ПРЕДАВСТВО ЈУДИНО - Свети Јован Златоуст

Јуда рече: „Што ќе ми дадете, и јас ќе ви го дадам?“ О, да пагански зборови! Како излегоа од неговата уста? Како јазикот ги движи; како неговото тело не е скамено и како неговото срце не е преплашено. Толку злобно е оваа среброљубие!

На овој ден, возљубени, беше предаден нашиот Господ Исус Христос, зашто оваа вечер Евреите го фатија и го одведоа.

Но, не тагувајте кога ќе слушнете дека Христос е предаден, или тагувајте и плачете, не за предадениот Христос, туку за предавникот Јуда. Зашто, Предадениот ја спасил вселената, а предавникот ја загубил својата душа, а Предадениот седи во рајот оддесно на Отецот, а предавникот се наоѓа во пеколот, чекајќи ја неизбежната казна. Затоа плачете и воздивнете по него и плачете по него, зашто нашиот Господ плачеше за него, како што тврди Евангелистот, велејќи: „Кога Исус го рече ова, се вознемири во духот и посведочи, ќе ме предадеш“. (Јован 13:21).

И зошто стана тажен?

Да ја објави својата срдечна љубов и да ни покаже дека не треба да плачеме за оние што не прават зло, туку за оние што прават зло. Зашто злосторството е полошо од страдањето, и да се трпи зло не е зло, туку е зло да се прави зло, а тоа е затоа што страдањето води во Царството Небесно, а злосторството нè подготвува за пекол и мачење, како што сведочи Светото Писмо: Нивно е царството небесно(Матеј 5:10).

Гледаш ли како на тој што се лути на Царството Небесно му се дава плата и награда? И слушајте како криминалот носи казна и тортура. Апостол Павле за Евреите рекол дека тие го убиле Господа и ги истерале пророците и додал: „Чиј крај ќе биде според нивните дела“ (2. Кор. 11:15). Ете, прогонетите го примаат Царството Небесно, а гонителите го навлекуваат Божјиот гнев.

Тоа што досега го кажав не е за џабе кажано, туку затоа што не треба да се лутиме и на нашите непријатели, туку треба да ги жалиме и да плачеме по нив затоа што тие се вистинските жртви со тоа што непријателите ни ги прават непријатели. Така, ако нашата душа се навикне на тоа, ќе можеме да се молиме и за нив.

Веќе четврти ден денес ве советувам да се молиме на Бога и за нашите непријатели, а тоа го правам за да ги утврдам зборовите на нашето учење во вас и со постојано советување за да се вкорениме во вас. И јас ти велам дека би го отфрлил растот на гневот и би го смирил гневот за кога ќе пристапиш на молитвата да бидеш без гнев, бидејќи Христос не препорачал само на нашите непријатели да им ги простат грешките, но и на нас самите затоа што примате повеќе отколку што даваш кога му простуваш на непријателот.

Колку повеќе добивам, кој ќе каже?

Ако му ги простиш престапите на непријателот, Господ ќе ти ги прости гревовите направени против него, а тие гревови се неизбришливи и непростливи и лесно се лекуваат и простуваат. Еве што им вели Илија на своите синови за ова: „Кога човек ќе згреши против човек, судијата ќе му суди; и кој ќе згреши пред Господа, кој ќе се моли за него? (1 Самуил 2:25), така што оваа рана не се лекува лесно со молитва. Но, ако молитвата не е исцелена, таа се лекува кога ќе им ги простиме гревовите на нашите ближни. Затоа Христос гревовите против Бога ги нарече десет илјади таланти, а гревовите против нас сто динари. Затоа пушти сто динари, да ти простиме десет илјади таленти. Но, ние досега доволно зборувавме за молитвата за непријателот, па, ако е пријатно, да се вратиме на зборот за предавство и да видиме како нашиот Господ бил предаден.

Тогаш еден од дванаесетте, по име Јуда Искариотски, отиде кај првосвештениците и рече: „Што ќе ми дадете, да ви го предадам? (Мат. 26:14-15).

