекот час по час чувствува дека заминува и дека зад него остануваат саканите на земјата.

А во Христовата смрт помина и најстрашното - тој момент на напуштање на Бога, што го натера со ужас да извика:

Боже мој, Боже мој, зошто ме остави? ..

Се случува да стоиме покрај креветот на покојникот, а во собата да се чувствуваме како повеќе да не владее земниот свет - вечниот свет, светот за кој Христос рече дека го напушта својот свет, т.е. свет кој земјата не го дава... И така стоиме на гробот Господов. Поминаа страшни страсни денови и часови; телото со кое пострада Христос, сега се одмори; душите, блескајќи со славата на Божественото, се спуштија во пеколот и ја растурија неговата темнина и ЗАВРШИЈА СО ТОА страшна богооставка, која смртта ја претставуваше пред Неговото слегување во утробата. Навистина, ние сме во тишината на Блажената сабота, кога Господ се упокои од своите трудови.

И целата вселена трепери: пеколот е мртов; мртов - нема во гробот; одвојувањето, безнадежното одвојување од Бога, е победено со самиот Бог кој доаѓа на местото на последното екскомуникација. Ангелите му се поклонуваат на Бога, кој победи сè што страшно создаде земјата: над гревот, над злото, над смртта, над одвојувањето од Бога …

И така со нетрпение ќе го чекаме моментот кога оваа победничка вест ќе стигне вечерва, кога на земјата ќе слушнеме што грмело во подземниот свет, што се издигнало на небото во огнот, ќе го слушнеме и ќе го видиме сјајот на Воскресението Христово …

Затоа Литургијата на оваа Велика Сабота е толку тивка и затоа уште пред да пееме „Христос Воскресна“ го читаме Евангелието за Воскресението Христово. Тој го победи Своето, сè е направено: сè што треба да направиме е да размислуваме за чудото и заедно со сите созданија да влеземе во овој триумф, во оваа радост, во оваа преобразба на светот… Слава на Бога!

Фала му на Бога за Крстот;

Слава на Бога за Христовата смрт,

за Неговото напуштање;

фала му на Бога што смртта веќе не е крај, туку само спиење, одмор…

фала му на Бога што нема повеќе бариери меѓу луѓето, дури ни меѓу нас и Господ!

Крст

Неговата љубов

Неговата, Неговата смрт,

слегувањето во пеколот и Воскресението и Вознесението, на кои ќе се радуваме со таква надеж и радост,

и со дарот на Светиот Дух, Кој живее и дише во Црквата,

сè е совршено - сè што треба да направиме е да го прифатиме даденото и да го живееме она што Бог ни го дал!

Амин.

Митрополитот Сурошки Антониј