Овие зборови се многу јасни и навидум не значат ништо повеќе од она што се кажува. Но, ако детално го проучуваме секој збор, ќе видиме дека е потребно детално разгледување и дека секој има многу длабоко значење, особено затоа што зборуваат за времето затоа што Евангелистот не залудно нагласувал и не рекол само „оди си“, но рече „тогаш оди си“.

„Тогаш“.

Кажи ми кога и зошто се зема предвид навреме? Што сака да каже со тоа?

Не залудно Евангелистот рекол „тогаш“, бидејќи оние што зборуваат со Светиот Дух не зборуваат без причина .

Што значи зборот „тогаш“?

Непосредно пред тоа, една проститутка пријде со шише миризливо масло и со него ја помаза Господовата глава, со што му служеше голема чест на Христа и ја покажа својата голема вера, длабока послушност и ревност и на тој начин го промени својот начин на живот и стана подобра и посреќна. . И токму кога проститутката се покаја и го убеди својот Господ да ја помилува, тогаш ученикот го предаде својот Учител. Затоа рекол „тогаш“ дека кога ќе забележите дека некој ученик се подготвува да го предаде својот Учител, не би му припишувале слабост на Учителот, бидејќи Учителот имал толку голема сила во себе што ги привлекувал проститутките на послушност.

Но, како, кој ќе каже, некој што влијаел на проститутките на таков начин, не можел да привлече ученик кон себе?

Можеше да го стори тоа, но не сакаше насилно да доведе некого кон доблест или да присили некого да остане доследен на неговата наука.

„Потоа тој замина. И овој збор „замина“ има големо значење во него. Затоа што ниту предавникот не беше повикан од свештеничките поглавари, ниту беше принуден или насилно одземен, туку јас замислив зло и ја извршив таквата намера, без ничие охрабрување.

„Тогаш еден од дванаесетте замина“.

А што ни кажува „еден од дванаесетте“?

Како што знаеме, Исус имаше други ученици, седумдесет од нив, но тие беа на друго место и не заслужуваа толку многу делови или имаа толку многу слобода, и на крајот немаа толку многу тајни откриени како дванаесете, бидејќи дванаесете ги подготвил и го формирал кралскиот совет. , а биле повикани и пријателите на учителот. За да знае дека Јуда се оддалечил од нив и дека тој не е само едноставен ученик, туку еден од избраните, било речено: „Еден од дванаесетте“, што го укоруваше Јуда како поединец. А Матеј не се срами од тоа што го напишал.

А зошто да не се срамиш?

Да знаете дека Евангелистите секогаш во се ја кажуваат вистината и ништо не кријат, затоа не го кријте она што можеме да го сметаме за срамно. А токму она што е навидум за осуда, како предавник, разбојник и крадец, Господ го удостои со големи богатства и страдаше до последниот час, учејќи го, советувајќи го и грижејќи се за него на секој начин, уште повеќе ја покажува Господовата хуманост. Затоа што Господ не е виновен што Јуда бил невнимателен, а за тоа сведочи и блудницата, бидејќи кога почнала да се грижи за себе, била спасена.

Затоа, кога ќе погледнете во проститутка, не очајувајте, а кога ќе го погледнете Јуда, не верувајте во себе, бидејќи и самодовербата и очајот се опасни, а тоа е затоа што самодовербата го тера да падне оној што стои, и очајот не дозволува да стане паднатиот. А на тоа мислел Павле кога рекол: „Зашто, кој мисли дека стои, нека внимава да не падне“ (1. Кор. 10:12). Значи, имаме два примери како ученикот паднал кога мислел дека стои, и како блудницата, иако стенкала под грев, станала. Нашата волја и самоволие лесно се склони кон паѓање, па затоа сме должни да се чуваме и оградиме од сите страни.

„Тогаш еден од дванаесетте, по име Јуда Искариот, отиде кај првосвештениците“. Гледате од какво друптво отпадна? Гледате ли каква наука презрел и колку големо зло е негрижата?

„Јуда, по име Искариот“.

Зошто го спомнуваш местото на неговото постоење, кога јас не го познавав?

„Јуда, по име Искариот“. Па зошто го спомнува градот од кој е?

Затоа што тој беше уште еден ученик кого ревниот (ревнувачот) го повика. За да не згреши поради истото име, евангелистот морал да направи разлика, па затоа Јуда го нарекол ревнит (ревник) по неговата доблест, а друг Јуда не го нарекол по неговото зло. Затоа што не рекол: „Јуда е предавник“, иако е прикладно што, како што го нарече тој по добродетел, овој го нарече со своето зло и рече: „Јуда е предавник“. Но, Јуда беше поштеден од таквото назначување за и ти да ги научиш своите соседи да не го навредуваат твојот јазик.

„Тогаш еден од дванаесетте, по име Јуда Искариотски, отиде кај првосвештениците и рече: „Што ќе ми дадете, да ви го дадам?

О, да пагански зборови! Како излегоа од неговата уста? Како јазикот ги движи; како неговото тело не е скамено и како неговото срце не е преплашено

„Што ќе ми дадеш да ти го дадам? Така ли те научи Христос, кажи ми? Зар не го рекол спротивното: „Не носете злато, сребро, бакар во појасите“ (Матеј 10:9), со што однапред ќе се елиминира случајот на вашата љубов кон парите? Нели секогаш советувал, а освен тоа, не го рекол и ова: „Ако некој те удри по десниот образ, сврти му го и другиот“ (Матеј 5:39).

„Што ќе ми дадеш да ти го дадам? Да чудно лудило! Зошто, кажи ми? Каква мала или голема вина наоѓате кај вашиот Господар и го изневерувате? Дали е тоа затоа што ти даде моќ над демоните, затоа што ти даде моќ да лечиш секакви болести, да лечип лепра и да Воскреснуваш мртви? Дали затоа што те поставил над смртната мака, му благодариш толку многу? О, дрскост или подобро, о среброљубие! Затоа што сите овие зла се родиле од среброљубие. Среброто го посакуваше предавството на Господарот.

Толку злобно е оваа среброљубие! И поопасно е отколку кога со него ќе го запечати демонот на зграпчената душа, бидејќи тоа го наведува човекот да не знае ништо, ниту себе, ниту неговите ближни, ниту природните закони; а во исто време те полудува и лути. Погледнете само колку богатство однел од душата на Јуда! Каде е договорот со мајсторот? Каде е друштвото со него, заедничката трпеза, чудата, учењето, советувањето, науката? И сето тоа мора да се заборави поради среброљубие. Како што рекол Павле: „Зашто љубовта кон парите е коренот на секое зло“ (1. Тим. 6:10).

„Што ќе ми дадеш да ти го дадам? Во овие зборови има големо лудило. Дали го изневеруваш оној, кажи ми, кој го одржува целиот свет, има моќ над бесовите, командува со морето и кој е Господар на целата природа?

Но, за да се засрами високоумието на Јуда и во исто време да го докаже тоа, бидејќи тој не можеше да биде предаден ако не се согласеше на тоа, погледнете што прави Господ.

Во времето на предавството, кога дошле по него „со факели и светилки и оружје“ (Јн. 18, 3), тој ги прашал „кога барате? Ова докажува дека не знаеле кого дошле да фатат. Така, Јуда беше толку обесхрабрен за време на предавството што не можеше веднаш да го види присутното лице кога сакаше да го предаде, иако беа запалени толку многу факели. А тоа го рекол Евангелистот кога рекол дека дошле „со факели и светилки“ и повеќе не го виделе.

Скоро секој ден Христос со дела и зборови го предупредувал Јуда, не криејќи дека го познава оној што ќе го предаде. Но, тој никогаш не го прекоруваше јавно и пред други за да не го засрами, а исто така не молчеше за да не се осмели, мислејќи дека може да го сокрие за да може без страв да го предаде. Често велеше „Еден од вас ќе ме предаде“, а сепак не го именуваше предавникот. А освен тоа, зборуваше многу за пеколот и многу за царството небесно, докажувајќи ја својата моќ и во двете, и во мачењето на грешниците и во наградувањето на праведниците. Но Јуда го презре сето тоа додека Бог повторно не сакаше со сила да му угоди, затоа што нè создаде за да можеме слободно да избираме помеѓу доброто и злото, и затоа што сака да бидеме добри по своја волја, а не со сила. Затоа, ако не го сториме тоа, нема да нè присилува, ниту да нè тера. Оти, кој е добар со сила, не е добар! Така Јуда остана слободен во својата волја и во својата моќ, тој не мораше да се покорува и да не биде алчен за лакомост. Но, бидејќи срцето му го слепи, штом рече: „Што ќе ми дадеш да ти го предадам?“ неговото спасение е изгубено. Бидејќи сакал да го покаже ова слепило и гнев за да го прекори Јуда, Евангелистот рекол дека во времето на предавството бил близок со нив, т.е. тој што рече: „Што ќе ми дадеш да ти го дадам?“ стоеше, а сепак не го виде оној што сакаше да го предаде.

А ова слепило, како и моќта Господова, се докажува не само со оваа околност, туку и со тоа што кога Христос прашал со тивок глас кога го барале, тој „отстапил назад и паднал на земја. “ (Јован 18:6). Зашто дури тогаш, кога ниту тоа не му помогна да се оддалечи од своето безобразно дело, самиот Исус се предаде како да рече вака: Јас направив сè што се однесуваше на мене; Ја открив мојата моќ и докажав дека преземаш невозможно дело; Сакав да ти го смирам гневот, но кога не сакаше, а остана со своето лудило, еве ти се предавам.

И сето тоа ти го кажав за никој да не го обвинува Христос што не го свртел Јуда и го направил попаметен и подобронамерен. Затоа што се поставува прашањето, како тоа требало да го направи со добра намера, принуда или сам да го избере? Но, ако тоа требаше да го направи со сила, немаше да биде подобар затоа што никој не може да биде добар со сила, а ако требаше да го направи тоа со волја и волја, тогаш се е веќе направено. Несакањето да го прими мелемот не е вина на лекарот, туку на тој што ја отфрла користа. И да видиме колку Господ се погрижил да го придобие и спаси. Тој го научи на сета мудрост и го научи делумно и со збор, му даде моќ над демоните, дека може да прави чуда, се закануваше со маки и го молеше со ветувањето за Царството, ги прекоруваше неговите тајни намери без да го именува, неговите нозе како други переле, солеле и делеле оброци, тој го почестил и не пропуштал ништо, ни мало ни големо, што би му користело, а ништо помалку, доброволно останал во зло и непоправливост.

А да сфатиш дека навистина можел да се подобри, но не сакал и дека сето зло доаѓа од неговата немарност, слушај. . . Веднаш штом го предаде,ги отфрли триесет сребреници и рече: „Згрешив со тоа што предадов невина крв“ (Мт. 27:4).

И зошто беше тоа? Кога го гледавте како прави чуда, не рековте: „Згрешив со предавство на невина крв“, но што? „Што ќе ми дадеш за да ти го предадам? Значи, што можеме да видиме од ова? Дека, кога сме невнимателни, нашите совети се безвредни, а кога сме внимателни, тогаш можеме да се охрабриме. Зашто овој не слушаше додека го поучуваше Учителот, и кога ниеден учител не беше сам, совеста му се нафрли, а тој се промени и без учителот, и откако ја осуди неговата дрскост, ги фрли тие триесет сребреници.

„Што ќе ми дадеш да ти го дадам? И положија три или десет сребреници за него“ (Матеј 26:15), така што Светото писмо продолжува. Така ја погодија бесценетата крв. А што земаш, Јудо! Триесет сребреници! Дека Христос дошол слободно да пролее крв за целиот свет, за што вие се согласувате и бесрамно се согласувате. И што е тоа? Што може да биде побесрамно од ваков пазар?

И „потоа дојдоа другите ученици“. Кога? Кога се случи ова, кога предавството делумно се оствари? Кога Јуда се погубуваше, „Учениците дојдоа кај Исус и Му рекоа: „Каде сакаш да ја јадеш Пасхата? ( Мат. 26:17 ).

Дали ја гледате разликата помеѓу едниот и другите ученици? Тој го предава Господа, а тие се грижат за Пасхата; склучува договори и ги подготвуваат овие работи. И едно исто чудо, една иста наука и иста сила и тој и тие примија. Значи, од каде дојде оваа разлика?

Јас одговарам: од самоопределување. Затоа што самоопределувањето е причина и за добри и за лоши дела во се и секаде.